Waarom ik?

Drama

Het was vrijdagnamiddag. Het eerste uur na de middagpauze hadden we aarderijkskunde. Kyra zat schuin achter mij. Ze bleef maar hysterisch wenen. Op een bepaald moment, toen we zelfstandig oefeningen moesten maken, kwam de leerkracht naar haar bank (aka lessenaar).
Kyra: *huilt*
Leerkracht: 'Eehj, ça va Kyra?'
Kyra: *knikt*
Leerkracht: 'Zeker hé? Anders ga je maar eventjes naar buiten hé.. Oké?'
Kyra: *knikt*
Leerkracht: 'Als het niet meer gaat ga je maar naar buiten hé.'
Kyra: *knikt en snottert*
De leerkracht kwam terug recht aangezien ze de hele tijd op haar hurken zat en wandelde terug naar haar bureau.
Een 10-tal minuutjes later keek ik om. Ik maakte heel eventjes oogcontact met Kyra en draaide me vervolgens terug vlug om omdat haar ogen duidelijk nog vuurspuwden. Nog geen minuut later werd hetgeen dat enkel nog gesnik was geweest terug een hysterische huilbui met als gevolg dat Kyra de klas uit rende. Op dat moment had niemand door hoe graag ik wou beginnen wenen, en man, je kan je niet voorstellen hoe graag ik dat wou...

Het hele weekend dat volgde hadden we geen contact met elkaar. De maandag erna ontweek ze me nog steeds. Klas- en jaargenoten bleven mij vies aankijken en ik bleef preken aanhoren van mensen die vertelden hoe teleurgesteld en boos ze wel niet waren op mij. En ook sommigen die uitlegden dat ze dat niet van mij verwacht hadden en dat ze nooit in mij hadden gezien dat ik zo een b*tch was.
Het drama was dus bijlange nog niet gedaan.

Het was dinsdag ondertussen en ik bereidde mij al voor op dat hele gedoe van "vrienden" en "vriendinnen" met dat drama.
Ik kwam op school en meteen was mijn dag verpest door de gedachten alleen al dat het weer de hele dag zo een gezaag en gezeik ging zijn. Ik was verbaasd toen niemand op mij af stormde om vervolgens de details nog eens te vragen of een preek te geven of om toch nog eens naar het verhaal te vragen... Het was verdacht rustig... Té verdacht.. Wel kreeg ik nog die vieze en verwijtende blikken naar mij gegooid, zelfs van de meest random personen waarvan ik niet eens wist dat ze iets van het verhaal wisten.
Al snel ging de bel en het eerste lesuur startte. Na 2 lange lesuren was het pauze. Ik ging naar buiten en op de speelplaats aangekomen zocht ik vriendinnen die mij niet beoordeelden door de roddels van het drama. Ik dacht er enkele gevonden te hebben en wou op hen afstappen toen Kyra plots voor mij stond.
Kyra: 'Euhmm Ellen, ik moet je wat zeggen.'
Ik keek haar recht aan. (eigenlijk diagonaal aangezien zij kleiner is).
Kyra: 'Ik heb ingezien dat jij niks hebt gedaan... '
Ik onderbrak haar onmiddellijk.
Ik: 'Ja no sh*t! Ik heb het u verschillende keren gezegd maar dat jij mij niet wou geloven, daar kan ik niks aan doen hé.'
Kyra: 'Ja sorry daarvoor.. Ik hoop dat nu alles terug opgelost is tussen ons.'

Sindsdien deed ze weer normaal tegen mij. Maar ik bleef met dat gesprek in mijn hoofd zitten. Al die bijkomende gedachten en vragen... Was het wel echt opgelost tussen ons? Waren we nu terug vriendinnen? Of was dit dan het einde van alles? En de vragen bleven maar komen...

Enkel één ding wist ik zeker: de toekomst zou dit alles uitwijzen.

-A/N-

En hiermee eindig ik het verhaal. Misschien upload ik nog een epiloog om mijn leven van tegenwoordig even uit te leggen (hoe het nu is tussen Kyra en mij).
Hopelijk hebben jullie er van genoten

Dikke kussen!