" မင္း ဘာကို စိုးရိမ္ေနလဲ ငါသိတယ္ ... အဲ့တာေၾကာင့္ မင္း အဆင္ေျပမယ့္ အခ်ိန္ထိ မင္းနဲ႔ အေဝးမွာ ေနေပး ပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ မင္းကိုကာကြယ္ရမယ့္ တာဝန္ေတာ့ ရိွေနေသးတယ္။ "
အဲ့ဒီ့စကားလံုးေတြေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေနသာရသည္။ သူ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္အထိ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ ကားေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္းပင္ ေဒၚေလးအေၾကာင္း ဆက္စဥ္းစားမိသည္။ အခုခ်ိန္မွာ ေဒၚေလး ကြၽန္ေတာ့ အနားမွာ မရိွေတာ့ေပမယ့္ Kyung Soo ရိွေနေသးေသာေၾကာင့္ ကံေကာင္းပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမရိွ က်လာျပန္ေတာ့ ပါးႏွစ္ဖက္ကို အသာအယာဆုတ္ကိုင္ကာ မ်က္ရည္သုတ္ေပးေသာ သူ ....
သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကိုစစေတြ႕ခ်င္းက ပံုစံအတိုင္း
ေက်ာေနာက္မွာ အေတာင္ပံေလးတစ္စံုႏွင့္ပင္ .....
" အေတာင္ပံေတြ?? "
" Ahhh မင္း ထပ္ျမင္ျပန္ၿပီလား "
ကြၽန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚ လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ရင္း ခရီးသည္ေတြကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ဘာမွ မျဖစ္ၾကသလိုပင္ ။
" ဘာႀကီး ? "
ဒီေလာက္ေတာင္ အေတာင္ပံ ႀကီး တဖားဖားနဲ႔ အေရွ႕မွာ ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူး ဆိုေတာ့? ဘာလို႔ တစ္ေယာက္မွ ဘာမွ မျဖစ္သလို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ။
" ဟိတ္ မင္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာလဲ။ အသိ ေတြ႕လိုက္လို႔လား ။ "
" မဟုတ္ဘူး ။ ဒီအတိုင္း ... ဒါနဲ႔ မင္းရဲ႕ အေတာင္ပံေတြကို အျခားသူေတြ ဘယ္သူမွ မျမင္ၾကဘူးလား ။ ဒါမွ မဟုတ္ ငါတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနတာလား ။ "
"အာ .... မင္းက လတ္စသတ္ေတာ့ အဲ့တာကို သိခ်င္ေနတာကိုး "
" အင္း သိခ်င္တယ္ ။ "
" တစ္ကယ္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြကို မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျမင္ရတာ ။ "
" တစ္ကယ္? ဘာလို႔ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျမင္ရတာလဲ။ "
" မင္း ဝမ္းနည္းတဲ့ အခါမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္း ဆြဲႀကိဳးေလးကို ကိုင္ၿပီး တိုင္တည္ေလ့ရိွတယ္မလား ။ အဲ့လို အခ်ိန္တိုင္း ဘာလို႔မွန္းမသိ ငါ့ရဲ႕ ေက်ာေနာက္မွာ ေတာင္ပံေလးေတြ ထြက္ေပၚ လာတတ္တယ္ ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ငါလည္း လူသားတစ္ေယာက္လိုပါပဲကြာ ။ "
