alleen?

proloog

Proloog:

Ik blijf mezelf wijs maken dat ik helemaal alleen ben, maar zo voel ik mij niet.

Net of ik in een menigte mensen, met allemaal hun gezicht naar mij gericht sta.

Bij iedere stap die ik zet hoor ik de kleine takjes onder mijn voeten kraken.

Het is mistig, alsof ik omringt ben door een rookgordijn.

Terwijl ik loop, zie ik de bomen naast mij voorbij flitsen,

het lijkt wel een trein, die met een razende snelheid voorbij komt rijden.

Plots blijf ik verstijfd staan. Er staat weer iemand! Het is dé vrouw!

Die helse vrouw die ik nooit van mijn leven nog terug wou zien.

Haar lichaam bestaat uit zwarte rook. Haar gezicht kan ik niet zien omdat haar lange, afschuwelijke grijze haren voor haar gezicht hangen.

Ik durf van angst niet naar haar toe gaan, dus besluit ik om verder te lopen.

Ik loop en loop en loop en tot mijn verbazing staat ze er weer.

Precies of ik liep niet vooruit, precies of ik plakte aan de grond vast.

Ze komt dichter maar ze stapt niet,ze kruipt niet, ze zweeft over de grond?

Ik knijp mijn ogen dicht zo hard als ik kan. Ik voel haar adem in mijn gezicht.

Net als of de wind zich in een keer tegen me keert.

En dan voel ik niets meer. Nog even houd ik mijn ogen voor de zekerheid dicht,

maar dan besluit ik om ze open te doen

Ik doe ze rustig open en wen even aan het licht. Dat voelt alsof ik nog nooit licht had gezien

En altijd onder de grond woonde.

Ze staat er niet meer.