Run

CHAPTER VII

Reg's POV

Pinuntahan ko yung working place ko

Isa syang open room na may working table

Walang mga gamit

Bukas ko na lang dadalhin yung mga gamit ko dito

Ipinatong ko na lang yung bag ko dun sa table at naupo

Pinagmasdan kong mabuti yung room

May isang simpleng painting sa dingding at isang shelf na puno ng mga files

lumapit ako dun at binasa ang mga nakalagay dun

Ito yung mga report tungkol sa mga nangyayari sa firm

Mga clients, employees, projects pati yung mga nagOJT dito

Nung nagOJT ako dito wala akong kasabay dahil iba ang schedule ng OJT dito

lahat ng empleyado dito kakilala ko pati guards at maintenance

Sobra nila akong binunso kahit hindi ako gaanong umiimik

Ewan ko ba

Nung napunta ako dito dati medyo nagkabuhay ako at nung umalis ako muli akong namatay

Sa unang tingin nga sa akin hindi aakalaing taga Maynila ako

Natigil lang ako sa pagalaala nung pumasok si Aling Cora

"Hija, buti naman at nagawa mo ulit kaming balikan." Ngumiti ako

Para siyang ang lola ko

Now I miss home

Kahit alam kong hindi na iyon kagaya ng dati

"Hija, napansin ko lang ito simula pa noon. Subukan mong maging masaya para magkakulay ang mundo mo." Lumapit siya sa akin at tiningnan ako na para akong isang batang iniwan ng magulang

Hindi parin ako nagsasalita at nagpatuloy lang siya

Hindi ko naman alam kunga naong mga pinagdaanan mo kasi hindi mo naman sinasabi. Pero alam kong malalim ang sugat na iniwan ng nakaraan sa iyo at pinili mong pagsaraduhan ang lahat ng tao dyan sa puso mo. Tandaan mo ito, kahit anong pagsasarado ang gawin mo may magmamahal at may sisira parin dyan sa puso mo. Hayaan mong maging masaya ka. Pagbuksan mo ang mga kumakatok. Saad niya at ngumiti

Nakatitig lang ako sa kanya

Mahabang katahimikan ang bumalot sa amin

Silence so loud that I cant hear a thing

Tumayo ako sa upuan ko at nilapitan yung painting

paano po bam aging masaya? tanong ko

Kapag natutunan mong pagkatiwalaan ang mga tao sa paligid mo at natutunan mo silang mahalin magiging masaya ka. Ang pagiging masaya ay hindi kayang tumbasan ng kahit ano. Yan ang bumubbuhay sa tao. Nilapitan niya ako at tinitigan

Nakakatakot pong magtiwala. Lahat ng tao ay may patalim na handa kang saksakin sa oras na ibigay mo sa kanila ang pagkakataon. At ang pagkakataon pong iyon ay pag natutunan mo silang pagkatiwalaan. Inilipat ko sa kanya ang aking tingin

Nakatitig parin siya sa akin.

Hindi naman lahat ng patalim nila ay nakatutok sa yo. Bakit natatakot ka? tanong niyang muli

Napabuntong hininga na lang ako

Kasi minsan na po akong nasaksak at sa sobrang sakit ay parang hindi ko na naramdamang buhay ako. Tinitigan ko siya sa mga mata. Nag iinit na ang sulok ng mata ko at nagaamba na ang pagtulo ng mga luha ko