Donker Grijs

Cel

Eenmaal aangekomen bij het politiebureau moeten we allebei een verklaring afleggen waarom we dit gedaan hebben. Ik vertel ze alles. Ik heb namelijk gehoord van mijn vader dat als je alles eerlijk verteld je straf minder word. Ik krijg twee celstraf plus een taakstraf. Ik moet honderd uur in de winkel helpen waar ik het meest heb gestolen.

De cel is klein en kil. Het bed ligt voor geen ene meter en kun je amper een bed noemen. Ik wil niet weten wie hiervoor hier lag. Het eten is niet te vreten. Dat komt mooi uit want dan kan ik nog meer afvallen. 'S avonds probeer ik te slapen op het metalen bed. Het ligt echt helemaal niet. Wat heb ik gedaan? Ik had nu gewoon rustig thuis moeten zitten. Vakantie vieren met mijn ouders. Ik huil mezelf in slaap.

De volgende ochtend word er op de deur geklopt. Een agent komt binnen met mijn moeder. Ik moet huilen. Mijn moeder rent naar mij toe en huilt ook. 'Stil maar liefje' probeert ze me te troosten. 'Papa en ik vinden wel een goede advocaat voor je'. 'Hoeft niet mam' huil ik. 'Ik weet mijn straf al, het komt goed, eigen schuld dikke bult' zeg ik tegen haar.
Na een lange stilte vraag aan haar of ze zich schaamt voor me. Haar antwoord was 'nee, maar ik ben teleurgesteld in je'.
Dat is heel kut als je dat hoort van je ouder. Ik moet ze weer laten zien dat ik het kan. Dat ik niet ben zoals ik nu ben.
Nu mama weer weg is kan ik verder gaan met slapen. Na een paar uur word ik uit bed gehaald. Ik moet beginnen met mijn eerste 4 uur bij de winkel.. Nog 96 te gaan....