Donker Grijs

De Jonge

Als ik uit de winkel vandaan terug naar huis loop ga ik weer langs het pleintje. De jonge staat er nog steeds. Ik loop naar hem toe. Hij kijkt op, ik kijk in zijn blauwe ogen. Zo blauw heb ik ze zelden gezien. Ik heb na ja daar hebben we het later wel over. 'Hi' zeg ik, 'wat doe je?'. 'Gaat je niks aan' zegt de jonge bot. 'Sorry hoor' zeg ik, 'je hoeft niet meteen boos te worden'.
Ik loop door. Eenmaal thuis aangekomen ga ik ontbijten. Als ik 's middags lekker op de bank Netflix aan het kijken ben word ik opeens gebeld. Anoniem. Ik neem niet op, waarom zou ik? Als het belangrijk was bellen ze wel met nummer herkenning. Dan krijg ik een SMS van een nummer dat niet in mijn iPhone staat. Er staat: Hi Ivy, je weet wie ik ben maar toch ook weer niet. We hebben elkaar ontmoet. Hierbij spreken we af. Morgen. Zelfde tijd als vandaag. See You X.

WTF. Van wie is dit? Ik kijk om me heen. Niemand. Dûh.
Ik ga verder met mijn serie op Netflix. Toch blijft die SMS maar in mijn hoofd zitten.

Even later weet ik het! Ik SMS terug. Wat als ik niet kom, ik weet namelijk niet welk tijdstip je bedoeld. See you (not) XX.
Zo opgelost denk ik. Na vijf minuten krijg ik antwoord. Dan weet ik niet of jouw mooie huisje en je mooie gezichtje nog bestaan. Zie je om 11:00, op HET Plein. X.

Oké wat moet ik doen? Ik denk en ik denk. Het enige wat ik kan doen is morgen naar dat plein gaan. Ik mag toch niet zomaar het huis van mijn ouders laten verwoesten? Ons paleis? Dat kan niet.

De rest van de avond kijk in Netflix. Het avond eten sla ik over. Mijn maag rommelt, ik neem 3 glazen water en negeer het gevoel dat ik wil eten.