Visser en de Bruyn recherche - POV Melissa

Het begon allemaal op mijn eerste dag

Ik werd wakker, ik probeerde mijn ogen open te doen. Met een gekreukeld gezicht, ontploft haar en handtassen van wallen onder mijn ogen keek ik op mijn wekker. Het was net zes uur geweest "waarom moet ik zo vroeg beginnen" mompelde ik. Ik ging uit bed en nam een douche. Toen ik beneden kwam besloot ik even snel te ontbijten. daarna vertrok ik voor mijn aller eerste werkdag op politiebureau poortlaan. Ik stapte in mijn auto en reed naar het bureau. Toen ik mijn auto geparkeerd had werd ik gebeld. "Met Melissa van den Berg" antwoorde ik. Het was Hoofdcommissaris Willem de Haan, die me persoonlijk belde om te vertellen wie mijn werkpartner zou worden. Direct na het telefoongesprek ging ik naar de ingang van het bureau. Aan de balie vroeg ik waar ik Agent Bram van Leeuwen kon vinden, het vriendelijke meisje aan de balie wees naar een bureau. Ik liep naar zijn bureau toe, een tikkeltje nerveus vroeg ik "Bram van Leeuwen?" De agent aan het bureau draaide zich om. Ik wist even niet zo goed wat ik moest doen, plots stond ik oog in oog met de knapste jongen die ik ooit gezien had. Hij keek me aan, bijna alsof hij naar me staarde. Zo raar zie ik er toch niet uit? Een politie aspirant met rood haar, bruine ogen, sproeten en een politieuniform lijkt me redelijk normaal. "Ja dat klopt, bram van leeuwen" zei hij waarna hij me een hand gaf. "Ik ben melissa van den berg, je nieuwe partner" zei ik. Even glimlachte ik naar hem. Hij mocht wat mij betreft ook mijn partner worden buiten mijn werk om. "Van den berg" herhaalde hij een aantal keer. "We hebben hier een collega met de zelfde achternaam als jou, wat toevallig" zei bram. Natuurlijk wist ik wie hij bedoelde, die agent kende ik maar al te goed. Max van de Berg mijn vader die al jaren op bureau poortlaan werkt. Het was nog heel moeilijk geheim te houden voor hem dat ik dit werk ging doen. Ik wilde niet dat hij het me op voorhand zou gaan afraden of zoiets. Ik ben twintig maar mijn vader probeert me te beschermen als een kind van zes. "Oh ja dat is wel toevallig ja" antwoorde ik, net alsof ik van niks wist.

