ZEMHERİ

1.BÖLÜM - ACİZ

Vote ve yorumlarınızı bekliyorum.

İMGE NİRA
Bedenim itilip boşlukta aşağı doğru süzülürken gözlerimi kapattım. Bedenimin zeminle buluşmasıyla hissettiğim acıya katlanamazken zaten kapalı olan gözlerimi daha sıkı kapattım... Ve tanıdık bir ses adımı diline doladı.
"İmge!" Bir kadın sesiydi bu ama acı o kadar yoğundu ki kim olduğunu düşünemiyordum.
"Kabus görüyorsun İmge, gözlerini aç!" Göz kapaklarımı perde oldukları gözlerimin önünden çekmeye çalıştım ama o kadar yorgundum o kadar canım yanıyordu ki sadece çalışmakla kaldım.

Gözlerimi zorla açarken annemin endişeli bakan gözleri görüş açıma girip bana selam verdi. Bitmişti işte bu gece... Annem saçlarımı okşarken sustum. Ben hep susardım zaten.
"Ne olacak bu kabuslar İmge? Daha ne kadar katlanacaksın?" Sessizliğim egemenliğini sürdürürken annem ellerimi tuttu.

Yumruklarım hâlâ sıkılıydı, tırnaklarım hâlâ tenime saplı duruyordu. Sızan kan yatağa ve kollarıma yayılmıştı.
"Daha kaç gece akacak bu kan?" Anneme cevap vermediğimde başını sağa sola sallayıp toparladı kendini.
"Yiyecek bir şeyler hazırladım sana, gel hadi." Yavaşça yataktan kalkıp ayaklarımı zeminle buluşturdum.

Adım atmaya başlamadan gözlerim saate takılırken 00:00 yazısıyla bakışlarımı kaçırdım. Sözde yedi saattir uyuyordum ama o kadar yorgundum ki! Gerçi ben uyumuyordum, kabuslarımda işkence görüyordum. Yorgun olmam normaldi...

Yemek masasına oturmamla babam da mutfağa gelip karşıma otururken gözlerimi ona çevirdim. Ciddiydi, önemli bir şeyler anlatacaktı biliyordum.
"İmge seni özel bir liseye kaydettirdim kızım." Gözlerim ruhsuz, donuk renkleriyle babama bakarken babam bu bakışlarımı umursamdı, hiç umursamazdı benim ne düşündüğümü ya da ne hissettiğimi.
"Bu yıl üniversite sınavına gireceksin. İyi hazırlanman gerekir." Sustum... Annem önüme farklı yemeklerin olduğu kaseleri koyduğunda elime kaşığı alıp her hangi birine daldırdım.

Babam tepkisizliğime sinirlenmiş olsa da belli etmemeye çalışıp yatak odasına geri döndü. Ben bu yılın sonuna kadar yaşayabilecek miydim? Bu kadar kabusun arasında yaşamaya devam edecek miydim? Peki o özel okuldaki zengin züppelerin bana atacakları lafları kaldırabilecek miydim? Şu an okuduğum okulda bile o kadar dalga geçiyorlardı benimle, kim bilir onlar ne kadar dalga geçeceklerdi...

Ben İmge Nira Almas'tım. Yalnızlığın, umutsuzluğun bedeniydim. Suskunluğumla, tepkisizliğimle insanları kendimden uzaklaştırırdım, yeni ortamlara uyum sağlayamazdım. Gözlerim ellerime kayarken hâlâ kurumuş kan damlalarıyla kaplı olduklarının farkına varıp ellerimi yıkamak için lavobaya yöneldim.

Suyun altına soktuğum ellerimden kan damlaları suya karışıp giderken karşımda duran aynadaki yansımama çevrildi gözlerim istemsizce. Kısa saçlarımın renkli olmasının loş ışıkta bile belli olmasından yeni lisede de dikkatleri üzerime çekmemi sağlayacağını fark ederken suyu kapattım. Söz konusu bendim. Ben zemherinin ta kendisiydim. Kimse beni kıramazdı, hiçbir önyargı beni etkilemezdi. En azından olmasını istediğim buydu...

Yemek masasına dönme gereği duymadan odama ilerlerken bedenime yayılan huzursuzluk nefes alış verişimi bile etkiliyordu. Yatağımın üzerine oturup çevreme bakarken ışığı açmadığım için hiçbir şey net olarak yansımıyordu bakış açıma. Pencereden odaya sızan sokak lambasının ışığının elverdiğince görebiliyordum çevremi.

Sorun yoktu ben karanlığı severdim. Bir damla gözlerimden firar edip özgürlüğe kavuşmanın mutluluğuyla hızla tenimin üzerinden süzülürken yavaşça yatağa uzanıp dizlerimi kendime çektim. Uyumaya korkuyordum... Sessiz sedasız kollarımı kendime sarıp ağlarken bir an önce sabah olmasını diledim.