Η Πτωση

Το κλειδι

Το σαν κλειδαραδικο και περετερο μαγαζί βρισκόταν στη 85η λεωφόρο πράγμα που σήμαινε οτι δεν μπορούσαμε να πάμε απλως με τα ποδια. Ο Ολι και γω πηραμε το λεωφορείο. Στην διαδρομή συζητουσαμε για το θεμα του μπαουλου. Φτάσαμε επιτέλους σε ενα όχι και τόσο περιποίημενο μαγαζι. Μπήκαμε μέσα και ρωτησαμε αν μπορούσαν να κανουν κάτι.<<Δυστιχως δεν μπορω να κάνω κατι. Φαίνεται πως είναι αρκετά παλιό και τα κλειδιά εχουν αλλάξει πολλες μορφες.>> απαντάει κάπως λυπημένα ο κλειδαράς <<Καλά δεν πειαζει.Εξαλλου κάνατε οτι μπορουσατε.>> Φευγωντας απο το μαγαζί σκεφτόμουν διάφορα για το τι μπορεί να κριβει μεσα του. Ίσως κάτι που αφορα εμένα ή την οικογένεια μου. Ο Ολιβερ ξαφνικα σπάει την σιωπη και με διακόπτει απο τις περίεργες σκέψεις μου. << Ίσως αν το σπαγαμε; Μπορεί να ανοιγε..ειναι κάπως παλιό ξέρεις>> << Κι αν δεν είναι τόσο ευκολο; Εννοώ πως πρεπει να περιμένουμε λίγο. >> <<Κοιτά Άλι να βοηθήσω προσπαθώ και απο οτι βλέπεις κάνω οτι μπορω. Η απόφαση ειναι δική σου>>

Ο Ολιβερ με πήγε σπιτι. Σύντομα νυχτωσε... Βγηκα για μια βόλτα στον κοιπο...πήγα και καθισα στην κουνια..κοιτούσα τον ουρανό για τουλάχιστον 10 λεπτα.. Ενα αστέρι πέφτει..<<Γιαγιά σε παρακαλώ βοήθησε με να βρω το κλειδι>> παρακαλαω όσο πιο πίστα μπορω αν και δεν πίστευω πως να γίνει κατι... Κατευθυνομαι προς το δωμάτιο μου. Απο το πουθενά ξεπεταγετε η μητέρα μου μες στα μαύρα μεσανυχτα..<<Αχ παιδι μου με κατατρομαξες τι κανεις μες τη νυχτα;>> <<Εκανα μια βόλτα στον κοιπο..εσυ;>> << Ελα θέλω κάτι να σου δειξω..ή. μαλλον να σου δωσω.>>. Βγάζει ενα μικρο κουτάκι απο το σιρταρι° δεν το είχα ξαναπροσεξει...<< Η γιαγιά σου μου ειχε ζήτησει να της κάνω μια χάρη.. Μου είχε πει οτι όταν θα μεγαλώνες και θα ερχοταν η κατάλληλη στιγμη να σου εδεινα αυτο. Δεν το έχω ανοίξει ποτε οποτε δεν ξέρω τι έχει. Δεν ξέρω καν γιατί το κρατησα..παρτο.>> Το ανοίγω σιγά σιγά και αντικριζω ενα ομορφο σταλιστο χρυσο κλειδί...<< Ελα Ολι; νομιζω πως το βρήκα...>>