Geçmiş

Olmak, Ya Da Olmamak

"Olamaz, benim babam öldü! Ve sen yalan söylüyorsun, koca bir yalancısın!" çıldırmış gibiydim, sokaklarda öğrendiğim tüm küfürleri, hakaretleri adama saydırıyordum, ama bilmiyordum, acaba bunu deli bir adamdan kurtulmak için mi, yoksa gerçeklerden kaçmak istediğim için mi yapıyordum.

Adam bir süre beni dinledi, sonra pantalonunu çıkartmaya başladı, bir an çok mu ileri gittiğimi kendime sordum, sonra ağzımı açıp konuşmak aklıma geldi, "Hey, eğer tuvaletini yapmak istiyorsan (ki buraya yapmayacaksındır herhalde) ben gideyim" dedim, adam beni hiç umursamadı, pantalonunu çıkarmaya devam etti.

Olamaz, o neydi öyle? Adamın bacakları yoktu, bacakları yerine ...

Bacakları yerine keçi bacağı ve kocaman toynaklar vardı.

Adam (yani John) birden gözlerini faltaşı gibi açtı, derken minik bir patlama olmuş gibi kulakları sağır edici bir patlama duydum.

John hemen pantalonunu giydi, içi değişik bir maddeye kaplı olan ayakkabıda toynaklarını geçirmesi için bir delik vardı.

Adam kolumdan tuttuğu gibi beni tuvaletten dışarı çıkardı, ardından koşmaya başladık, köşeyi dönerken son kez tuvaletlere baktım, geriye fazla bir şey kalmamıştı. Sadece ara bir sokakta neden çıktığı belli olmayan bir yangın.

Daha sonra sadece koştuk, koştuk, ve koştuk. En sonunda John durmaya karar verdiğinde ise ayaklarımda derman kalmamıştı, belli ki John'a da aynısı olmuştu.

Sığınak diyebileceğimiz hiçbir yer yoktu, sadece uzun bir yol, ve yolun kenarındaki ağaçlık arazi vardı, tahmin edebileceğiniz gibi ağaçlık araziye girdik. Ağaçların bizi soğuktan koruyabileceği bir yere iki uyku tulumu, biraz su ve biraz yemekten oluşan bir kamp kurduk.

Tam rahatlamaya başlamıştım ki ağaçların ardından bi patlama sesi ve ardından çığlıklar geldi, John "Hayatta iki önemli şey vardır, olmak ya da olmamak. Çabuk toparlan, yoksa birazdan olmayacağız"