Lanet Dünya

-2- Kumsal

Son kelimemi bitirdiğim an burnumdan o kırmızı sıvının geldiğini hissetmiştim. Yüzüme güçlü bir tekme savurmuştu.
• • •

İnsanları anlayamıyorum. Niye yaşıyorlar?.. Ya da 'niye yaşıyoruz' diyeyim. Bir düşünsenize, eğer bu lanet yere gelip tekrar gideceksen gelmemizin anlamı nedir?.. Bakın, bebekler dâhi biliyor buranın lanet olduğunu. Bu nedenle ağlıyorlar dünyaya geldiklerinde. Biliyorlar çünkü acı çekeceklerini, adaletsizlik göreceklerinin...

Bir olay oluyor, sen masumken seni suçluyorlar. Hatta belki de delirler yeterli olmayınca hukuk bile yetersiz kalıyor, adalet sağlanamıyor.

En basitinden bir örnek vereyim; sen sınavdayken kağıdını kapatmaya çalışıyorsun, bir başkası senden kopya çekince hoca ona zayıf vermekle yetinmeyip sana da basıyor sıfırı. Neymiş, kağıdını iyi kapatacakmışsın... Ya bırak Allah aşkına, kopya çekenin hiç mi suçu yok da bana kızıyorsun?!

• • •

-Melodi Aydoğan! Neden geç kaldığınla ilgili açıklama bekliyorum!

Açıklama yapabilmek için ağzımı açtığım anda beni azarlayarak susturdu.

-Sus! Sana açıklama yap diyen mi oldu? Serenay'ın gözünü morartmışsın?

Serenay'a doğru baktığımda içinden güldüğünü ve gözündekinin boya olduğuna adım gibi emindim.

-Ben...

-Kes, bir daha olmayacak! Geç yerine, diyerek konuşmamı tekrardan engelledi.

Burnuma darbe aldığımda toparlanmam biraz zaman aldığından biraz geç kalmıştım. Şimdi de suçlu o olduğu halde benmişim gibi görünmüştüm.

• • •

Ders henüz bitmemişken, kapının açılmasıyla o tarafa doğru yöneldim. Saçları dizine kadar örgülü bir kız usulca sınıfa bakıyordu.

-Sen yeni öğrenci olmalısın. Kumsal Akın, değil mi?, dedi o korkunç sesi ile tarihçi.

-Evet, benim efendim, dedi kız. Sesi aynı benimki gibi cılızdı. Neden 'efendim' diye hitap ettiğini merak etmiştim açıkçası.

Tek boş yer benim yanım olduğundan usulca yanıma yerleşti.

-Melodi! Kumsal'a okulu gezdireceksin!

-Peki, demekle yetindim.

-Elbette ki 'peki' diyeceksin. Başka bir seçeneğin mi var?

Tarihçimiz hamile olduğundan şu aralar daha sinirli olduğunu herkes anlayabiliyordu.

• • •

Zil çaldığında somurtarak nasıl olduğunu sordum. Sahte gülümsemelere ihtiyacım olmadığından somurtmayı tercih etmiştim. Ona baktığımda, onun da somurtmakta olduğunu fark ettim.

-İstersen önce kafeteryayı göstereyim?,dedim.

-Senin için nasıl uygunsa, dedi. Diğer öğrencilerden kesinlikle daha nazikti.

• • •

Birlikte oturmuş çay içerken, saçımızda hissettiğimiz salçalı makarna ile gülümsedim.

Hayır, kesinlikle mutlu olduğumdan değildi bu gülümseme. Sinirlendiğim zaman hep gülümseme isteği gelirdi. Çok nadir mutlu olduğumdan, ne zaman gülümsesem etrafımdakiler sinirlendiğimi anlarlardı. Sahi, en son ne zaman gülümsemiştim ben?..

Ağzıma bir parça makarna attığımda Kumsal da aynısını yaptı.

-Immm, tadı iyimiş aslında... Salçalıyı çok severim...

Evet, bu sefer rezil olan ben değil, Serenay'dı. Kendisi küçük duruma düşünce biraz bağırdı, e biraz da çağırdı. Sonrasında ise kafeteryadan koşarak uzaklaştı...

• • •

Hafif kıkırdamalar, sonrasında ise işittiğimiz kahkaha sesleri...

-Ooo, saçlarınız çok iyi olmuş kızlar?

Evet, saçlarımıza gülüyorlardı...

Anlamıyorum, başkaları başka insanları neden ilgilendirir mi?.. Benim karekterim, saçım ya da her neyse işte! Benimle uğraşmaktan hiç bıkmadılar mı?!

İntihar etmemi mi istiyorlardı,ölmemi mi istiyorlardı...

• • •

Eve gitmedim. Kumsal ile kumsala gittik.

• • •

Gecenin sessizliğini yalnızca çekirge sesleri ve rüzgarın yüzümüzü okşayan esintisi bozuyordu... Temiz havayı ciğerlerime ne kadar çekmek istersem isteyeyim, bu oksijen bama karbondioksit gibi geliyordu. Rüzgar hızlanmıştı. Adeta tokatlıyordu artık bizi... Deniz ise bize gözdağı vermek istercesine dalgalanıyordu.

Tamam, hasta olmak istemiyordum. Bu yüzden ikimizde evlerimize gitsek iyi olacaktı.

• • •

Ayakkabılarımı çıkarıp ayakkabılığa koyuyordum ki kulağıma gelen o...

-Devam Edecek-

~ ~

Umarım beğenmişsinizdir arkadaşlar. Elimden ancak bu kadarı geldi. İyi geceler.:-)