Adam etrafına bakındı. Sahnede herkes onu deli gibi izliyordu. Tüm ışıklar onun üzerindeydi. Kadınını gördü. Şaşkınlıkla bakındı. Dalga mı geçiyordu hayat onunla? Bir alkış tufanı kopunca adam dalgınlığını üzerinden attı. Içeriden bir adam seslendi "hadisene herkes seni bekliyor şarkıyı söylemeden sahneden inemezsin" fısıltı şeklinde söylemişti. Kadınına kavuşmak adına şarkıyı söylemeye çalıştı fakat bir sorun vardı ne söylicekti.
Sarılma senin olmayan kadına Saymamış seni, sevmemiş asla Yanılma bu yangının yeter sana Unutmuş o seni ama sen unutma
Darılma terk edip gitti seni Gönlü huzurlu gülüyor gözleri Dokunma ateş olur yakar seni Unutursun elbet unutulduğun gibi
Vazgeçti benden sevdiğim kadın Terketti gitti, gitmiyor tadın Ne cismin kaldı bende nede adın yaşatmaz beni içimde yanan bu yangın
Üzülme seni öperken bile sahte Bu aldatılan oyunundan bir sahne Yenilme bunların hepsi bahane Bırak gitsin o koymadımı seni ateşe
Kadınına baktı ortada yoktu. Onu birdaha kaybedemezdi. Sahneden koşarak indi. Ilerledi... ilerledi... yoktu. Hiç bir yerde yoktu. Adam çıldırıyordu. Koridorun karşısında kadınını gördü. Burnu kanamış saçları dağılmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Adam ona yaklaşmaya çalıştı. Kadınına ne olmuştu böyle. Hızlı adımlarla yanına gitti. Kadın geriledikce geriledi. "Sen, sen öldün uzak dur benden! Bana zarar veriyorsun. Sen şeytansın.. Ölmelisin." Adam anlamsız bakışlar atmaya başladı. Kadını ona şeytan mı demişti. Kadın silahi kaldırdı ve adama doğrulttu "Şeytan" diyerek tısladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu silah üst düzeyde bir silahtı kadını onu nerden bulmuştu. Kafası karışmıştı önemli olan bu değildi. Kadının onu vurmak üzere olmasıydı. Minik elleriyle koskocaman silahı tutuyordu. Nefretle bakıyordu adama. Adam sesini bile çıkartamamıştı. Kadın tam kalbine doğrulttu. Kadın tetiği çekmeden önce adam "seni seviyorum Savanna" demişti kalbi acıyordu ama kadını daha vurmamıştı. Vursada canı acımazdı asıl acıtan şey kadının ondan nefret etmesiydi.
Neden adamdan nefret ediyordu. Fazla anlamsızdı. Kadın vurmakla vurmamak arasında kararsız kalmışken kadınına vuran ay ışığının bıraktığı gölge hareketlendi.
Gölge canlandığında ise bunun o olduğunu anladı adam. Kadın tam silahi indirecekken gölge onu tuttu "neden vazgeçtin bir şeytanla mı birlikte olacaksın o sana zarar veriyor.... Savanna" aklına girmişti kadının. Kadın anlam veremiyordu adam hayatına girdiğinden beri hiç birşey yolunda gitmiyordu. Kadın kendinden emin adımlarla adam doğru yürüdü son kez "şeytan" diye çığlık attı her yeri inletti camlar zangırdadı yer yerinden oynadı gök de şimşekler çaktı. Adam yerde yatıyordu ama hala kadınına bakıyordu kadını neden bunu yapmıştı. Neden hiç birşeyi hatırlamıyordu.
Kadını koşmaya başladı kaçtıkca kaçtı. Onu seviyordu. Canı yanıyordu adamı orda yalnız başına bırakmıştı. Yapabileceği birşey yoktu. Umutsuzca etrafına bakındı. Terk edilmiş küçük bir ev gördü kapıyı minik elleriyle açtı. Içerisi muhteşemdi. Imkansız... Almanyadan bir süre önce sevgilisiyle Türkiye'ye gelmişti Savanna şimdi ise sevgilisini öldürmüş minik terk edilmiş evde sığınmaya çalışıyordu. Acaba adamına ne olmuştu. Onu vurmuştu ya öldürdüyse ? Odada düşüncelere boğulmuşken kıpırtı hisetti duvarların çizildiğini gördü. Nasıl olmuştu bu duvarlar bianda içine çökmüş yada çizilmişti. Kadın korkmaya başladığında koşarak dışarı çıktı evden çığlıklar geliyordu bunu duyabiliyordu. Fakat eve girdiğinde kimse yoktu. Bu adamının sesine benziyordu. Kadın daha dikkatli dinlediğin de "ne oluyor bana Savanna" dendiğini duydu bu adamıydı kesinle bu oydu. Koşarak tekrar eve girdi her yeri aradı ama onu bulamadı. Kadın delirdiğini düşünsede bir kaç kişiye sorduğunda evden seslerin geldiğini duyduklarını söylemişlerdi. Kadın hergün eve gelip adamınını aramıştı ama bulamıyordu. O görünmezdi sanki. Her gittiğinde duvardaki çizikler artıyordu.
Kadın artık harap olmuştu yorgun ve bitkin düşmüştü aradan 2 ay geçmiş hergün hiç durmadan o eve gidip adamını arıyordu. Yoktu... kadın birgün gene eve gitti duvardaki çiziklerde elini gezdirdi. Korkuyordu ya adamlar onu bulursa. Buraya kadar takip etmiş olmalılardı. O kadar aptal olmadıklarını düşünüyordu. Yolun sonuna gelmişti kadın... "lucifer" dedi kadın "beni duyuyor musun" içi buruk bir şekilde söylemişti gözlerinden acı okunabiliyordu. "Hergün bir çizik daha artıyor" dedi hala bir yere odaklanıp bakarken "buradasın Lucifer" diyerek çığlık attı kadın üzülüyordu onsuz yaşam kadını yoruyordu. Duvarın titremesiyle kadın kendine geldi "buradasın sevgilim! Buradasın" dedi sevinçle küçük çocuklar gibi sevinerek. Kadın titriyordu sanki kutupda çıplak kalmış gibiydi. Duvara baktığında yazı yazdığını anladı. Kadın yüzünü astı sanki dünyası durmuştu bunu nasıl adamınına açıklardı. "Sen öldün lucifer" dedi yutkunarak kadın. Kadının boğazı düğümlenmişti. Adam canının acıdığını yazmıştı kadın bununla yaşayamazdı birazdan adamlar burda olurdu pencereye doğru yöneldiğinde camdan dışarıya baktı bulmuşlardı bile kadını. Kadın gülümseyerek narin elleriyle camı açtı ayaklarını sarkıtarak önüne oturdu. Arkasına baktı kapıya ve son kez odaya baktı sanki adamı heryerdeymiş gibi. Daha sonra gözlerini kapadı sonsuzluğa rüzgarın onun bedenini sardığını hisetti ellerini sanki adamı tutmuştü beraber atlamışlardı o her zaman yanındaydı bu en mutlu anıydı. Ölmekten korkmuyordu. Çünkü adamıyla sonsuzluğa adım atmıştı. Hiç kimse onlara zarar veremeyecekti. Kadın mutluluktan bir çığlık attı tekrar camlar zangırdadı yer yerinden oynadı gökte şimşekler çaktı. Kadın kapattı gözlerini bir daha açmadı. Kadın kalbini kapattı adamından başka kimseyi sokmadı. Kadın beynini kapattı anlarından başkasını sokmadı. Kadın kapadı dünyaya gözlerini son kez gülümserken.
