Çocuk Koleksiyoncusu

1.2

Saat gelmişti. Geçiyordu hatta fakat dışarıda ne ağlama sesi, ne de bir çığlık vardı. Louther ne yapacağını bilmiyordu çünkü sadece korkan ve ağlayan çocukları alması gerekiyordu. Konsantre olmaya çalışıordu ama maalesef olamıyordu. Çünkü dışarısı rüzgar sesi ile doluydu. Rüzgardan dolayı birbirine bağladığı çocuk dişleri birbirine çarpıp ses çıkarıyordu. Harika bir sesti. Louther, müzik kutusunu eline aldı. İçini son bir kez açtı ve çocukluk yıllarını hatırladı

__20 YIL ÖNCESİ__

_Yapma baba canım acıyor.

_Kes sesini be aptal çocuk. Sinirimi çıkarıyorum senden.

_Ama canım acıyor.

***AĞLIYORDU VE ÇIĞLIK ATIYORDU***

Babası sopayla adeta öldüresiye dövüyordu. Her vuruşunda keyif alıyordu ve kahka atıyordu. Kötü bir kahkaha. Aslında babası fazlasıyla içki kokuyordu.

__ŞİMDİKİ ZAMAN__

Hızlıca müzik kutusunu kapattı. Camı açtı ve kutuyu fırlatıp attı. Kitaplığına doğru yürüdü. Kitapların arkasında saklanan şarabı, özel kadehine doldurdu ve kafasına dikti. İyi gelmişti. Dışarı çıkmaya hazırdı. Birkaç sokak ötede oturan babaannesi, Louther'ı gördü ve zorla evine çağırdı. Sessizlik oluşmuşti ki, Babaanne:

_Sen içki mi içtin? Leş gibi kokmuşsun. Git gide rahmetli babana benzemeye başlamışsın anlaşılan.

_O adamı sakın birdaha ağzına alma babaanne. Biliyorsun, çocukluğumu hatırlatmakta, hatırlamakta istemiyorum.

Babaannesi, şuan ki yaptığı çocuk koleksiyonundan haberi yoktu ve uzun bir süre öğrenmeyecek idi. Sadece babaannesi yaşıyordu ailesiden. Bu nedenle ona olabildiğince iyi davranmaya çalışıyordu. Seviyordu babaannesini. Bir yol bulup zar zor attı kendini sokağa hemen kapşonlu ceketini üstüne geçirdi ve kapşonunu taktı.

_Lanet olsun sokakta bir tane bile çocuk yok. Çocuğu bırak insan, hayvan, kedi, köpek falan yok. Tüm planlarım suya düştü. Eve gitti. Yatağa yattı. Tam uyuyacakken kapı çaldı ve kapıdaki...