"Φτάσαμε Λυδία κατέβα επιτέλους!"
Και ναι αυτός είναι ο μπαμπάς μου που φωνάζει.
"Έναν λόγο μπαμπά που πάλι αλλάξαμε σπίτι, είναι η δεύτερη φορά μέσα στο χρόνο που γίνεται αυτό!"
"Λυδία γλυκιά μου ξέρεις πως είναι η δουλειά του μπαμπά"
Ε, μα τι μη χάσει η μαμά και δεν τον υποστηρίξει λίγο....πάντα έχει δίκιο ο μπαμπάς και καλά.
Νομίζω κάποια στιγμή πρέπει να με ρωτήσουν και εμένα για όλες αυτές τις αποφάσεις.
"Στο υπόσχομαι Λυδία μου δεν ξαναμετακομίζουμε είναι η τελευταία φορά"
Για εμένα ναι σίγουρα είναι η τελευταία φορά,είμαι δευτέρα λυκείου πλέον, σχεδόν ανεξάρτητη ,πρέπει να αρχίσω προετοιμασία για τις πανελλήνιες δεν μπορώ να αλλάζω συνέχεια σπίτι και σχολείο.
Αυτή λοιπόν είμαι εγώ,η Λυδία Πετρίδου είμαι 17 χρονών ζω μαζί με τους δύο πιο τρελούς ανθρώπους στον κόσμο που τους αγαπώ πολύ και σήμερα μόλις μετακομίσαμε στο καινούριο μας σπίτι.Το καλό βέβαια σε όλη αυτή τη μετακόμιση είναι ότι θα είμαι κοντά στην ξαδερφή μου Σοφία και δεν θα είμαι μόνη μου όπως τις άλλες χρονιές.
"Λυδία!"
Άκουσα τη φωνή της Σοφίας.Αμέσως πετάχτηκα στην αγκαλιά της.
"Πόσο καιρό έχω να σε δω?Θεέ μου βλάκα με πέρασες στο ύψος!"
Της είπα και αρχίσαμε να γελάμε.
"Πάμε να βολέψουμε τα πράγματά σου και πάμε για καφέ?"
"Μαμά μπορώ?"
"Φυσικά γλυκιά μου"
Να και ένα καλό μπορώ να κάνω ότι θέλω περίπου.
~~~
Μία ώρα αργότερα αφού είχαμε βολέψει τα περισσότερα ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
"Πως σου φαίνεται εδώ?"
"Ωραία είναι, βασικά Σοφία ευτυχώς είσαι και εσύ εδώ γιατί πάλι μόνη μου δεν θα την πάλευα"
"Εδώ ο κόσμος είναι λίγο περίεργος,θα το δεις κιόλας αύριο στο σχολείο "
Δεν με πειράζει η αλλαγή και ούτε όλα αυτά που μου είπε η Σοφία, δεν είμαι από εκείνα τα άτομα που θέλουν παρέα γιατί μόνα τους δεν μπορούν ,μια χαρά μπορώ τόσα χρόνια μόνη μου.
Το μαγαζί που καθησαμε ήταν πολύ ωραίο και ήσυχο είχε απλά δύο παρέες στην ηλικία μας.
"Λυδία κάτσε και ερχομαι πάω να χαιρετησω κάτι φίλους"
Και αυτό και έκανα ,έκατσα σε ένα γωνιακό τραπέζι και την περίμενα υπομονετικά και δεν άργησε πολύ δύο λεπτά αργότερα βρισκόταν απέναντι μου καθισμένη με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
"Ποιος είναι ο τυχερός;"
Τη ρώτησα αμέσως.Φυσικα και ήταν γκομενοδουλειά από μακρυά φαινοταν.
"Τι;Ο όχι ο Αχιλλέας και εγώ είμαστε απλά φιλοι"
Μου απάντησε βιαστικα χωρίς να πάρει ανάσα.Το βλέμμα μου πήγε στο τραπέζι όπου είχε πάει προηγουμένος η Σοφία ήταν δύο αγόρια ο ένας μελαχρινός και ο άλλος ξανθός .
"Ποιος από τους δύο είναι ο Αχιλλέας;"
"Ο ξανθός, είναι και οι δύο από το σχολείο μας."
"Και ο αλλος;"
Ρώτησα αμέσως.
"Ο εμ αυτός είναι ο Ανδρέας δεν είναι και από τα καλύτερα παιδιά"
"Γιατι;"
"Άστο Λυδακι δεν είναι και από τα καλά παιδιά είναι πως να στο πω;"
Οι σοκολάτες μας ήρθαν και άρχισα να πίνω.
"Πεστο παιδί μου όπως θες εγώ θα το καταλαβω"
"Είναι παιδί της νυχτας,αστον αυτόν τώρα"
"Ναι σωστά πεσμου εσύ τι έγινε με τον Αχιλλεα;"
"Τίποτα ρέ είμαστε φίλοι δηλαδή είμαστε παρέα"
Δεν το συνέχισα γιατί ήξερα πως την ενοχλεί να τη ρωτάω συνέχεια το ίδιο πράγμα. Λίγη ώρα αργότερα φύγαμε με προορισμό η κάθε μία το σπίτι της.
~~~
Αυριο θα είναι μια μεγάλη μέρα σκεφτόμουν καθώς έκλεινα τα μάτια μου.
Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας μου οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και ονόματα είναι απλά συμπτωματικη.
Ελπίζω να το διαβασετε λίγοι εστω😢
Θέλω να ξέρετε πως θα ανεβάζω όσο πιο συχνά γίνετε.Ειναι αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία πιστευω🙈
Θέλω να μάθω τη γνώμη σας για να ξερω αν θα συνεχίσω...
Φιλάκια 😘😘
ESTÁS LEYENDO
O δικός μου Dj
Novela Juvenil"Ανδρέα ξεκόλλα λίγο δεν καταλαβαίνεις; η τύπισσα δεν θέλει,άσ' την" "Όχι μαλάκα με θέλει και το ξέρω" "Πω φίλε πραγματικά τώρα, εσύ ποτέ δεν ήσουν έτσι, τι έπαθες τώρα για μια γκόμενα;" "Άσε με και εσύ ρε Γιώργο ό,τι θέλω έγινα έλεος πια" Ο Ανδρέ...
