Kanlı Yağmurlarım

Kırık Ayna

Bölüm 2

Bu gün bir diğer gün yine başlıyoruz evdeki cinayetin nedeninin ben oldumu çözemiyceklerdi.Polisler neden uğraşıyorduki hah ezikler.Eve yeni bir yağmurumun gelmesi uzun sürmez gibi.Bu sürede kendime başka bir eğlence bulucam.Şu yeni çocuk beni korkutuyo kendi kendime 'Ya konseydense!' sorusunu sormadan duramıyorum

bu işin peşinemi düşmeliydim direk soramadım çok tehlikeliydi ayrıca fazla utanıyordum nedenini bilmesemde.Mezarına doğru gidiyordum yolda uçuşan yaprakları,koşan kedileri,kırık ağaç dallarını,birbirinin yemeğini çalan kargaları ve orda bi köşede kırık bi ayna. Aynaya doru ilerledim hadi ama bu hayatta o kadar hiçtimki

ayna bile beni bana göstermiyodu her zaman nası biri oldumu merak ettim ve aynaya bakarken arada bi catlağa rasladım ayna harikaydı ama ufak bi çatalğı yüzündenmi atılmıştı bunu aynı hayatla biz gibi aslında kimseye bi zararımız olmayabilirdi ama herkezi bizden üstün saymasalardı.Sonunda adını artık biliyordum 'Egemen' Adı buydu

ama neden sadece Egemen yazıyordu bir soy adı yoktu git gide ilgimi çekmeye başlamıstı.Biraz sonra bi ağacın altından beni izlediğini fark ettim.Ciddi durmuyordu rahat bi ölümsüzdü konseyden olan kimse bu kadar rahat olamazdı.Tamam artık daha rahattım yahu hayalet beyimiz kıbıramıyordu bile sadece gitmemi bekliyordu rahatsız ediyordum.

Kendi mezarıma dönme kararı aldım ve yavaşca dönüyorum yoldayım. Daha deminki uçuşan yapraklar çoktan takılmıştı bi beton duvara yada koşan kedilerin neden koştuğu belli olmuştu sadece bir fare içinmiş peki ya ağaç dalı o da artık tamamen kopmuştu ve kargalardan biri de aç kalmıştı.Ayna... Ayna ise hâla çatlak ve kimsesizdi kalbim gibi tabi varsa bilmiyorum ben bir hayaletim.

mezarıma varmıştım karşımdaki eve taşınacak sıraki yağmurlarımı bekliyordum.

Artık mezarıma dönme vakti gelmişti.Mezara girmemiştim evi izliyordum eşyaları taşımışlardı ev bomboştu.Sıradaki yağmurlarımın gelmesi fazla vakit almayacak gibi duruyordu.Mezarıma girdim kafamda çok fazla soru vardı yahu benim tek derdim çocukları kutarmaktı nerden çıktı bu çoçuk!Git gide ilgimi çekiyodu ama onla arkadaş olmaya korkuyordum.Ne zaman bi arkadaş edinmeye kalksam zarar gördüm bence artık yetmişti.

Her şey için çok geçti defalarca kırılmıştım hemde çok hasas yerlerimden defalarca canım yanmıştı onlarca kez düşmüşdüm ellerim kanıyodu düşdükçe dizlerim acıyodu sadece bir hayalet bile olsam hisedebiliyordum bunların acısını ben bir kez daha düşmekden çok korkuyordum.Sadece diğer günü bekleyeceğim.

Sabah olmuştu tüm gece düşünmüştüm bi dakka yahu evdeki ilan yoktu yeni Yağmurlarım hazırdı.Bu gün daha iyiydim Yağmurlarım gelene kadar bişiyler yapmalıydım canım çok sıkılmıştı bir parka gidip oturucaktım ve yola koyuldum rütin günlerimden pek bir farkı yoktu hepsi diğerinin aynısı.Parka varmıştım oturdum bir banka.Karşımda oynayan çocukları izliyordum hepsi çok mutluydu salıncakda sallananlar yada muhabbet edenler hepsi bireşey peşindeydi

Eglenmek!!! Cidden bunu başarabiliyorlardı kanayan dizleri umrunda değildi yada morarmış elleri hiç durmadan eğleniyorlardı.Ben neden yapamıyordum ben neden tekrar eğlenemiyordum neden tekrar olmuyordu neden bu kadar korkuyordum.Mutlu duruyorlardı belkide tekrardan denemeliydim bunu çok isterdim ama bir kez daha düşmekten bir kez daha yanlış kişinin elini tutarak koşmaktan korkuyordum bi kez daha elimi bırakmasından korkuyordum!

Tüm gün yanlız kalıp sıkılmanın sor bana ne getirdiğni,sorsan bi götürdüğünü zor bela nefes alıyorum bu kendime yaptığım cezamıydı ödülmüydü?? Ben bir hayaletim çikolata koycak bir cebim yok! Gözümde uyku yok! Elimde umut yok! Etrafımdaki ölümsüzler çok fakat kaçı gerçek bi fikrim yok! Önümde zaman çok! Fakat bir çarem yok! Benim uçu kalbe bağlı paslanmış bir tasmam yok! Benim odamda oyuncak yok! benim bir odam yok! Mezarımda sıcaklık yok!...