Bellatorum {onvoltooid}

{proloog}

Zweet druppelde van mijn voorhoofd. Wat als ik niet goed heb gekeken en hij komt helemaal niet? Wat als mijn timing niet klopt? Er ging een siddering door mijn lichaam. Er stonden ook zoveel levens op het spel. Ik begon een paniek aanval te krijgen. Rustig adem halen Kota, dacht ik bij mijzelf. Ik ging de stappen nog een keer langs van wat ik allemaal te weten ben gekomen de afgelopen dagen.

1. Je bent de Maekalyn van de Warriors.

2. Je bezit de kracht van de vier seizoenen.

3. Je komt oorspronkelijk uit de Silverdragon Clan.

4. Je hebt en band met de Seasondragon, Evelyn.

5. Er is een vijand die jou ten einde wil brengen.

Langzaam nam de druk op mijn borst weer af. Ik keek vanuit de boom waar ik zat naar beneden. Ik zag Dustin aan de andere kant van het pad zitten. Hij zag dat ik naar hem keek en hij schonk mij een glimlach. Het stelde mij een beetje gerust. Een beetje angst is geen probleem, toch? Ik keek om mij heen en zocht naar een tak waar ik makkelijk vanaf kon springen, toen ik het geluid van een huilende wolf hoorde. Er zat een menselijke klank in en ik wist dat dit een van onze mannen was. Dit kon maar één ding betekenen. Ik schoof dichter tegen de stam van de boom aan. Ik hoefde niet lang te wachten want het volgende moment klonk het gekrijs van een Wyvern*. Ik sprong de boom uit en belandde op een van Bofag's mannen. Hij probeerde los te komen en snel sloeg ik hem knock-out. Ik keek het veld over en zag overal soldaten verwikkeld in een strijd. Ik werd van de zijkant beslopen en ik trok mijn zwaard. Hij lichtte ijzig blauw op en hij schoot af en toe wat vonkjes. Langzaam zwaaide ik met mijn zwaard en het volgende moment was de man bedekt met ijs. Triomfantelijk stopte ik het zwaard terug in zijn schede. Een snelle beweging in mijn ooghoek trok mijn aandacht. Toen ik zag wat het was richtte ik mijn boog er op en schoot er een pijl naar toe. De Wyvern stortte met een felle klap tegen de grond. Ik liep het strijdveld op en beet op mijn lip. Hier en daar lagen mannen verspreid. Mijn mannen, maar ook de mannen van Bofag. Waren we dan toch aan de winnende hand? Ik schudde mijn hoofd. Ik moest realistisch blijven. We hadden veel sterke soldaten, dat was zeker. We hadden Hunter, de Fireling, Chester, de Waterling, Grey, de Stormling en Dustin de Earthling. Met mij als hun Maekalyn vormen we The Warriors, een episch strijdteam wat onze wereld, Merylin, beschermd. Maar Bofag had ook sterke soldaten en niet te vergeten, hij had ook twee Wyverns. Dat deed me ergens aan denken. Één Wyvern was neergeschoten, maar waar is de andere? Dat hoefde ik geen tweede keer te vragen. Vanuit het bos schoot een Wyvern tevoorschijn. Op de rug zat een soldaat in gevecht met Grey. Grey gaf de soldaat een kopstoot zodat hij zijn evenwicht verloor en van het beest viel. Grey zette zich schrap en liet de Wyvern neerstortten. Net voordat het beest de grond ging raken sprong Grey er van af. Hij landde zachtjes naast de dode Wyvern en gooide zich meteen weer in de strijd. Ik daar in tegen, keek het veld rond en zocht naar één persoon in het speciaal. Toen ik mijn doel had gevonden spuwden mijn ogen haast vuur. Ik zag dat Bofag in gevecht was met Hunter. Plotseling laaide er licht op in Bofags hand en hij richtte zijn hand op Hunter. Dit overleeft hij niet! Schoot er door mijn hoofd. Ik zette mijn gedachte gang uit en deed wat ik als enige kon bedenken. Ik wierp mijn zwaard en boog met pijlenkoker op de grond en sprintte in volle vaart naar het dreigende witte licht. Ik zette af en het leek alsof alles in slowmotion ging. Bofag die een wrede grijns op zijn gezicht had en Hunter die wist dat zijn einde naderde. Ik belandde op de grond en voelde een enorme schok door mij heen gaan. Het volgende moment werd alles zwart.

"Kota!" Ik hoorde iemand van ver mijn naam roepen, ik kon alleen niet plaatsen wie. Ik voelde dat ik heen en weer geschud werd maar reageerde er niet op. Ik hoorde iemand iets mompelen en het volgende moment schrok ik wakker. Als een verzopen kat zat ik rechtop in mijn bed. Ik keek de kamer rond. Naast mijn bed zat Hunter. Chester stond met een lege emmer mij aan te grijnzen. Ik keek hem geacteerd boos aan. "Moest dat nou!" Boos gooide ik mijn kussen richting zijn hoofd. "Hoelang ben ik weg geweest?" De vraag was er al uit voor dat ik er over na kon denken. Hunter keek mij serieus aan.
"Twee weken." Antwoordde hij na een tijdje. Mijn gedachten sloegen op hol. Twee weken? Zolang? Wat is er in de tussen tijd gebeurt? Hebben we Bofag verslagen of loopt hij nog steeds vrij rond buiten? Hunter leek mijn gedachten te kunnen lezen en antwoordde "Nadat jij de enorme licht impuls had opgevangen was Bofag verzwakt. We grepen onze kans en omsingelde hem. Hij had zijn laatste krachten gebruikt om zijn aanval te staken en te verdwijnen. Tot nu toe hebben we nog niks van hem gehoord." Hunter keek mij met medelevende ogen aan, duidelijk bedroefd over wat er gebeurd was. "Waarom deed je het?" Ik keek Hunter niet begrijpend aan. "Waarom ving je zijn licht impuls op?" Ik keek naar beneden. Waarom ving ik eigenlijk zijn licht impuls op? Waarom liet ik Hunter het niet gewoon afhandelen? "Ik weet het niet. Het was gewoon zo'n voorgevoel. Ik had het gevoel dat het niet goed ging aflopen voor je als ik niks had gedaan. Dat ik voor de rest van mijn leven een vreselijk schudgevoel zou hebben als ik mijn beste vriend zou laten sterven!" Ik beet op mijn lip. Het was waar wat ik zei. Als ik niets had gedaan en was blijven staan had ik mijn beste vriend voor mijn ogen zien sterven. Ik kon er niks aan doen. Mijn emoties waren een puinhoop. Ik liet een harde snik horen. Hunter stond op uit zijn stoel en ging naast mij op bed zitten. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en de tranen begonnen te stromen.