ΓΙΑΤΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Είχε αρχίσει να βραδιάζει. Η μικρή 8χρονη Ελβίρα καθόταν δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο χαζεύοντας τα αστέρια, που μόλις είχαν αρχίσει να αγνοφαίνονται, περιμένοντας υπομονετικά τον πατέρας της που τόσο αγαπούσε. Είχαν προηγηθεί κάποιες ώρες πριν οι σκέψεις αυτού του μικρού παιδιού για την μητέρα της. Πώς να ήταν άραγε; Σκεφτόταν αραιά και που...

"Ελβίραα, γύρισαα!!!!" τις σκέψεις της διέκοψε η φωνή του μπαμπά της που μόλις είχε μπει στο σπίτι.

Η μικρή όλο χαρά έτρεξε γρήγορα να πάει να χωθεί στην αγκαλιά του.

"Μου έλειψες μπαμπάκα!" του είπε πολύ χαριτωμένα με το χαμόγελο ως τ αυτιά.

"Έλα πάμε να φάμε και μετά να σε βάλω για ύπνο μικρή"

Έτσι κατευθύνθηκαν προς την κουζίνα για να πάρουν το βραδινό τους. Έπειτα από αρκετή ώρα στην κουζίνα ο πατέρας πήγε την κόρη του για ύπνο. Αν και δεν έγινε ακριβώς αυτό...

Η μικρή αθώα ψυχή είχε ξαπλώσει όμως δεν της αρκούσε αυτό. Ο μπαμπάς της έκανε μεταβολή να φύγει όταν τον σταμάτησε η μικρή της φωνούλα.

"Μπαμπά;"

"Τι έγινε;"

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Θα..θα μου μιλήσεις για τη μαμά; Σε παρακαλώ!!!"

Τα μικρά γουρλωμένα ματάκια της τον ανάγκασαν να της μιλήσει. Αυτό δήλωσε την αρχή του τέλους....

"Εμ...άμα το θες τόσο.." της απάντησε και έκατσε δίπλα της.

"Ξέρεις...όσο μεγαλώνεις της μοιάζεις όλο και πιο πολύ. Έχετε τα ίδια μάτια. Και οι δύο αποπνέετε μια γαλήνη. Αυτό ξέρεις με τράβηξε σε κείνη. Ήταν...πολύ όμορφη...και είχε πολλά χαρίσματα...[..]"

Της μίλαγε πάρα πολλές ώρες...κατάθεση ψυχής έκανε. Σαν να έφευγε σιγά-σιγά η δική του και να γεννιόταν μέσα του ένα κτήνος που η τρέλα θα τον κυρίευε αργά ή γρήγορα.

Καθώς κοιτούσε την κόρη του που κοιμόταν πλέον, έβλεπε την γυναίκα του. Ήταν ίδια. Κάτι που δεν κατέληξε καλά...

Αφού είπε και την τελευταία του πρόταση βγήκε από το δωμάτιο και έτρεξε στο μπάνιο. Παρατήρησε ότι είχαν τρέξει αρκετά δάκρυα. Τα τελευταία του...

Και τότε ήταν που άλλαξε...ριζικά.

Τότε ήταν που πέθανε ο γλυκός πατέρας και βγήκε στο φως το μανιακό τέρας.

Με αργά βήματα και ήσυχα άνοιξε την πόρτα του δωματίου της. Την πλησίασε και αργά έβγαλε το πάπλωμα από πάνω της. Αφαίρεσε τα ρούχα του μικρού αυτού παιδιού και το διεστραμμένο μαρτύριο άρχισε.                                                                                                      Δεν έβλεπε πια την κόρη του και το τρομερό κακό που πήγαινε να κάνει. Έβλεπε τη γυναίκα του που τόσο του είχε λείψει. Με την τρέλα που είχε παντού την έβλεπε. Σε κάθε μικρό παιδί που της έμοιαζε. Και αυτό συνέβαινε γιατί...ίσως γιατί η γυναίκα του δεν μεγάλωσε ποτέ. Την θεωρούσε πάντα μικρό κορίτσι. Το δικό του. Γι αυτό κατάντησε έτσι.

Το βράδυ που ακολούθησε ήταν μοιραίο. Ατελείωτα τραύματα ψυχικά είχαν τραυματίσει πολύ άσχημα την παιδική ψυχούλα της. Το ίδιο είχαν τραυματίσει το σώμα της όλες οι κακουχίες που είχε υποστεί από τον.....ξένο αυτόν άνθρωπο. Δεν τον αναγνώριζε πλέον.

Το επόμενο πρωί το παιδάκι αυτό έτρεξε γρήγορα να γλιτώσει. Το κτήνος που την είχε πληγώσει έτσι κοιμόταν. Ήσυχος φαινόταν.

Για καλή της τύχη ένα αστυνομικό τμήμα ήταν στον απέναντι δρόμο. Έτρεξε πανικόβλητη μέσα και τα είπε όλα ενώ ταυτόχρονα τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Οι άνθρωποι του σώματος πήγαν στο σπίτι αλλά δεν βρήκαν κανέναν. Δεν υπήρχαν ίχνη αυτού του ζώου.

Ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπε. Μάλλον αυτό ήλπιζε εκείνη.

Μετά από εκείνο το τραγικό γεγονός το παιδί μπήκε σε ίδρυμα. Ήταν πάντα το παιδί που ήταν μόνο του κλειστό στον εαυτό του και βαθύ κοιμισμένο στις σκέψεις του.                        Οι αναμνήσεις της τελειώνουν εκεί. Δεν θυμάται τίποτα πια. Οι αναμνήσεις θεωρούνταν πια βάσανο. Ίσως δεν ήθελε να θυμηθεί πια...

"Ορίστε...στα είπα όλα" του είπε και άρχισε να κλαίει...πάλι

"Πραγματικά πώς.....δεν..." ούτε μια πρόταση δεν μπορούσε να αρθρώσει ο Απόστολος με αυτά που του είχε μόλις αποκαλύψει.

Την πήρε μια σφικτή αγκαλιά και της υποσχέθηκε ότι δεν θα την αφήσει μόνη της. Θα είναι στο πλευρό της και ο,τι πόνο και να υποστεί από δω και μπρος θα τον μοιράζεται μαζί του.

Την έβαλε να κοιμηθεί. Δεν άντεχε άλλο και η ίδια ούτως ή άλλως...