Visser en de Bruyn recherche - POV Melissa

Zo vader zo dochter

Ik liep samen met Bram het bureau binnen. Ik zie mijn vader aan zijn bureau zitten. Even schrik ik ervan, want nu komen dadelijk twee dingen uit. Ik ben niet eerlijk geweest tegen Bram over Max ik deed net alsof hij toevallig dezelfde achternaam als mij heeft terwijl hij mijn vader is. Ook zou mijn vader erachter komen wat ik voor werk ben gaan doen. Ik had met mijn moeder afgesproken dat mijn vader niks over mijn opleiding en werk mocht weten tot ik daadwerkelijk op het bureau aan het werk was, om te voorkomen dat hij het zou afkeuren. Oh nee mijn vader heeft me gezien, hoe zal hij reageren. Mijn vader staat op en komt op Bram en mij afgelopen. "Hey lieverd, wat doe jij nou hier?" Vraagt hij verbaast. "Een snuffelstage aan het doen ofzo?" Vraagt hij verder. Ik schud mijn hoofd. "Nee pa ik ben aspirant, ik zit nu bij de politie." Mijn vader bleef even stil en keek me aan. Juist toen ik verwachte dat hij zou gaan vertellen dat hij er absoluut op tegen was, vroeg hij "Beloof je me voorzichtig te zijn? Dit werk heeft soms gevaarlijke situaties, en ik zou niet willen dat je wat overkomt." Wat een opluchting, hij vind het helemaal niet erg. Hij wil alleen niet dat me iets overkomt, wat lief. Ik probeer hem gerust te stellen over dat voorzichtig doen. "Met zo'n goeie agent als vader komt dat wel goed." Mijn vader begint te lachen. "Dus daarom werd ik door jou en je moeder er altijd buiten gehouden als het over school en werk ging?" Ik knik "ja, mam wist het al, ik wilde je verrassen." Bram die al voor het gesprek met mijn vader was door gelopen naar zijn bureau, kwam er nu ook bij staan. "Waar gaat het over?" Vraagt bram nieuwsgierig. Mijn vader kijkt bram aan en zegt "mijn dochter komt me voortaan ook tijdens mijn werk in de gaten houden." Bram kijkt vragend "komt ze ook bij de politie?" Mijn vader probeert zich in te houden, maar het lukt niet echt. Mijn vader krijgt de slappe lach "nee ze komt niet bij de politie, ze is al bij de politie." Bram was duidelijk niet in een erg snuggere bui en ik had hem eerder natuurlijk misleid over mijn achternaam. Ik voelde me er best schuldig over tegenover Bram. "Misschien heb ik haar wel eens gezien, hoe ziet ze eruit?" Vroeg Bram. Mijn vader kon haast niet meer stoppen met lachen. "Dat zou jij toch wel moeten weten, het is tenslotte je werkpartner, haha!" Bram kijkt me aan "Dus toch?" Hij kijkt weer naar mijn vader "ja, het was me echt wel opgevallen dat jullie dezelfde achternaam hadden." Mijn vader plaagt Bram een beetje "en dan gaat er geen belletje rinkelen?" Mijn vader staat weer te lachen. Ik heb medelijden met Bram, het is net of mijn pa hem staat uit te lachen. Ik leg mijn hand op bram zijn schouder. "Pa, hij kan er niks aan doen. Ik heb tegen hem gezegd dat het puur toeval was dat we dezelfde achternaam hadden." Mijn vader kijkt me aan en zegt plagerig "wat ben jij een gemeenerd tegen bram" we lachen alle drie. Mijn vader gaat weer terug naar zijn bureau en ik ga samen met bram naar onze werkplek. Het bleef even stil, we zaten zwijgend tegenover elkaar aan onze bureaus. Hij zal toch wel tegen een grapje kunnen, of zou ik nu al zijn vertrouwen in me verpest hebben, door zoiets doms. Plots verbrak Bram de stilte "waarom wilde je niet dat ik wist dat max je vader is?" Vroeg hij. Ik voelde mijn wangen rood worden. "Ik weet niet, ik was bang dat je anders tegen me aan zou kijken, als dochter van een collega waar je al jaren mee op het bureau hebt gewerkt. Ofzoiets.. Sorry" Bram loopt om zijn bureau heen en loopt naar me toe. Hij komt naast me staan. "Ik kijk echt niet anders tegen je aan omdat je vader al jaren een collega van me is. Ik ben met jou een team dus werk ik vooral met jou samen, en ik ga met jou hetzelfde om als dat ik zou doen als ik je vader niet van het werk had gekend." Zei Bram geruststellend. terwijl hij dat zei streelde hij langs mijn schouder, waarschijnlijk zonder enige bijbedoeling maar wat mij betreft had hij nog wel langer door mogen gaan.