KARANLIK BEYAZ

1.Bölüm: "Alev"

Bu bölümü,hikayemin kapağını yapan Cansel arkadaşıma ithaf ediyorum.

Dünyada kalan son iyilik kırıntılarını da rüzgarla birlikte dans eden uçurtmanın arasına saklamış olan iyi niyet elçileri,aslında saklamak istedikleri şeyin kendileri olduğunu bilmiyordu...

Ruhunda yara olan insanların iyileşmesinin mümkün olduğunu söyleyen doktorlar,ölü bir ruhun aldığı nefesin içinde atan korkunun,en ücra duvarların,o zindanların içinde ,çürümüş et parçacıklarının olduğunu bilmiyordu.

Ve iyi niyet elçileri bu insanların içindeki iyilik kırıntılarını saklamaya çalışıyorlardı.Ve aslında,en önemli noktayı unuttuklarının farkında değillerdi.Onlar korkularından beslenen insanları iyileştirebilirlerdi.Korkunun eceli olan insanlar ise iyileşmezler.Çünkü onlar korkunun kendisi olmuştur artık...

Zihnimdeki düşüncelerin arasında karşıma çıkan satırlar,beni,oradaki kelimelerin içinde hapsetmiş,alay ederken uyandım karşımdaki bu görüntüye...

Ankara'nın her zaman ki soğuk havasına hiç uymayan bir sıcaklık vardı havada.Bunaltıcı gelen havanın üstümde uyandırdığı baskıyı yok sayarak önünde durduğum Bilkent Üniversite'sine diktim gözlerimi.İhtişamlı,güzel okulumun bahçesindeki insanlarda gözlerimi gezdirdiğimde,gözlerim birinde takılı kaldı.Herkesten uzakta,okulun bahçesinin tam ortasında ayakta dikilmiş,dik duruşunun aksine kafası yere eğik bir kız gördüm.İnsanların ona olan bakışlarından bihaber,parmaklarını siyah kot pantolonunun ceplerine sokmuş,uzun kollu,siyah hırkasının şapkasını başının yarısına kadar çekmiş öylece duruyordu.Uzun bir süre incelediğim yüzü kusursuz değildi,ama kusuru da yoktu.Yarı aralık duran dudakları...

Frambuazlı bir pastanın tatlı ve koyu pembe birleşimini andıran dudakları ...

Hoş bir tablo eseriymiş gibi insanı onu incelemeye zorluyordu,koyu pembe hafif kırmızıya çalan dudakları ve biçimli bir burnu vardı.

Karşımda,hiçbir utanma duygusu hissetmeden baştan sona incelediğim kız,kafasını eğdiği yerden kaldırdığında etrafında onu inceleyen insanların içinde gezdirdi gözlerini.Nasıl oldu bilmiyorum ama sanki ona olan bakışlarımı farketmiş gibi gözlerini benim olduğum tarafa çevirdiğinde gördüm gözlerini.Gözleri...Siyah bir leke misali üstüne yapışan ölüm çığlığını barındırıyordu sanki.

Çok kısa bir süre gözlerime bakıp tekrar o zeytin gibi gözlerini soğuk betona çevirdiğinde,ne zaman tutmuş olduğumu anlamadığım nefesimi serbest bıraktım.Komut verdiğim halde emrime uymayan ayaklarımı bir kez daha yürümek için zorladığımda ise neden bu kadar telaşa kapıldığım hakkında fikir yürütüyordum.Durduğu yerden hızla geçip gittiğinde,çoktan okulun giriş  kapısından içeriye girmiş bahçeye doğru yürüyordum.Hızlı hızlı yürürken birden az önce durduğu yere doğru istemsizce kaydı gözlerim.

Hala izin almadan aklımda dolaşan gözlerini kafamdan atıp,sekreterden öğrendiğim sınıfıma geldiğimde,profesörün henüz gelmemiş olmasını dileyerek içeri girdim.Sınıfa girdiğimde henüz ders başlamamıştı.Sınıfa şöyle bir göz attığımda ise tekrar gördüm onu.Arkalarda bir yere oturmuş elindeki pilot kalemle uğraşıyordu.Onun yüzü,elindeki hançerle ortadan ikiye ayırıyordu nefesimi.Ve bunu yaşayan tek kişi olmadığımı bilmek,birazda olsa beni rahatlatıyordu."Belki de bu bir fırsattır onu tanımak için."diye sessizce mırıldanıp,yanına doğru ilerlemeye başladım.Çünkü ne kadar saklamaya çalışsam da onu tanımak istiyordum.Evet,sadece 5 dakika gördüğüm birini tanımak istiyordum.Adını,yaşantısını,ailesini...

Daha sadece 5 dakika gördüğüm birini bu kadar merak etmem hiç adil değildi.Ve heyecanım göğüs kafesimden taşmış ellerime düşüp avuçlarıma baskı yaparken yavaş adımlarla bana çok uzun gelen bir sürenin ardından yanına yaklaştım.Onun aksine düşmek üzere olan rengarenk giydiğim elbisemin tek askısını elimle düzeltip yanına oturdum.Amacım,onunla arkadaş olmaktı.Dirseklerimi sıraya yaslayıp ellerimi birbirine kenetledim,ve kuruyan dudaklarımı ıslattım.