Untitled

Epilogue

Epilogue

"Why are you following me?" It's been a year since I lost her.

"My mom always told me to follow your dreams." We maybe lost contact, I maybe miss her a lot; I even stalk her all the time. God, she's everything to me.

"What did I do with your dreams? Stop following me." I regret that I ignore her. I regret how mean I was to her. She doesn't deserve my cold. I was always the one to blame for.

"You're my dream, you we're always and will always be." I watch the flowers she used to love, today is the day, I lost the most precious girl. The girl I love, the girl of my dreams.

"Manang, ako na po magluto ng agahan niya." This is the day she'll leave me again, and I want this day to be absolutely perfect, parang dati.

"Ang aga mo naman iho, tulog pa ang alaga ko." Mas okay nang maaga ako, kesa naman dati na pinagsisisihan kong nahuli ako. I'll never forget that day, when she asks me to meet her. That day I knew it was over before I had a chance. 

I saw her, lying on the floor. It was my first heart break nung time na makita ko siyang duguan. It was a car accident, malakas ang pagkakatama ng ulo niya kaya naging severe ang memory loss niya.

That morning I do all the chores before siya magising, I didn't know she's an early riser kaya nagtago ako sa study room. I used to be here all the time, to check nanay rita pati narin ang bahay. The house is the only place na meron akong alaala kasama siya at yung playground sa tapat ng bahay nila dito sa Cagayan.

"Nanay, sayang hindi na po ako makakapag-agahan, hinahabol ko po ang oras..." Nagpaalam siya na aalis na siya papunta sa Camiguin. Maaga pa kaya paniguradong walang tatanggap sa kaniya kapag nagcab siya. Nagpaalam ako kay nanay na susundan ko muna ang alaga niya.

That day I rush her to the hospital, I was just nine that time and all I could do was to cry while waiting for her mom. After what happened hindi ko na siya nakita, ang sabi ni nanay rita ay inuwi daw sa manila si Ada para doon magpagaling. 

Doon ako nagsimulang dumalaw sa bahay nila, kapag may oras ako o kung minsan sisilip lang, nagbabakasakaling makikita ko ulit siya.

After a year, nabalitaan kong pumanaw ang mama niya, I asked nanay sita again at ang sabi niya ay uuwi daw silang pamilya para dalawin ang bahay ng mama nila. Naghalong kaba at tuwa ang dumapo sa akin, sa wakas makikita ko na ulit siya pero alam kong wrong timing dahil nagluluksa pa siya sa pagkawala ng mama niya.

"Ate Kat please, I just want to see her. I just want to see if she's okay. And I can't just stand here doing nothing gayong alam kong nalulungkot ang kapatid mo. Kahit ngayon lang pagbigyan mo ko, pangako huli na ito." 

I stayed, pinayagan ako ng ate niya. Sobrang sakit na makita kitang ganiyan, yung ang lapit mo na pero bakit pakiramdam ko ang layo layo mo parin. Kung pwede ko lang angkinin lahat ng sakit na nararanasan at nararamdaman mo ngayon, kung pwedeng ako nalang, sakin nalang.

"Hindi mo ba sasagutin yung tawag?" Napatingin ako sa'king cellphone, it's just mom. Alam niya kasing pupuntahan ko si Ada kaya nangungulit na naman ng balita. She like her, madalas silang maglutong dalawa ng mama noong nasa Cagayan pa sila nags-stay.

"Can I borrow your phone? Okay lang ba magpatugtog?" Kung hindi siguro nawala ang alaala mo, ikaw na siguro at ako.

Pasimple akong tumingin sa side mirror habang naghahanap siya ng kanta sa playlist ko, I hope she remembers our song kahit iyon nalang. Nagulat ako ng saktong nagplay yung kanta, This I promise you.

And I will take you in my arms

And hold you right where you belong

Till the day my life is true

This I promise you

Ang ganda parin ng boses niya, God bakit ko ba siya pinakawalan? Tuwing naririnig ko yung kanta, naaalala ko yung mga panahong kinukulit niya ko saming bakuran. Yung mga panahong bukambibig niya na ako ang pangarap niya.

Naalala kong hindi pa siya nakakakain kaya nagdrive thru muna ako, ayaw pa niya sanang tanggapin yung alok ko pero dahil mapilit ko ay napapayag ko naman. Ang payat niya na, pero maganda parin ang hubog ng katawan. Hindi lang ako sanay na ganyan siya dati as in ang cute cute niyang tignan dahil sa ang taba ng cheeks niya.

Inalok ko siyang samahan sa Camiguin, alam kong nakapunta na siya dito pero bata pa siya noon. Gusto ko lang na makasiguro na ligtas niyang makakauwi ng Manila. 

Hindi naman ako nawalan ng contact sa kanila, palagi akong nag-tatanong sa ate niya. Minsan ni-email sakin yung mga pictures ni Ada, pero ang makita siya ulit ng malapitan. Ako na sigurong pinakamasayang lalaki ngayong nakasama ko ulit siya.

"It's a pleasure to know you too; I hope to see you soon. Come back to Cagayan, always."

Dinig na dinig ang kampana sa labas palang ng Archdiocese of Cagayan de Oro, ang mga inimbitahan sa kasal ay nagsisipasukan na sa loob ng simbahan ng dumating ang bride. 

Parang noong isang araw lang kasama ko pa siya sa kotse ko papuntang Camiguin, kasabay ko pa siyang kumain ng tanghalian. Ngayon hindi ko sukat akalain na ikakasal na ang babaeng minsang ako ang pinangarap.

"Ryan, hanap ka na sa loob magsisimula na ang kasal." 

Tumango naman ako't pinunasan ang mga nagbabadyang luhang pilit na kumakawala.

"Ate Kat..." tipid na ngiti ang kaniyang pinakawalan saka ako inakbayan patungo sa harap ng simbahan. 

Tinupad niya nga ang pangakong babalik siya, dahil dito niya piniling ikasal. Pilit na mga ngiti ang lumabas sa aking labi ng makita ko si Ada, hindi niya man ako naalala wala paring nagbago sa nararamdaman ko para sa kaniya. Siya parin, mula sa umpisa.

"Ready ka na?" Bago pa man ako makaalis sa harapan niya para humanap ng bakanteng upuan, tila ba'y kinukurot ang puso ko. Pero dapat masaya ko dahil alam kong masaya na siya.

"Pwede bang ikaw ang mag-lakad sakin sa altar?" Hinawakan niya ang kamay ko, hudyat para matauhan ako.

"Akala ko ba ate mo na maglalakad sayo?" Tinuro naman niya ang ate niyang nakangiti samin sa malayo at saka tumango. 

Nginitian ko siya, at saka pumayag sa kaniyang alok. Bago matapos ang araw na ito, ipapako ko sa loob ng simbahang ito lahat ng magagandang alaala na minsan akong nakakilala ng isang anghel sa buhay ko. 

Sa dulo ng altar, binitawan niya ang kamay ko. Now I'm ready to let you go.