ΓΙΑΤΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Βαριασένοντας διέσχιζε όλο το πρωί τη γνωστή για εκείνη διαδρομή. Φτάνοντας στη σχολή πληροφορήθηκε ότι ο καθηγητής που είχε τις πρώτες 3 ώρες έλειπε. Δεν ενθουσιάστηκε τόσο όσο οι υπόλοιποι συμμαθητές της αλλά ήταν μια πολλή καλή ευκαιρία να επισκεφθεί το αγαπημένο της δέντρο.

Βολεύτηκε αναπαυτικά και έβγαλε το τετράδιο της. Είχε καταγράψει υπερβολικά πολλά συμβάντα και κάποιες καθημερινότητες των σπουδαστών. Αυτή τη φορά είχε επικεντρωθεί σε έναν δευτεροετή φοιτητή, τον Δημήτρη, ο οποίος ήταν πολύ.....πεταχτός. Και γι αυτό είχε δεχθεί αρκετές φορές ψυχολογική βία από πολύ κόσμο. Μέχρι και σωματική κακοποίηση είχε βιώσει.

Και τα είχε καταγράψει όλα με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν ένα είδους αρχείο που κρατούσε.

Κάθε φορά συγκεντρωνόταν τόσο πολύ σ αυτό, που δεν πρόσεχε τι γινόταν γύρω της.

Όμως η αίσθηση ενός χεριού την αποσυντόνισε και την ξάφνιασε αρκετά. Γύρισε και αντίκρισε από κοντά τα μελί του μάτια ξανά. Τι ήθελε πάλι και την ενοχλούσε;

"Γεια σου και πάλι" της είπε με ένα τόνο πολύ φιλικό

"Εμ...γεια..." απάντησε εκείνη με άβολο τρόπο κοιτώντας πλέον τα μαύρα vans της. Ήθελε να φύγει γρήγορα. Εκείνος είχε κάτσει λίγο πιο δίπλα της ξεκουράζοντας το καλλίγραμμο κορμί του. Εκείνος την κοίταζε αλλά δεν μίλαγε. Περίμενε να ξεκινήσει εκείνη την κουβέντα αλλά δεν έκανε καμιά προσπάθεια. Του άρεσε όμως αυτή η ησυχία. Την χάζευε.

"Ωραία είναι αυτή η ιτιά. Μικρός στο εξοχικό μου πήγαινα πολύ συχνά σε μια τέτοια παρέα με τον πατέρα μου." εκείνη τη στιγμή η Ελβίρα ένιωσε ακόμα ένα κομματάκι της καρδιάς της να ραγίζει και να σπάει. Είχε ακόμα σκυμμένο το κεφάλι της αλλά δεν άρθρωνε λέξη.

Ο Αποστόλης πρόσεξε ότι κάτι την πόνεσε. Άπλωσε το χέρι του και έκανε πίσω την κουρτίνα των μαλλιών της για να δει τα πρασινοκατσανά της μάτια από τα οποία ένα δάκρυ είχε κυλήσει.

"Είπα κάτι που σε πείραξε; Ζητώ συγγνώμη δ-δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις άσχημα" την πλησίασε πιο πολύ και την ανάγκασε να τον κοιτάξει γυρίζοντας το κεφάλι της .

"Τι λες...θα μου πεις καμιά κουβέντα; Καταλαβαίνω ότι είναι κάπως περίεργο όλο αυτό αλλά απλά θέλω να σε γνωρίσω. Τόσο καιρό σε βλέπω στο μάθημα και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Τόσο κακό είναι επιτέλους;" της είπε αγανακτισμένος. Στα λόγια του της πέρασαν εικόνες του παρελθόντος και αγανάκτησε και η ίδια.

Και που θα ήταν το κακό άμα έκανε μια νέα αρχή; Όσο μπορούσε δηλαδή. Είχε κουραστεί πια. Χωρίς άλλες σκέψεις, έβγαλε ένα αναστεναγμό και έκατσε καλύτερα στη θέση της έτσι ώστε να τον κοιτάει και κείνη.

"Εμ...ναι..σ-συγγνώμη απλά...δ-δεν...δεν συνηθίζω να χω....παρέα..." του είπε ντροπαλά.

"Εντάξει δεν πειράζει. Σε παρακολουθώ συχνά και έχω καταλάβει ότι είσαι λίγο μοναχική.." αυτή η πρόταση του της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.

"Με παρακολουθείς συχνά;" τον ρώτησε ευγενικά μα και έκπληκτη.

"Εμ ναι...μου χεις κάνει εντύπωση. Τόσο όμορφη κοπέλα και να μην έχεις καθόλου παρέα.." το κομπλιμέντο του της δημιούργησε δυο ελαφρές κοκκινίλες στα ζυγωματικά του προσώπου της.

"Το εννοώ το πολύ όμορφη. Μην με περάσεις για κανέναν πέφτουλα...αλλά αφού είσαι έπρεπε να στο πω...αν δεν το γνώριζες ήδη." ένα γελάκι κολακείας της ξέφυγε. Της άρεσε που κάποιος της μίλαγε επιτέλους. Όλοι την θεωρούσαν περίεργη. Κάποιος επιτέλους της έδινε σημασία.

"Κ-και συ δεν λέω...έχεις πολύ ωραία μάτια." προσπάθησε να του κάνει και κείνη ένα κομπλιμέντο.

"ΧΑ εγώ; Για τα δικά σου να το καταλάβω είναι ιδιαίτερα. Τα δικά μου είναι συνηθισμένα."

"Μπα μην το λες..." είχε αρχίσει να αφήνετε και να ναι πιο άνετη με όλο αυτό. Ανοίχτηκε πολύ πιο εύκολα απ όσο περίμενε. Ο φόβος της την κράταγε αρκετά. Είχε χαλαρώσει και ο σφιχτός χρόνιος κόμπος της που είχε δεθεί στο στομάχι της επιτέλους λύθηκε. Πολύ γρήγορα, μέσα σε κάποια λεπτά δηλαδή. Μα πώς;

"Το τετράδιο σου." έμεινε να τον κοιτάει απορρημένη διακόπτοντας τις σκέψεις τις η βαθιά φωνή του μαζί με το λαμπερό χαμόγελό του.

"Ορίστε;" τον ρώτησε.

"Το τετράδιο σου το παίρνει ο αέρας" της είπε δείχνοντάς της την κατεύθυνση του μαύρου σαν το χάος τετραδίου με το χέρι του.

Έτρεξε και ο ένας και ο άλλος να το πιάσουν. Σηκώθηκαν από τη βολική τους θέση και έσπευσαν να το προφτάσουν. Τα χέρια τους συναντήθηκαν και για άλλη μια φορά ένας ηλεκτρισμός διαπέρασε τα σώματα και των δυο. Στάθηκαν όρθιοι σε απόσταση αρκετά κοντινή.

"Μήπως θα ήθελες να πάμε για κανά καφέ; Ούτως η άλλως έχουμε ακόμα 2,5 ώρες κενές." εκείνη είχε σταθεί να κοιτάζει τα χείλη του. Χωρίς να ξέρει τι κάνει του έκανε νεύμα και κείνος γρήγορα την πήρε από το χέρι και την κατεύθυνε μέχρι την μηχανή του.

Ήταν κάπως ενθουσιασμένη μα και περίεργα αγχωμένη. πώς κατάφερε τη μια στιγμή να ναι τόσο κλειστή στον εαυτό της και την αμέσως επόμενη να την βγάζει τελείως από τα νερά της εκείνος....μα εξακολουθούσε να πιστεύει ότι κάτι άλλο τους συνέδεε αυτούς τους δυο....