Lost

•2•

Hoofdstuk 2

Ik sta in mijn kamer. Over een week is het zover. Mijn kussens laat ik nog liggen. Of nee, ik gooi ze boos op de grond. 'Dani,' Ik kijk om. Mijn broertje komt naar mijn kamer. Ik steek mijn hand op en maak een stop-gebaar.

'Wat is er?' Hij duwt mijn hand weg en sluit de deur. 'Ik wou met je praten.'

'Waarover?'

'Verhuizen..' mompelt hij. 'Kom binnen,' zeg ik met een glimlach. 'Oh wacht, je was al binnen!' Ik leg mijn handen in mijn zij. Hij rolt met zijn ogen en ploft op mijn bureaustoel.

'Pas op, die wil ik nog mee hebben.'

'Ja, ja. Maar ik wil je wat vragen.'

Hij kucht even en gaat verder met zijn verhaal. 'Ik baal er net zo van als jij, Dani, maar we moeten er het beste van maken.' Ik knik. Hij knikt. 'Je wou iets vragen?' zeg ik.

'Vind je het echt zo erg om te verhuizen?' zegt Jamie. Hij zit ermee.. 'Vind je.. Ik vind het jammer dat je gister zo verdrietig was... En..' Hij kijkt naar de grond. 'Jame..' Ik loop naar hem toe, geef hem een knuffel en zeg: 'Ik kom er wel overheen, dankje.' Ik laat hem los en plof op mijn bed.

'Oke, dan ga ik weer verder,' zegt Jamie. 'Doei.'

'Is goed, tot straks.' zeg ik.

Hij staat op en loopt naar de deur. 'Tot straks.' Ik slaak een zucht en doe de deur dicht.

Ik hoor voetstappen komen en gaan.

'Jamie, ga je verder?' Het is mijn moeders stem. Als antwoordt komt er een onverstaanbaar gebrabbel.

De voetstappen komen mijn kant op en de deur gaat open. 'Liefje, nog een goedemorgen. Je was gister zo moelijk wakker te krijgen. Hier zijn de verhuisdozen.'

Ik staar naar de dozen. Verhuisdozen. Het is zo ver, nog even en dan ziet mijn kamer er heel anders uit, maar met dezelfde spullen. 'Dankje mam..'

'Ik heb goed nieuws!' fluistert ze en ze trekt me verder mijn kamer in. 'Het huis is bijna officieel verkocht! Morgen worden de papieren getekend, we kunnen dan naar de boerderij gaan, en dan is dat ons nieuwe huis!' Mijn moeder klapt in haar handen van enthousiasme. 'Yay!' zeg ik met een neppe glimlach. 'Maar we moeten nog een hoop doen hoor, we moeten dit nog... En natuurlijk..' Ik sleep haar mee naar de gang en gooi mijn slaapkamerdeur dicht.

Bah, ben ik al wel zover om weg te gaan? Ik voel een stille woede opkomen. Waarom moeten we eigenlijk weg? Wat is de reden? Ze hadden niks overlegd met ons?

Nee, dat hebben ze niet. Nooit. Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd. Ik heb zo veel vragen over dit verhuis-gebeuren, zoals.. Hoe groot is mijn kamer? Is het lekker weer daar? Wonen er andere mensen in de buurt?

We gaan toch niet in een verlaten iets wonen? Al die vragen. Ik heb zin om mijn kussens weer te sorteren maar zie dat dat geen zin heeft, de kussens die er nog liggen zijn keurig gesorteerd. Dan begin ik maar met inpakken. Het moet toch een keer gebeuren.

'Ah, nee!' hoor ik mijn broertje fluisteren als ik mijn ogen open. 'Wat?' zeg ik slaperig en wrijf in mijn ogen. Al snel word duidelijk wat Jamie probeerde te doen. 'Wat doe je in mijn kamer?' gil ik en ik smijt een kussen naar hem toe. Hij gniffelt zenuwachtig en racet de kamer uit. Ik kijk naar mijn wekker. Kwart voor zeven. Een zucht verlaat mijn mond en ik laat mijn hoofd weer op mijn kussen vallen. De zon piept door een opening tussen mijn gordijnen, het word vast een mooie dag.

Kwart voor zeven is eigenlijk veel te vroeg om aan te kleden, maar ik doe het maar toch. Ik zou niet weten wat ik anders moet doen.

Langzaam duw ik mezelf mijn bed uit, strijk ik het bebloemde dekbed glad en schud mijn kussen op. Blij kijk ik naar het resultaat, opgeruimd staat netjes. Ik gooi mijn kledingkast open en zoek een leuk setje kleding uit. Ik ga op het puntje van mijn tenen staan en trek aan de blauwe spijkerstof die tussen de stapel kleren verborgen licht. 'Yes!' fluister ik als ik mijn spijkerblouse vang. Ik gris nog een broek erbij en kleed me om. Ik doe mijn haar in een slordige paardenstaart en sjok naar beneden, waar ik mijn ontbijt maak en meteen de lunch voor op school. School. Hoe ga ik mijn vrienden vertellen dat ik wegga?

Dat bedenk ik dan wel.

