Loverboy

~Deel 14~Einde

Gelukkig wil Tom me wel thuis brengen. En na een tijdje stap ik uit zijn auto, nog voordat hij iets kan zeggen loop ik al weg. Maar als ik thuis kom schrik ik, de gordijnen zijn al open. Dit betekent dat er dus al iemand wakker is. Als ik nog eens goed naar binnen kijk zie ik mijn moeder op de bank zitten. Ik sluip naar de deur en probeer hem zo zachtjes mogelijk open te maken. Van elk klein geluidje dat ik hoor schrik ik en kijk ik om me heen of mijn moeder het ook hoorde. Ik sluit de deur achter me en hoor een kleine klik, ik schrik maar loop gelijk door naar de trap. Tweede en vijfde trede overslaan gonst het door mijn hoofd, dat zijn namelijk de treden die het meest lawaai maken. Behendig klim ik omhoog maar als ik bijna boven ben hoor ik de kamerdeur open gaan. Snel probeer ik de laatste vier treden tegelijk te nemen maar dit gaat niet. 'Lotte' zegt mijn moeder op een dreigende toon. Ik draai me om en zie dat ze onderaan de trap staat. 'wat ben je aan het doen?' vraagt ze. Ze heeft me dus wel binnen horen komen bedenk ik, maar waarom zegt ze dan nu pas iets. 'Ik ga naar boven' probeer ik zo nonchalant mogelijk te antwoorden. 'Waarom kom jij om 8 uur 's morgens van buiten?' Ik voel dat ik rood wordt, ik kijk weg zodat mijn moeder het niet ziet. 'Ik ging even een rondje lopen' mompel ik. 'Daar geloof ik niks van, kom eens beneden' Ik merk dat ik geen keus heb, ik draai me om en loop naar beneden. Samen met mijn moeder ga ik de kamer in en ik wordt op een stoel neergezet. 'Waar kom jij vandaan?' herhaalt mijn moeder haar vraag. Ik blijf stil en kijk naar mijn voeten.

'Toch niet van Lars?' vraagt mijn moeder. Ze klinkt boos, maar ook weer niet. Ik weet het niet goed. Ik besef nu wel dat ik niet had moeten doen wat Lars van me vroeg, ik had nooit naar Tom toe moeten gaan. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, zo stom vind ik het. Ik merk dat ik begin te huilen. 'Lotte, wat is er?' mijn moeder zakt door haar knieën en komt voor me zitten. Ik kijk in haar warme blauwe ogen. Dezelfde kleur als Lars, schiet me tebinnen. Dat laat me nog harder huilen, wat een sukkel is hij! Mijn moeder laat me een tijdje uithuilen en daarna vertel ik haar alles, van Twitter, van Lars en uiteindelijk van Tom. Als ik klaar ben kijk ik haar vragend aan. 'Ik weet niet goed wat ik moet zeggen' mijn moeder zucht 'ik wist dat hij niet te vertrouwen was, maar ik ben blij dat je het verteld hebt'. Ze slaat een arm om me heen en ik ga tegen haar aanliggen, zo blijven we een tijdje liggen. 'Ik vind dat we aangifte moeten doen' zegt mijn moeder na een tijdje en ze staat op om de telefoon te pakken. 'Maar, dat vind ik zielig voor Lars' ga ik tegen haar in. 'Maar je wil toch niet dat anderen dit ook gebeurd?' en dat is waar, dus ik stem met het plan in. Samen met mijn moeder plan ik een afspraak bij de politie. Lars blokkeer ik overal waar het maar kan. Het hoofdstuk met Lars uit mijn leven laat ik achter me, ik begin een nieuw hoofdstuk zonder hem en met Sanne. Eigenlijk mis ik haar heel erg, het is zolang geleden dat ik haar gesproken heb en al die tijd had ze gewoon gelijk; Lars was niet te vertrouwen. Met positieve moed ga ik het leven weer in en voortaan zal ik uitkijken bij relaties over internet.