'Είναι ανάγκη να πάω;'ρώτησε ο Ντέιβ γεμάτος φόβο,παρά τις παροτρύνσεις του άντρα.'Δεν θα σε πειραξει.'είπε και πήγε κοντά σε ένα από αυτά.Το Θεστ δεν του επιτέθηκε.Ίσα ίσα γονάτισε για να ανέβει.Ο Ντέιβιντ έμεινε να το κοιτάζει σαν αποχαυνωμένος.Άρχισε σιγά σιγά να αναθεωρεί τη στάση του στο Θεστ και πλησίασε αργά-αργά .'Έτσι μπράβο!Είδες;Δεν θα σε πειράξουν.Είναι φιλικά.'Το Θεστ γονάτισε και ο Ντέιβιντ ανέβηκε πάνω.'Μεγάλωσες αγόρι μου.',είπε η γιαγιά δακρυζωντας και φύσηξε τη μύτη της με ένα άσπρο μαντίλι,το οποίο ήταν φτιαγμένο από ξωτικά(πράγμα που δεν γνώριζε ο Ντέιβ).'Θυμάμαι όταν ο πατέρας σου ήταν στην ίδια φάση με εσένα.'είπε.Ο Ντέιβιντ προσπάθησε να θυμηθεί τον πατέρα του αλλά του στάθηκε αδύνατο γιατί τον έχασε σε μικρή ηλικία,όπως και τη μητέρα του.
Χαιρέτησε τη γιαγιά του,ξάπλωσε μπροστά και τα 3 Θεστ ξεκίνησαν.
Τα Θεστ ήταν μεγάλα ζώα που είχαν σώμα αλόγου,καλυμμένο με πολλά πούπουλα,κεφάλι γυπα και φτερά ορνιου.Ζούσε κύριος σε πυκνά δάση και έτρωγε ψάρια και μικρότερα ζώα όπως τρωκτικά και αλεπούδες.
Ο Ντέιβιντ ξύπνησε με ένα σκούντιγμα.Ο μαυροντυμένος άντρας τον σήκωσε και του είπε πως είχαν φτάσει στον προορισμό τους.'Καλωσόρισες στο Μαύρο Κάστρο,Ντέιβιντ!!!'
