Teenage dream <3

chapter 14: Keep moving forward

Kendall's POV

... It's been 1 week now...

May luha na tumulo sa mga mata ko. Bakit? Eh, kinukulong ni kuya ang sarili niya sa kwarto for 1 week. Ang maririnig mo lang ang iyak niya na tahimik.

Gusto ko nga eh, e slap si ate Suzy. Grabe naman talaga. Pinaghirapan yun ni kuya pero sa huli, nasira pa yung friendship nila.

Nakita ko ang yaya na bumaba habang dinadala ang pagkain. Tumayo si mommy at nag-aalala ito.

"Eh, mam, hindi daw siya gutom."

Hindi gutom? Halos makatawa ako sa lie niya. Yung hollow na laugh hindi yung masaya. Nakita ko ang mommy ko na umiyak dahil sa isang week hindi ito kumakain kundi umiiyak.

Tumayo ako at pumunta sa kwarto niya. I knock the door gamit ang nga kama-o ko.

"Kuya! Buksan mo! Buksan mo kuya!!! Kuya!!!"

"Wala ako sa mood ngayon Kendall!"

Umiyak ako ng husto at hindi ko kinaya kaya na hulog ako sa floor or I fell flat on the floor. I leaned on the door at hindi ko na kaya at binuhos ang mga luha ko.

"Kuya, bakit ka ba ganito? Buksan mo na. Kahit ano ang gawin mo, hindi na kayo magkabalikan, kung wala kang awa sa sarili mo, then, MAAWA KA NAMAN SA TAONG NAGMAMAHAL SA IYO! HINDI NAMAN PAGKAIN O HANGIN SI SUZY EH, NA HINDI KA MABUHAY KUNG WALA SILA! MAAWA KA KAY MOMMY KUYA! UMIIYAK SIYA DAHIL KINULONG MO ANG SARILI MO DAHIL SA ISANG PUPPY LOVE! ALWAYS REMEMBER KUYA: NEVER CRY FOR THE PERSON WHO HURT YOU, INSTEAD SMILE AT HER AND SAY: "THANKS FOR GIVING ME A CHANCE TO FIND SOMEONE BETTER THAN YOU!" Kuya, in life, if you lose one person, there's always someone who comes into your life, someone better. KAYA KUYA, NEVER GIVE UP TO LOVE AGAIN, THERE'S ALWAYS A MISTAKE IN EVERY THING THAT WE DO, BUT, WE MUST ALSO LEARN FROM OUR MISTAKE. WHAT'S THE USE OF SECOND CHANCES IF YOUR AFRAID TO TAKE IT? THERE'S ALWAYS A FIRST EXPERIENCE RIGHT?! So please kuya, stop it, I want to see you smile once again, the smile that makes every girl fall in love with you, smile like nothing happened, smile like, your the only person who knows how to do it."

I folded my legs and cover my fce then cry. Hindi ko na talaga kaya. Miss ko na ang kuya ko. Oo kahit mag-away kami mahal ko talaga ang kuya ko.

Binuksan ni kuya ang pintu-an, tumingin ako sa kanya at, namumula ang mga mata niya at pale siya. Lumuhod siya harap ko, wiped my tears and hugged me like we never met for years.

"Sorry Kendall... Sorry talaga... First time ko lang... naramdaman ito... So-sorry..."

Umiyak kaming dalawa at lalong humigpit ang hawak ni kuya sa akin.

We release each other's embrace at nagsmile kaming dalawa sa isa't-isa.

"Miss na miss kita kuya!"

"Miss din kita."

Lumalaki talaga ang eyebags ni kuya at tumayo kami.

"Kuya, before bababa tayo, dapat, e promise mo na hindi mo na ikukulong ang sarili mo dahil sa pag-ibig at e promise mo din, na magiging malakas ka na, dahil sa pag-ibig, the weak one's are being played and cheated."

"Ok sure, para sa iyo."

He lifted his left arn and placed in on my shoulder.

"Ikaw talaga ang pinaka the best sister ever... Kaya salamat."

"Chus! Bababa na tayo nagugutom na kasi ako."

----------------------------------------------------------------------------------------

Adrian's POV

*slurp2* *hab2* *aaahhh*

Ang sarap talaga ng pagkain... ^v^

Hehehe, buti nalang I give up on locking myself in the room or else, hindi ako makatikim ng masarap na pagkain. Salamat Kendall!

"Oh, ano? Mukhang na learn mo na ang lesson? Bago ikulong ang sarili mo sa kwarto make sure mayroon kang pagkain."

Tumawa ako ng konti at huminto kumain.

"Kaw hap, mayroon ka pang quotes nalalaman."

"Syempre ako pa."

Narinig namin na mayroong taong pumasok sa bahay. Nagulat ako ng makita ko ang mommy ko na nagdala ng malaking bouquet.

"Oh, mommy para saan yan?" tanong ko.

Mommy let go of the flowers at tumawa.

"Hahaha, wala lang trip ko lang, oh, lumabas ka na pala sa kwarto mo."

Nagraised yung right eyebrows ko kasi alam ko at alam niya na alam ko na naglie siya.

[a/n: wow! ang dami ng "alam"]

Nagsighed siya at tumabi ko.

"Kasi anak, akala ko na, hindi ka na lalabas kaya binilhan kita ng bouquet para---"

"---para ano? Mukhang gusto mo naman akong patayin." >____<

"Hindi naman, baka, lumabas ka kapag nalaman mo kung ano yung nasa loob ng bouquet."

"Bakit? Ano yung laman ng bouquet?"

"Tignan mo nalang kaya."

Tumayo ako at kinuha ang bouquet. Nakita ko kung ano yung laman ng flowers. Isang fres at isang papel.

~____~ wow, lalabas ako para dito?

"Basahin mo muna!" sabi ni mommy.

Kinuha ko ang fres at may sulat na: "Move on". ~_____~ wow, pati amg fres, sinasabihan akong magmove on? Kinuha ko ang papel at nagsmile ako. Kasi sa loob ng papel may sulat na galing sa mga kaibigan ko na si Steve at si Ben.

-Awh, na heart broken yung bro namin? Okay lang yan pare! Diba life goes on, kaya move on!-

By: Steve

-Okay lang yan bro, marami namang babae diyan, kasalanan mo naman eh, matagal kanang may gusto sa kanya pero pinipili mo na itago ang naramdaman mo. She's busy loving him while you are busy hurting yourself. Kaya, better luck next time Bro!- by: Ben

Hinug ko ang mommy ko at kiniss sa cheecks niya.

"Ang ganda talaga ng mommy. Ikaw talaga ang pinakamaganda, mabait, matalino at the best mommy ever. I love you mom."

"I love you too, anak."

Tama nga sila. Dapat magmove on na ako. There's no more turning back now, all I have to do is KEEP MOVING FORWARD. ^____^

----------------------------------------------------------------------------------------

[a/n: Hello, hello baby you called I can't hear a thing... Hehehe Hey guys! Tama si Adrian, we should keep moving forward kahit mawala ang mga mahal natin sa buhay.

Oo, sweet nga ang Romeo and Juliet because they died for each other, but I perfer to grow old with someone that I love. ]

Bow! ^______^