Sahil Kenarı

2.bölüm

Yaklaşık yarım saattir Umut'u bekliyordum ve iyice sıkılmıştım. Tam ümidimi kesip ayağa kalkacağım sırada kafenin kapısı açıldı ve o belirdi... kalbim ritmini değiştirmiş kulaklarımda atıyordu yani hissediyordum.

O kafenin kapısında, ben direk karşıdaki masada öylece birbirimize bakıyorduk. Yüzüme  herşeye rağmen küçük bir tebessüm yerleştirdim.

Bu haraketime oda benimkinden daha küçük bir tebessüm yerleştirdi, ama çok küçük bir tebessüm olduğu belliydi çünkü saniyesinde yok olmuştu. Hızlı adımlarla yanıma yaklaşıp masanın önünde öylece durdu.
"Konuşacağın bu önemli şey ne ?" Diye sordu . Beyza hala şaşkındı. Durumu kekeleyerek anlatmaya çalışıyordu . Durumun duzelmeyeceginin farkına vardı.
" Umut ben seninle olmak istedim ama olmadı bunu sen istemediğin için bitiriyoruz ama artık bende istemiyorum bıktım artık hep tek taraflı mücadele  veriyorum. Burada seninle son kez konuşmaya  çağırdım çünkü son kez sana bakıp seni istemediğimi farketmek istediğim için. "

" Peki Beyza son kez bak ve unut artık "

Beyza son kez Umut'un gözlerinin icine bakti ve kalbinin ona ait oldugunu fark etti ama yapacak bir sey yoktu. Bitirmesi gerekiyordu ki bitirecekti kararlıydı.

"Umut ben seni her şeyden çok sevdim hem de çok ama sen beni anlamadin, sen bana inanmadin. "

Umut cevap veremedi söylediği kelimeler kalbinde derin yara oluşturmuştu ,şaşkındı. Beyza nin böyle düşündüğünü tahmin etmiyordu...
Beyza masanın üzerindeki duran çantasını alıp kafenin kapısından çıktı. Yolda öyle sadece yürüyordu . Kafası çok karışıktı. Ağlayarak yoluna devam ediyordu. Yolun sağ tarafinda durdu duvara elini yasladi  ve hıçkıra hıçkıra ağladı. Duvar yolda devam ediyordu elini duvarda surdurerek yoluna devam etti. Yolda yürürken bir taksi geldi beyza elinle isaret ederek durdurdu ve içine bindi. Umutla buluştukları o sahil kenarına gitmesini istedi. Ufak bir yolun devamından sonra sahila varmıştı taksiye ücretini ödeyip arabadan indi. Ve tepede olan büyük kayaların üstüne oturdu.kayaların yanında bulunan taşları avucuna aldı.
" Evlenicektik ya evlenicektik " diyerek suya siddetli bir sekilde firlatti.
"Çocuklarımız olacaktı yalanmış herşey yalan , sadece yalan."

Suda oluşan kendisine baktı. Gözlerini alamadı bakmaya devam ediyordu. Çünkü suda oluşmuş ayakta duran birisi daha vardı. Arkasına baktı , Umut' u bekliyordu ama Umut değildi. Beyza başka birini görünce tedirginleşti.

"Sen kimsin ya bir sen eksiktin" dedi.

"Ben  Baran asilzade. Ağliyordun ve seni buraya kadar takip ettim. Yardım etmek istiyorum. "

"Yardım edilecek birşey yok olsada başarabilir misin sanki ?"

"Evet en azından denerim ne olur firsat ver bana ."

"Onu unutmak istiyorum hadi yardım et bana ."

Baran şaşırmıştı o kimdi ? Merak ediyordu fakat ne cevap verecekti bilmiyordu hâlâ şaşkındı.

"Zaman... Zaman ver bana ne olur sana unutturucam ama sadece zaman tanımanı istiyorum."

"Peki zamanda veriyorum ."

"Senin ismin ? Beyza mıydı  ? Kafede onunla konuşurken duymuştum. "

"Evet ama benim eve gitmem lâzım daha sonra görüşürüz."

"Istersen seni bırakayım tabi istersen buradan fazla takside geçmiyor."

"Olur ."

Arabaya bindiler baran elinle torpido gözünü göstererek kartını işaret  etti Beyza kartı alıp baktı üzerine  BARAN ASILZADE ve telefon numarası vardı. Alıp çantasını  içine koydu evinin nerede olduğunu söyledi daha sonra da evine bıraktı . Akşam saatleriydi uyumaya çalışıyordu Umutla konuştuklarının ardından  Baran aklına geldi. Ne oluyordu ? Yavaş yavaş  uykuya daldı...