Ne zaman ışıklar kapansa bir başka karanlık, bir başka Dünya... Yapılan her bir seçim, atılan her bir adım, karanlığın getirdiği sonsuzlukla bir başka gerçeklikte yankılarını buluyor ve yankılar bir türlü sona erişmiyor.
❝ Tek bölümlük hikayeler❞
@l...
Adam yanındaki, ince çarşafın altından tüm kıvrımları gözüken kadına baktı. Bir zamanlar ilhamı bu kadındı işte. İçini eriten kahverengi gözlerinde, kırmızı dolgun dudaklarında, biçimli vücudunda buluyordu aradığı çizme isteğini.
Ona baktıkça bakası gelirdi. Bu aşk! derdi. Ancak artık aşkın ne olduğundan tam olarak emin değildi. Belki de bu yüzden ilham perileri onu terk etmişti. Aşkın ne olduğunu bilmeyen bir ressama hizmet etmek istememişlerdi.
Steve, Eros'dan bir ok alıp kendine saplayıp saplayamayacağını merak etmişti bir süre. Her şeyden çok değer verdiği kadın şimdi eskisi gibi kalbini okşamıyordu, onu yerinden söküp almıyor ve ruhuna en kötü işkenceleri yapmıyordu. Aşkı, acı yok olduğunda aramıştı adam. Ruhundaki ağrı kaybolduğunda bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı.
Ve bu onu her şeyden çok incitiyordu. Ona, biricik sevgilisine, eskisi gibi bakmak istiyordu. Ruhunun derinliklerinde hissettiği aşkı ve bunun bedenine yansıttığı şehveti ölüyordu. Peggy'de bulduğu ilhamını geri istiyordu.
Bir parça ilham için her gece binlerce kez ağıt yakıyordu. Ancak ne ilhamı ne de en naif duygularıyla hissettiği aşkı geri dönmüyordu.
Peggy'i uyandırmamaya çalışarak yatağın içinden çıktı. Kaç gündür, ilham gelmedikçe uykusu kaçıyordu. Ve uykusu kaçtıkça da ilham gelmiyordu. Oysa ki bir sergiye yetiştirmesi gereken projeleri vardı.