Ik wist dat het zeer binnenkort toch uit zou komen dat max mijn vader is, maar ik wilde het niet meteen zeggen. Nadat ik bram voor het eerst zag, hoopte ik op iets. En als hij weet dat hij misschien al een paar jaar met mijn pa samen werkt, misschien houdt hij dan wel ineens meer afstand. Aan de andere kant voelde ik me ook wel schuldig, dat ik niet eerlijk was. Veel tijd had ik niet om me zorgen te maken, want Anne riep ons vanaf de balie. "Bram, Melissa kom eens!" Riep ze. Bram stond op en liep naar de balie. Iets daarna stond ik ook op en liep achter bram aan. Een vrouw komt een gevonden portemonnee brengen. Het schijnt mogelijk te gaan om een portemonnee die eerder gestolen was. Bram vraagt de vrouw aan een bureau plaats te nemen. Zelf ging hij tegenover haar zitten, en ik ging naast bram zitten. Toch wel trots dat het me gelukt is op dit bureau aan het werk te gaan, zei ik tegen de vrouw "Ik ben Melissa en dit is mijn collega Bram." "En wie ben jij?" Vroeg ik. Ze zag er nog niet zo oud uit, maar ik twijfelde of ik niet beter U had kunnen zeggen. Een collega kwam voorbij lopen en zei plots "Hé ilse dat is lang geleden." Blijkbaar was niet alleen ik daar verbaast over, mijn collega bram keek thomas verbaast aan. "Je kent haar?" Vroeg hij. Thomas vertelde enthousiast dat hij jaren met haar samengewerkt had. Maar Thomas heeft nu Sofie als werkpartner, dus ik vroeg hem hoe dat zat. Het bleek dat ze als werkpartners uitelkaar gehaald waren omdat Commissaris Heyen dacht dat ze een stel waren. Commissaris Heyen moet schijnbaar niks van stelletjes hebben. Even keek ik naar bram. Hoe moet dat dan met ons gaan? Niet dat we iets hadden, maar als het aan mij lag zou dat vandaag nog veranderen. Even later komt ook de hoofdcommissaris zich mengen in het gesprek. Ik kon niet heel het gesprek goed volgen omdat ik niet wist waar het precies over ging, als ze over iets uit het verleden praatte. Het liefst wilde ik gewoon weg uit het bureau en met bram de straat op. Als het gesprek voorbij is maken bram en ik samen met ilse de papierwinkel in orde voor de gevonden portemonnee. Dan zegt ze vanuit het niks "Ik zeg niks zonder mijn advocaat" ik kijk haar vol ongeloof aan, even kijk ik naar bram en dan kijk ik weer naar haar. Die ilse begint te lachen en zegt dat ze de humor met Thomas mist. Als ik bram weer aankijk, lachen we ook. We maken het gesprek af en schrijven alle gegevens op. Ik besluit in de portemonnee te kijken om te zien of ik iets van de eigenaar kan vinden. Dan zie ik er een identiteitskaart in zitten "Joost van der Gracht" lees ik hardop voor. Schijnbaar trekt dat de aandacht want bram reageert meteen met de vraag of het ergens op staat. Ik knik en houdt de id kaart omhoog. Bram roept meteen "Jeroen! Case Closed!" Ik zie jeroen op schrikken van waar hij mee bezig was. Ik zie jeroen verbaast naar bram kijken.
"Wat is er bram?" Vroeg jeroen verbaast. Bram liep naar jeroen "de gestolen portemonnee is terug gevonden." Jeroen glimlachte "zo dat hebben we weer goed opgelost." Zei hij trots. Ik moest stiekem wel lachen om de opmerking van Jeroen. Ik vind Jeroen ook wel aardig voor zover als ik hem ken. Jeroen is de beste vriend van Bram, dat vertelde Bram me net voor ilse met die portemonnee kwam. Ze hadden ook samen op de politie academie gezeten. Bram kwam weer naar me toe gelopen, hij knipoogde naar me. "Kom dan gaan we die portemonnee terug brengen naar de eigenaar." Zei Bram vrolijk. Ik had het idee alsof ik enorm begon te blozen door die knipoog. "Is goed" zei ik snel, even glimlachte ik naar Bram. Hij riep vanaf onze werkplek naar Anne, om te vragen welke politieauto's nog vrij waren. Aan de blik van Anne was te zien dat ze geirriteerd was. "Kom gewoon even naar hier als je wat wil vragen" zei ze zuchtend. Ze leek niet erg vrolijk, ik keek haar aan. "Wat is er Anne?" Vroeg ik. Ze zuchtte nog een keer "ik moet zowel de balie doen, als het mobilofoonverkeer en jullie ook nog van autosleutels voorzien." "Je zou er wel iemand bij kunnen gebruiken?" Vroeg bram begripvol. Wat is hij toch een schat. Anne knikte. "Ik heb het al eens aangegeven aan de hoofdcommissaris, maar of dat iets oplevert weet ik niet." ilse, thomas en de hoofdcommissaris kwamen er weer aan lopen, ilse zou wel weer weg gaan dacht ik. Even later werden we verrast met het nieuws dat ilse per direct Anne kwam ondersteunen. "Het heeft dus toch wat geholpen, er werd al aan gewerkt" zei ik vrolijk tegen Anne. Ze glimlachte "ja dit is super." "Maar wij moeten weer door" zei bram toen. Anne gaf ons de sleutel van een politiebusje. Bram reed naar het huis van de eigenaar van de portemonnee. Even later kwamen we ter plaatse. We liepen naar de voordeur, waar ik aanbelde. Kort daarna ging de deur open. "Hallo, Melissa van den Berg politie van bureau poortlaan en dit is mijn collega Bram van Leeuwen." Verwachtingsvol vraagt de man naar zijn portemonnee. "Heeft u nieuws over mijn gestolen portemonnee?" Ik gaf de man zijn portemonnee "alstublieft, hij is op het bureau afgegeven door iemand die hem op het stadplein gevonden had." De man doorzocht zijn portemonnee. "Er is een biljet van vijftig euro weg, maar de rest van mijn geld en pasjes zitten er nog in." De man zuchtte opgelucht "dank u wel meneer en mevrouw agent, ik heb bijna alles terug dus wat mij betreft is het zo klaar." De man knikte nog een keer. "Ja die vijftig euro vinden jullie waarschijnlijk toch niet meer terug, en de rest heb ik nu terug. Wat mij betreft zaak gesloten, of hoe zeggen jullie dat? Nouja, een prettige dag nog, dag!" De man ging weer naar binnen. Bram en ik liepen terug naar het politiebusje "in dit geval is de oplossing belangrijker dan het pakken van de dader?" Vroeg ik Bram. Hij knikte "tja de man zegt dat nu hij zijn portemonnee terug heeft het voor hem klaar is en hij geen behoefte heeft aan dat de dader wordt gepakt." Ik vond het wat apart maar, anderzijds begreep ik de man ook wel. Hij had vast geen zin in nog een hoop gedoe, terwijl hij zijn portemonnee met bijna complete inhoud al terug heeft. Ik glimlachte naar Bram en stapte toen in het busje. Bram starte het politiebusje en we reden terug naar het politiebureau.