Ατελείωτες Πόρτες

Η αρχή

Η Στέλλα σηκώθηκε όσο πιο ήσυχα μπορούσε από το κρεβάτι της, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον άντρα της. Έπιασε τα γυαλιά της που τα είχε αφήσει στο κομοδίνο και τα φόρεσε. Κοίταξε σκεφτική τον άντρα της που κοιμόταν. Δεν θα έπρεπε να νιώθει ενοχές για αυτό που ήταν έτοιμη να κάνει; μόνο την πρώτη φορά ένιωσε ένοχες αλλά μετά δεν ένιωθε τίποτα. Στην πραγματικότητα ένιωθε περήφανη που δεν την είχαν καταλάβει. Εκτός από τότε που ο Μάνος πήρε τηλέφωνο και ο Χάρης, ο θετός της γιος, σχεδόν την έπιασε. Ο άντρας της άλλαξε πλευρό και η κουβέρτα κύλησε στο πάτωμα. Εκείνη έσκυψε, έπιασε την κουβέρτα και τον ξανασκέπασε.
Πήγε μέχρι το δωμάτιο του γιου της για να ελέγξει αν κοιμόταν. Ο μικρός είχε τα μάτια του κλειστά και χαμογελούσε στον ύπνο του. Η Στέλλα χαμογέλασε όταν τον είδε έτσι. Τι γλυκό παιδάκι που ήταν. Ο θετός της γιος, ο Χάρης, την μισούσε, την έλεγε μαμά μόνο μπροστά στον μικρό του αδερφό και η ίδια δεν αγαπούσε τον άντρα της άλλο πια, αλλά ο γιος της τους αγαπούσε παρά πολύ, έτσι αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος που δεν είχαν χωρίσει με τον άντρα της ακόμα. Πήγε κοντά του όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και τον φίλησε στο μάγουλο. Βγήκε από το δωμάτιο και ξεκίνησε να πηγαίνει προς στο δωμάτιο του Χάρη, αλλά θυμήθηκε πως είχε πάει στο σπίτι ενός φίλου του και ότι θα έμενε εκεί μέχρι αύριο. Πήγε στο μπάνιο, έκλεισε την πόρτα πίσω της και έβγαλε τις πιτζάμες τις. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Οι μπούκλες της που είχαν το χρώμα του μελιού ήταν μπερδεμένες και οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια της, που είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους από την προηγούμενη εβδομάδα, δεν είχαν ακόμα φύγει. Έβγαλε την τσάντα με το μακιγιάζ και την βούρτσα από το συρτάρι. Άνοιξε την τσάντα, έβγαλε το κονσίλερ και άρχισε να το απλώνει στο πρόσωπο της, κρύβοντας έτσι τους μαύρους της κύκλους και τις φακίδες της που τις μισούσε από τότε που μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό της. Έβαλε στα χείλη της κόκκινο κραγιόν στο χρώμα του αίματος, καφέ σκιά ματιών, μάσκαρα λίγο ρουζ στα μάγουλα της και στο τέλος φόρεσε τους φακούς επαφής της. Το ήξερε πως κανονικά πρέπει οι φακοί επαφής να φοριούνται πριν να βάλει μακιγιάζ γιατί αν τους φοράς τελευταίους μπορεί τα μάτια σου να δακρύσουν και να καταστραφεί όλο το μακιγιάζ, αλλά πάντα στην βιασύνη της το ξεχνούσε. Πήρε την βούρτσα και άρχισε να βουρτσίζει τα πυκνά της μαλλιά. Μόλις τέλειωσε, έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και μετά πήγε στο σαλόνι. Φόρεσε το παλτό της και ένα ζευγάρι μαύρες μπότες στιλέτο.
Τώρα ήταν έτοιμη.
Πήρε τα κλειδιά και την τσάντα της που τα είχε αφήσει στο τραπέζι και βγήκε από το σπίτι. Έντρομη πρόσεξε τον Μάνο να στέκεται στο πεζοδρόμιο απέναντι από το σπίτι της και να την χαιρετάει χαμογελώντας. Εκείνη κατέβηκε τις σκάλες όσο πιο γρήγορα μπορούσε και πέρασε απέναντι. Ο Μάνος κατάλαβε πως είχε κάνει γκάφα όταν είδε την εκνευρισμένη της έκφραση. "Τι στο διάολο κανείς εδώ;" του είπε προσπαθώντας να μην ακουστεί πολύ δυνατά η φωνή της "Σου έχω πει πόσο σημαντικό είναι να είμαστε προσεχτικοί!" "Μα μωρό μου, απλώς ήθελα να σου κάνω έκπληξη..." "Λοιπόν, δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις!" κοίταξε από πίσω της το σπίτι. Κανένα φως δεν άναψε ούτε φάνηκε πως κάποιος είχε ξυπνήσει. Πήρε μια βαθιά ανάσα ανακουφισμένη και ξανακοίταξε τον Μάνο "Μην το ξανακάνεις αυτό!" εκείνος της έπιασε το χέρι και το φίλησε "Εντάξει, συγνώμη, δεν θα το ξανακάνω." άνοιξε το στόμα του να πει κάτι ακόμα, αλλά το μετάνιωσε. "Τι είναι;" τον ρώτησε η Στέλλα. "Αν θες να πεις κάτι, πες το." ο τρόπος που την κοίταξε, της θύμησε θλιμμένο κουτάβι."Να... Είναι που... Είμαστε μαζί εδώ και αρκετούς μήνες και... Και δεν θέλω απλώς να βλεπόμαστε μόνο για..." "Σου εξήγησα πως αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο." τον διέκοψε "αλλά μόλις χωρίσω με τον άντρα μου, σου υπόσχομαι, θα γίνουμε ένα κανονικό ζευγάρι." "Καλά..." μουρμούρισε ο Μάνος. Εκείνη έκλεισε το πρόσωπο του στα χέρια της και τον φίλησε στο στόμα "Έλα, σου το υπόσχομαι.". Του έπιασε το χέρι "Λοιπόν... Εσύ ήρθες εδώ με το αυτοκίνητο σου, σωστά; που έχεις παρκάρει;" "Εκεί που παρκάρω πάντα." της είπε και της έδειξε κάτω στην κατηφόρα. "Ωραία, πάμε." η Στέλλα άρχισε να τον τραβάει από το χέρι μέχρι που έφτασαν στο αυτοκίνητο.