Mijn moeder is druk bezig in de keuken om de broodjes voor Jamie en mij klaar te maken. 'Goedemorgen liefje, lekker geslapen?' zegt ze uitgeput. 'Ja hoor, mam. Ga jij maar even zitten Jamie en ik kunnen dat best zelf.' zeg ik medelevend. Ik duw haar aan de kant en pak een broodje. Jamie komt van de houten trap afstormen. 'Dat hoorde ik! MAM, dat doet Dani alleen om mij te plagen!'

'Echt niet, mama moet al zoveel dingen voor ons en het verhuizen doen. Dan kunnen we best iets zelf doen.'

'Hm. ' Jamie weet niks meer om te zeggen.

1-0 voor Daniëlle!

Jamie werpt me een boze blik toe maar begint toch zijn brood te smeren. Ik glimlach terug en doe erg mijn best mijn lach in te houden. Als ik me even wegdraai voel ik spetters op mijn gezicht, ik kijk naar Jamie en hij kijkt verdacht weg. Ik schud mijn hoofd en ga verder met smeren.

Best smerig. Optimel in je gezicht. Ik pak de hagelslag en maak een skipiste op mijn brood.

'Mam! Dani doet superveel op haar brood!'

Grrrr.. Jamieeee!

'Daniëlle, hij heeft gelijk. Doe is wat minder de volgende keer.' zegt mijn moeder.

Met op elkaar geklemde kaken snij ik het brood in keurige stukjes en stop ze in de vrolijke groene broodtrommel. Ik kijk nog even boos naar Jamie, die triomfantelijk kaas op zijn brood legt, en ga naar mijn kamer om mijn rugzak te pakken.

Wanneer ik mijn rugzak pak is die wel heel licht. Shit! Vergeten! Ik moest nog een paar boeken erin doen! Ik struikel bijna over de dozen als ik naar mijn kast loop. Ik weet gelukkig wat ik nodig heb. Geschiedenis, Nederlands en Wiskunde. Nu snel weg hier. Als ik naar de deur wankel met de zware tas, moet ik eerst een heel hindernisparcour afleggen over de dozen. Oh ja, vandaag wou ik het tegen mijn vrienden zeggen.

Ik laat de gedachte varen, zeg mijn moeder gedag, zwaai naar Jamie en stap op mijn fiets. Een koel briesje waait langs mijn wangen en ik zie dat de zon al een beetje doorkomt.

'DAAANIII!' Ik hoor een bekende stem achter me. Naomi. 'WACHT OP MIJ!'

Ik hoor haar puffend naar me toe fietsen. Ik maak iets meer tempo.

'Daniëlle!' zegt Naomi boos en ze fietst eindelijk naast me. Ik schiet in de lach als ik haar rode gezicht zie. 'Niet lachen.' Ze gooit haar lange blonde haren naar achter en kijkt me boos aan. 'Moet je maar wat aan je conditie doen,' zeg ik plagerig. Niemand heeft ooit commentaar geleverd aan Naomi, behalve ik. Daarom zijn we ook zulke goede vriendinnen, alleen zij is de populaire chick. Ik zit liever gezellig te kletsen of rustig een boek te lezen.

'Jaaajaaa, moet jij maar niet zo snel fietsen.'

'Ik ga zo weer weg hoor.'

'Neeee!' Ze pakt mijn pols vast. 'Dan mag jij me trekken. Jij bent toch zo snel.'

'Inderdaad,' zeg ik met een grote glimlach. 'Maar zo'n zwaar kind als jij kan ik niet trekken, hoor.' Naomi is.. zo licht als een veertje. Dus dit was echt sarcasme. 'Hahaha,' zegt ze en ik zie dat ze moeite doet om haar lach in te houden. Ik kijk op mijn horloge, we hebben nog heel veel tijd voordat de bel gaat.

'Fiets doooor. Of ik ga zeuren.' zegt Naomi.

'Je zeurt al.'

'Niet.'

'Wel.'

'Fiets door, of ik laat los.'

Ze beseft zelf ook dat dat een hele domme zin was, en we lachen samen.

Als ik de school binnenkomt word ik overstroomd door het geluid. Het is altijd zo'n herrie in de aula.. 'Kom,' zegt Naomi en ze trekt me mee naar haar kluisje. 'Wat hebben we straks?' vraagt ze. Ik check het rooster. 'Biologie en... Wiskunde,' zeg ik tegen Naomi. 'Hey meiden!' zegt Luuk. Hij is mijn beste vriend, ik ken hem van de basisschool en zit net een niveau lager dan Naomi en ik.

'Haaai.' zegt Naomi en ze geeft hem een knuffel. 'Hey!' zeg ik. Ohh, dit wordt een lastige dag. Hoe moet ik ze het gaan vertellen?

Ik zucht en kijk naar mijn tenen. Ik wil ze niet missen. Ik kán ze niet missen. 'Jongens..' zeg ik en kijk ze aan. De bel gaat. 'Hé! Alsof je het wist!' zegt Luuk en hij loopt weg. 'Kom Dani! Op naar bio!' Ik glimlach ongemakkelijk en sjok achter haar aan.