Adım Ayla Mihri KOZAN
19 yaşında, yeşil ve mavinin huzuruyla boğulduğum Rize'de yaşıyorum. Doğma büyüme İstanbulluyum. Okumak için bu şehri seçmiş ve 4 senedir bu şehirdeyim. Annem, babam ve erkek kardeşim benden bir haber yaşamayı tercih etmişlerdi. Onlardan uzakta olmam, mutlu olmaları için bile yeterliydi. Beni bolca para ve bir ev ile terk etmişlerdi. Doğrusu bu şehri tercih ederek onları terk eden bendim ama umurdışı olmam kaçınılmaz olmuþtu. Bu durum ilk başlarda bana zor zamanlar yaşatsa bile artık alışmıştım.
Her şeyin ötesinde bu şehir ilaçtı. Kuşların sesi, yaprakların rüzgarla olan dansı, gökyüzünün bulutlarla güzelliği ve denizin kıyıyla olan savaşı... Kelimelerle anlatılmaz bir manzaraydı. Her gün bıkmadan odamın penceresinden, yeşilin maviyle olan güzelliğini, ufukta gökyüzüyle denizin birleşimini resmediyordum. Güzel sanatlar öğrencisi olarak; baktığım, baktığım yerde görmek istediğim her şeyi resmetmek hayatımdaki en anlamlı, en güzel hobimdi. Aslında bu şehirde görmek istediğim her şey vardı ve bana sadece çizip boyama işlemi kalıyordu.
Yine denizin bugün ki tonunu bulabilmek için renklerle -boyalarla- büyük bir savaş içindeydim. Bir süre daha karşımdaki manzaraya uzun uzun bakınca, bulamayacağımı anlayarak derin bir iç çektim. Kahvemi tazelemek için mutfağa yöneleceğim sırada kalbimde hissettiğim sızıyla, nefes almam güçleşti ve olduğum yere yığıldım. Bilincim hızla kapanırken, her zaman yaptığım gibi gözlerimi sıkıca kapattım.
Gözlerimi açtığımda, hiç bilmediğim bir evde, alışagelmiş bir durum olan parkenin üstünde yatıyordum. Hiç tanımadığım küçük kız da karşımda şaşırmış iri gözler, o şeklini almış ağızla ve tabii yaşlı gözlerle bana bakıyordu.
Fantastik bir hikaye ve ilk hikayemdir.
03.09.2017
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALP TOZU
FantasyKendi acılarınızdan ziyade, başkalarının çektiği acıları hissedebildiğinizi düşünün. Ve yine kendi acılarınızdan ziyade, başkalarının çektiği acıların gün geçtikçe sizi tükettiği düşünün. Olur muydu? Olurdu, Oldu.
