KİMLİKSİZ

MORG

İçini yakan öfkenin sebebi belidir aslında insanın çaresizlik, çare bulamayınca insan öfklenir ve ne yapacagını bilemez hale gelir. Sabah uyandığımda da dün geceden kalan bir kaç anıdan sonra hala ölü gibiydim bugün annemin defin işlerini haledeceklerdi ve ben bunu hala sonuna kadar reddediyordum ne olmuştu da annem canına kıymıştı bunu hala bilmiyordum ve polislerle konuşmadıgım için kafamın içinde milyon tane soru vardı, artık yavaş yavaş kendime gelmiştim ve bazı şeylerin farkındaydım annem intihar etmişti ve patronu da ölmüştü hatta belki patronuda intihar etmiştir kim bilir. Bunu hemen ögrenmem lazımdı yataktan dogruldum ve kolumda hala sızlamakta olan yeri umursamamaya çalıştım tam odadan çıkarken koltukta birbirine girmiş halde uyuyan dört arkadaşıma baktım uyurken nede çirkin oluyorlardı öyle hepsi büzüşmüş bir halde yatarken kıyamadım ve yatagımda ki çarşafı çıkarıp onların üzerine örttüm bedenleri anında uyum saglarken bende odadan çıktım kapının yanında beklemekte olan polis memurunun yanına gittim ve

* afedersiniz acaba annem hakkında ki gerçekleri öğrene bilir miyim? Diye sordum aslında bunu ögrenmek istediğimden pek emin değildim ama içimi kurcalamakta olan soruların bazılarından kurtulmam lazımdı yoksa annemin acısına daha fazla dayanamazdım, benim sorumu aslında bekliyomuş gibi görünen polis memuruna verdim tüm dikkatimi ve agzından çıkan tüm kelimleri belegime kaydetmek için odaklanmıştım bile,
*evet ögrene bilirsiniz, aslına bakarsanız annenizin üzerinde bulunan notda da oldugu gibi annenizin patronu tarafından tecavüze uğramış ve patronunu yemekle zehirleyip kendini asmış, şimdi sizin dirayetli olmanız ve annenizi defnedilirken yanında olmanız gerek, başınız sağolsun. *
Beynim tekrar bulanıklaşmıştı tekrar ve tekrar bu lanet duyguyu hissediyordum, demek annem tecavüze uğramıştı ve birini öldürmüştü sonrada kendini, bunların hepsini benim annem mi yapmıştı yani buna inanmamı bekleyemezlerdi benden inanmazdım da zaten yapmazdı benim annem bunları üzerinde ki nottan kasteddikleri neydi ben neden farketmedim peki o notu.
Ne yapacagımı bilemez halde ayakta hala öylece dikilirken hastane odamın kapısı aniden açıldı ve dışarıya telaşla çıkan esra ve ece beni görünce suratların da ki ifade biraz da olsa rahatlamışa benziyolardı ben hala duyduklarımın şokuyla öylece dikilirken esra sanki anlamış gibi başını öne egmişti ne yani onlarda mı biliyolardı annemin başına gelenleri bir benmi bilmiyordum olanları, yavaşca kolumdan tutup beni tekrar odama götürdüklerini gördügümde yine uyumak istemiyordum zaten hep uyuyordum, tam yataga yatıracakları sırada kafamı olumsuz anlamda salladım ve elimle koltugu gösterdim konuşacak halim kalmamıştı yine ve konuşmayacaktım da koltuğa oturup bakışlarımı karşı duvara sabitledim şimdi ne yapacaktım annemi defnederken yapmam gereken şeyleri bilmiyordum başımda bir aile büyüğü yoktu, ben yanlızdım peki defnedikten sonra ne yapacaktım nereye gidecektim evi kirasını bu ay ödemiştik ama ay bitmek üzereydi okulu ne yapacaktım peki nasıl yaşarım ki ben şimdi bir başıma, çaresizlik yine içimi yakarken artık aglamak istemiyordum ağlamayacaktım kendimi toparlayıp odada ki banyoya girdim ve elimi yüzümü yıkadım üzerimde ki hastane kıyafetlerini degiştirdim ve artık hazırdım annem için son görevimi yerine getirebilirim atık odaya tekrar girdiğimde kızlarda hazırdı, koridordan yürüyüp morgun kapısına geldigimizde nefesim tekrar düzensiz bir hal almıştı,
*Diratli ol kanka o seni öyle görmek istemezdi.
Ecenin omzumu sıvazlayıp söyledigi şeyleri başımla onayladım.
İçeri girince agır bir koku gelmişti burnuma, görevli annemin üzerinde ki çarşafı kaldırmıştı. Ordaydı işte canım annem ordaydı boynunuda asıldığı ipin hatırası olan morluklarla sanki uyuyormuş gibi yatıyordu orda cansız bendeni, daha fazla dayanamamıştım işte, zaten bizim kızlar da girmemişti içeri tek başımaydım burda sarıldım anneme ve avazım çıktığı kadar UYAN! Diye bagırdım mengene gibi yapıştıgım cansız bedenden zorla çekilerek alındım ve tekrar ellerim sımsıkı tutuldu, iki gündür sürekli tutulduğum için zaten alışıktım zorluk çıkartmadım. Arkamdan bir bagırma geliyordu ama aldırış etmeyecek kadar ruhsuz hissediyordum şuan, ağlayarak odaya girdim ve kapıyı kilitledim hıçkırıklarıma engel olamıyordum, içim yanıyodu işte bunu nasıl anlata bilirdim ki size, ne yapacagımı bilemez halde öylece ortada dikilirken odada ki eşyalarımın hepsini toplamaya karar vermiştim daha fazla durmayacaktım burda. Dolabın kenarından valizimi aldım ve yatagın üstüne attım dolapta ki tüm eşyalarımı kucakladım ve tıktım valize birkaç dakika uğraşın ardından kapata bilmiştim valizi tam çıkıyordum ki kapı tıklandı,
Gelme! Diye seslenince sesim çatlamış ama pek umursamadım şuan gerçekten yanlız kalmalıydım ve iki gündür uyuşan beynimi toparlamalıydım üç saat sonra annemin defnedilmesi gerekiyordu ve ben buna hazırmıydım bilemiyordum.
+ knk aç kapıyı böyle bi yaparak biyere varamazsın.
Allah aşkına haticenin amacı neydi bana böyle teselli verecegini sanıyorsa yanılıyordu.
+ne lan sizin derdiniz.
Şuan ugraşmak istedigim son şey arkadaşlarımın bana trip atması! Zaten beynim yeterince dolu.
Kapıyı bir hışımla açtım ve dışarı çıktım, şuan kimseyi görmek istemiyordum.