Σήμερα αποφάσισα να μην πάω στο νοσοκομείο.
Είχα μήνει αρκετές μέρες και ήταν κουραστικό.
Άλλωστε η μητέρα μου μου είπε να κάτσω να ξεκουραστώ και ότι θα είναι εντάξει.
Πιστεύω..
Κατέβηκα από το δωμάτιο μου και πήγα να φτιάξω πρωινό.
Έφτιαξα κρέπες με σοκολάτα.
Το φτιάχναμε κάθε πρωί μαζί.
Μου έχει λείψει αυτό.
Τα πρωινά αυτά.
Που δεν μας ένοιαζε τίποτα.
Τώρα τα πρωινά της ήταν γεμάτα ένταση.
Βελόνες.
Χημικό θεραπείες.
Νιώθω απαίσια που την βλέπω να πονάει μέρα με την μέρα.
Να πεθαίνει όλο και περισσότερο.
Και να μην μπορώ να κάνω κάτι.
Ήταν χάλια.
Μερικές φορές απορώ πως αντέχω.
Χ- Κοιμάσαι;
Μήνυμα. Ο Χάρρυ.
Τι ωραίο να σε νοιάζονται.
Ρ- Όχι, καλημέρα. Τι κάνεις;
Χ- Ρόουζ την χτυπάει.
Ρ- Χάρρυ κάλεσε την αστυνομία.
Χ- Δεν μπορώ.
Ρ- Γιατί; μόνο έτσι θα την βοηθήσεις.
Χ- Αν το κάνω θα βγει έχει ανθρώπους και αν δεν βγει θα βάλει να την σκοτώσουν. Ρόουζ δεν αντέχω.
Ρ- Κάνε κουράγιο κάποια στιγμή θα σταματήσει.
Χ- Όχι δεν θα σταματήσει.
Ρ- Μείνε δυνατός.
Χ- Είμαι τόσο δειλός δεν μπορώ να κάνω κάτι για να την βοηθήσω.
Ρ- Δεν φταις εσύ αν αυτός είναι τρελός.
Χ- Φταίω γιατί φοβάμαι.
Ρ- Έλα στο πάρκο δίπλα από την παιδική χαρά.
Χ- Έρχομαι.
Δεν μπορούσα να τον αφήσω να πονάει έτσι.
Το ξέρω ότι είναι τρελό και επικίνδυνο όμως θέλω να τον βοηθήσω.
Πήρα το κινητό μου και τα ακουστικά μου.
Έβαλα μουσική και άρχισα να περπατάω πηγαίνοντας στο πάρκο.
Ο καιρός ήταν συναιφιασμένος.
Κλασικός καιρός Λονδίνου.
Μου αρέσει όμως.
Συμβολίζει τις ψυχές των περισσότερων ανθρώπων.
Όπως την δικιά μου.
Και την δικιά του.
Χ- Είμαι στο πάρκο.
Ρ- Σε είδα.
Μόλις με είδε άρχισε να βαδίζει προς το μέρος μου.
Μόλις έφτασε μου χαμογέλασε.
Ήταν πιο ψηλός από εμένα.
Είχε πράσινα ματιά, ίσως από τα πιο όμορφα που έχω δει.
Τα μαλλιά του ήταν μπουκλοτά και τα έπερνε ο αέρας προς τα πίσω εμφανίζοντας το όμορφο πρόσωπο του και φυσικά το χαμόγελο του.
Φορούσε ένα κόκκινο πουκάμισο που τα δύο πρώτα κουμπιά του ήταν ανοιχτά κάνοντας εμφανή δύο τατουάζ του είχα δύο πουλιά ένα αριστερά και ένα δεξιά.
Ότι πιο όμορφο είχα δει.
Χ- Γιατί δεν μιλάς.
Μου είπε χαμογελόντας στραβά.
Ρ- Λοιπόν εσύ είσαι ο Χάρρυ.
Χ- Χάρηκα Ρόουζ.
Ρ- Και εγώ χάρηκα.
Του χαμογέλασα.
Αμέσως με αγκάλιασε. Ξαφνιάστηκα όμως ανταπέδωσα αμέσως την αγκαλιά.
Χ- Δεν νομίζεις ότι γνωριζόμαστε ήδη πολύ καλά για να είμαστε τόσο τυπικοί;
Ρ- Χαχ έχεις δίκιο. Λοιπόν όλα καλά με την μητέρα σου;
Χ- Όχι έφυγα δεν άντεχα να τον βλέπω να της κάνει κακό. Το ξέρω είμαι τόσο γαμημένα δειλός.
Ρ- Όχι Χάρρυ δεν είσαι. Αυτός είναι μαλάκας και ξεσπάει στην οικογένεια του.
Δεν απάντησε απλώς χαμήλωσε το βλέμμα του.
Ρ- Ει μην σταναχωριέσε θα ήμαστε μαζί σε αυτό έτσι;
Χ- Έχεις δίκιο συγγνώμη. Λοιπόν η μητέρα σου πως είναι;
Ρ- Η μητέρα μου δεν ξέρω αν θα γίνει καλά.
Χ- Γιατί; Ρόουζ τι έχει;
Ρ- Έχει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο.
Δεν μίλησε. Λογικό δεν είχε κάτι να μου πει. Ένιωθα δάκρυα στα μάτια μου.
Πόσο καιρό είχα να ξεσπάσω;.
Τα κράταγα όλα μέσα μου κάποια στιγμή θα ξεσπούσαν.
Ο Χάρρυ μάλλον είχε καταλάβει ότι έκλαιγα και με αγκάλιασε σφιχτά.
Χ- Σσσσ ηρέμησε. Θα είμαι δίπλα σου μην φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά.
Δεν μπορούσα να μιλήσω καθώς έκλαιγα με λυγμούς μέσα στην αγκαλιά του.
Μου χάιδευε τα μαλλιά και είχε ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω στο δικό μου.
Όταν σταμάτησα να κλαίω βγήκα από την αγκαλιά του και τον κοίταξα.
Ρ- Συγγνώμη για αυτό.
Χ- Εγώ συγγνώμη που σου λέω τις βλακίες μου ενώ εσύ περνάς χειρότερα.
Δεν απάντησα απλώς γέλασα εκείνος με κοίταξε με περιέργεια.
Χ- Γιατί γελάς;
Ρ- Γιατί ήμαστε και οι δύο τόσο κατεστραμένοι.
Χ- Ξέρεις τι θα ήθελα να κάνω τώρα;
Ρ- Τι;
Χ- Να σε πάρω και να φύγουμε μαζί μακριά από όλα. Μπορεί να μην σε ξέρω όμως θα ήθελα να το κάνω.
Ρ- Μακάρι να μπορούσα.
Χ- Όμως μπορώ να είμαι δίπλα σου.
Ρ- Θες να δώσουμε μια υπόσχεση;
Χ- Τι υπόσχεση;
Ρ- Θα ήμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο ο,τι και να γίνει.
Χ- Σύμφωνοι
