"Thank you for being honest, Lori. Pero, kaibigan lang talaga ang tingin ko sayo"
"Thank you for being honest, Lori. Pero, kaibigan lang talaga ang tingin ko sayo"
"Thank you for being honest, Lori. Pero, kaibigan lang talaga ang tingin ko sayo"
"Thank you for being honest, Lori. Pero, kaibigan lang talaga ang tingin ko sayo"
Nagmistulang mga kampana na tumutunog ng malakas sa aking taynga ang mga tugon ni Andrei sa pagtatapat ko sa kanya kung ano ang tunay na nararamdaman ko bago ako umalis ng paaralan namin. Mukha itong sirang plaka na paulit-ulit na tumutunog sa loob ng ulo ko. Walang hiya, ang sakit sakit kaya.
Pagkatapos niyang sinabi iyon sa akin, napatakbo ako at naiyak. Inilock ko ang sarili ko sa loob ng comfort room. Sinundan niya parin ako. Katok siya ng katok pero hindi ko siya pinapansin. Patuloy parin ako sa pag-iyak ngayon. "Lori, buksan mo na. Mag usap tayo, please. Sige na" rinig kong sigaw niya sa labas.
"Di mo ba naiintindihan ang 'Leave me alone!? Or gusto mo pang intranslate ko pa sa tagalog!?" sigaw ko sa kanya. "Ano ba naman, Lori. Ang drama mo naman eh.. labas na kasi" Utos niya. "Eh, sa ayaw ko? Paki mo ba! Shupi, alis! Shoo." pag-tataboy ko sa kanya. "Sus, di mo ako matitiis. Mahal mo ako eh"
"Yieeee" --rinig kong sabi ng mga... Teka! Narinig yun ng mga studyante sa labas. Patay na! Bulgar na. Ang tanga mo talaga, Lori. "Bakit, mahal mo ba ako?" wala sa sarili kong tanong. See? ang tanga-tanga ko lang talaga.
Di sumagot si, Andrei. "Your Silence means NO, Mr. Andrei de la Paz" sabi ko sa kanya na may halong lungkot. Minsan na nga lang akong magmahal, nasasaktan pa talaga. Yung totoo? Tadhana, ginagago mo ba ako? "Labas na kasi, Lori" utos niya mula sa labas. "Change topic ka po" pambabara ko sa kanya. "Please.." he said. Then, the magic word was effective. Naawa na din ako sa kanya. Nagpunas muna ako ng luha bago lumabas.
Pagkalabas ko, bumungad sa akin ang mga studyante na nagkukumpulan at pinalibutan ang pinto ng CR. Naghihintay ng happy ending, but it will never happen. Prince doesn't love the Princess kasi eh. We can't do anything about it. He hugged me. But I know that it is just a friendly hug. A Friendly Hug from the person who doesn't love you back. The Last hug from him.
"I will be missing you...Bestfriend" He whispered in my ears. I will miss you more, Andrei. Then the bell rung...
***
Wanna know why he told me that he'll miss me? Aalis na kasi ako. Lilipat na kami ng bahay. Sa Probinsya nila Lola. Doon na kami titira simula bukas. Wala na kasing pera para ipambayad sa renta ng bahay at sa tuition ko kaya napagsunduan namin nila mommy't daddy na doon nalang tumira at ihihinto muna ako sa skwela habang nag iipon pa sila. Naiintindihan ko naman sila mama't papa kaya, okay na okay lang.
I decided to tell Andrei everything. Yung nararamdaman ko para sa kanya at lahat ng nangyayari sa buhay ko ngayon. He was my childhood bestfriend. He was my firsts. My first playmate, My first escort during our prom, my first dance, and my first love. Kaya, it's very very very hard for me. Lalo na't hindi ko na siya makikita araw-araw. Mawawalan na ako ng bestfriend.
But this is the real world, life goes on even if your life is very imperfect. We need to accept the consequences. Life isn't always like a bed of roses. Unexpected events happen & we need to face it whether we like it or not. Life is like a wheel of fortune, you don't always get the highest prize. Most times pa nga, bokya.
Nakakainis.
***
Lunch time ngayon. Nakatulala lang ako dito sa canteen mag-isa. Nakakawalang gana kumain. Nagulat ako nang may biglang sumapak sa lamesa kaya nabalik ako sa sarili ko. "Hi Lori!" Bati ni Nemi sa akin. Frenimies kami neto, pero nakakapagkatiwalaan naman siya ng mga sekreto. Di ko nalang siya kinibo. Mamalditahan lang ako neto.
"Aww, ganyan ka. Kasi aalis ka na, di ka na ngayon namamansin" sabi niya na may halong lungkot at nag pout pa ang gaga! Umupo siya sa harap ko at hinawakan ang kamay ko. Ang weird niya ngayon. Nag death glare lang ako sa kanya. "Ang sama mo! Aalis ka na nga, ikaw pa may gana na malditahan ako." sabi niya. There was a long pause.
"....Mamimiss kita" nagulat ako sa sunod niyang sinabi pero dama ko namang sincere siya. "Tologo?" tanong ko sa kanya at nagpout. "Oo, at bawas-bawasan mo ang pagpopout mo dahil sakin lang 'yan bagay"
"Ang kapal mo, Nemi!" at nagtawanan kami.
First time. For the first time, narinig ko ding tumawa si Nemi. Honestly kasi, ang sama sama ng ugali niyan. Pero, itinuring ko na siyang bestfriend ko din yun nga lang, Frienemies. Di naman sa nagplalastican kaming dalawa, sadyang yan lang talaga siya. But I accept her flaws whole heartedly.
"GTG na ako, Lori" she said. (GTG= GOT TO GO) "Aww. sayang" sabi ko kanya at nagpout ulit."Yuck, Lori. Sobra na. Stop it. Kadiri ka." .. see? bumalik nanaman yung ugali niya. Frienemies nga diba. HAHA. "I'm going. Don't wanna be stuck here with your embarassing pout" she murmured. As she stood up, tumayo din ako at hinawakan ang kamay niya. Napapapigil naman siya at tinignan ako habang nakataas ang kilay niya.
"I'll be missing you too, Nemi" I told her then she smiled at me.
***
I'am done packing my things for tomorrow and I need to get up early para makatulong kanila mama sa pag lalagay ng mga gamit sa truck bukas and atleast I could call Nemi & Andrei tomorrow for the last time to say goodbye.
I better sleep na. I closed my eyes slowly and as I close them... I was lead to a place I had never been before. Then, I asked myself... Where Am I?
BINABASA MO ANG
The Other Side (Under Construction)
FantasíaI assumed that everyone's imperfect in our world but when I discovered this passageway that leads somewhere in my lower cabinet, I entered it without haste not even thinking where it would lead me. The place isn't right to be called a somewhere beca...
