Daha sonra tuğba uyanır. Elini yüzünü yıkandıktan sonra salona geçer ve karşısında gördüklerine inanamaz.
Hemen murat beye şöyle söyler.
TUĞBA: Neden siz hazırladınız kahvatıyı be hazırlardım. Hem bugün gideceksiniz daha çok yolunuz var değil mi????? Yorulmayın lütfen murat bey...
Murat:Hayır ben hiçbir yere gitmiyorum. Burada sizinle kalacağım.
Tuğba çok kızgındı. Ama içindeki düşünceyi de atamıyordu bir kenara... Geçmişin izlerini hep yüzünde ve en önemlisi de kalbinde taşıyordu. Evet ilk defa bir insan onunla kalmak istiyordu. Evet bu doğruydu.....
Daha sonra sadece sustu..... Ve ağlamaya başladı.....
Murat:Lütfen ağlama artık tuğba lütfen seninle daha yeni tanıştık ama seni ağlarken görünce,kalbim duracakmış gibi oluyor. Ben onca yoldan gelip hiç ama hiç bilmediğim bir köye geliyorum. Ve ne tesadüf ki allah beni bir güzel bayanın evine çıkarıyor yolumu.....
Daha sonra o kadını tanıyorum. Ve ona başımdan geçenleri anlatıyorum ve o kadın beni hiç sıkılmadan dinliyordu. Sonra öyle sözler söyledi ki beni benden aldı.Ve beni hiç bilmediğim bir yere götürdü.
Ve ben o kadını şimdi çok seviyorum.
O kadının benim hatunum olmasını istiyorum. Benim hayatım olmasını istiyorum. Hayatta yaşamak için bir sebebimin olmasını istiyorum. Demek ki o kadar gördüğüm acıdan sonra tatlı ve sulu bir meyve yiyeceğim hiç aklıma gelmezdi.....
Hayat bana resmen şöyle fısıldadı
Evet murat mutlu olmak için sıra sana geldi.....
Evet o sesi kulaklarımda hissedebiliyorum.
Gel be hatunum yüzün o kadar yalnızlıktan solmuş ki......
Gel be hatunum sana dünayayı yaşatayım. Gel be kalbinde kanayan.,gözlerinden akan yaşa kurban oluyum.....
Gel be kadınım,hatunum Acılarımız bizi birleştirdi......
Gel benim hayatım ol be seninle yaşlanayım, seninle ölüyüm.
Seni bu karanlıktan kurtarayım. Gel be güzelim senin kahramanın ben oluyum.
Senin için herşeyi yapmaya hazırım önce de senin için ölmeye be yavrum.....
Tuğba dayanamayarak kendini Muratın kollarına atar.....
Ve muratta onu koklamaya başlar.Ve şöyle der. Bu kokunu kimselere değişmem be güzelim.
"GÜN BOYU DA SAKLARIM,ÖMÜR BOYU DA"
Tuğba şunları düşünmeye başlar. Belki de hayat o kadar kötü değilse.Belki de her zaman bir yol varsa yalnızlığa giden.....
Gitmek zorundayız. Belki de o kadar kötü değildir herşey sadece alışana kadar.....
Belki de ben hiç mutlu olamayacağım, hiç kimsemde olmayacak ama hep yaşayacağım.....
Böyle söylerken gözlerinden iki damla yaş süzülüyorken,hemencecik uyandı. Ve. acı da olsa herşeyin bir rüyadan ibaret olduğunu anlamıştı.
Ama rüyada olsa ilk defa onu biri bu kadar çok seviyordu.....
İlk defa yalnız değildi.....
Ve hâlâ ağlamaya devam ederken
Ne yapalım hayat bu sevenlerinizi de alır sizi de alır.
Ve siz hiçbir zaman birşey yapamazsınız
Ama en kötüsüde yalnız kalmaktır be #YALNIZ.
#YALNIZ#
