Okulun başlangıcında bir kızla tanışmıştım. Çok iyi bir kızdı, sorunları vardı benim gibi. Tanıştık arkadaş olduk, dost olduk, birbirimizin yardımına koştuk. Sevgili anlamında değil dost anlamımda sevmiştim ben onu. Annesi yoktu bir tane küçük lardeşi vardı birde ablası. Babası yok mu diye soracaksınız, sormayın! Güzel zamanlar geçirdik adı da İrem. Babası yüzünden psikolojisi aşırı bozuktu, annesizliğe alışmıştı aslında. Babası ile birlikte Ankara'da kalıyordu. Ablası ve küçük kardeşi Tekirdağ'da. Okulun 2.döneminde bizlerle vedalaştı demişti ki ben hayallerimi gerçekleştirmeye gidiyorum. Hayırlısı demiştik her zaman dostların yanımda sana desteğimiz tam demiştik. Herkesle vedalaştı sıra bana gelmişti sarıldı ve dedi ki hayallerimi gerçekleştirmem için çok dua et dedi. Sizleri çok seviyorum dedi ve gitti. Okulun kapanmasına 2 ay kala sabah saatinde bir haber aldım. O haberi almadan önce zaten içimde kötü bir his vardı. Sabaha kadar uyumamıştım,bir paket sigara bitirmiştim. Sabahleyin okula geldim bizim sınıftaki bir çocuk geldi dedi ki İrem öldü. Yıkıldım kaldım sonra zor bela sınıfa gittim en yakın arkadaşı İ.K zıngır zıngır ağlıyor. Dayanamadım bende ağlamaya başladım. İ.K'yı alıştırmaya çalıştım öldüğünü ama nafile. Kim alışabilir ki ? Alışmış gibi davranmaya devam ediyoruz.
Haberde diyor ki ; İrem G. adlı kız çocuğu ... sokağındaki inşaatın 7. katına çıkıp biraz ağladıktan sonra extazi (uyuşturucu) kullanıp kendini 7. kattan boşluğa bıraktı.
Çok ağladım ardından ama giden geri döner mi ?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
