Sessiz bir sabaha uyanıyorsun. Tek ses ruhunun çektiği acının çığlıkları. Yavaş adımlarla hazırlanıyorsun. Kafanın içinde milyonlarca ses. Gereksiz olduğunu savunan ufak ve bağıran sesler..Gidiyorsun birilerinin yanına. Yüzünde buruk bir gülümseme. Güya mutlusun ya hani. Kimse umursamıyor. Kalbine ok atıp çıkartıyorlar gibi bir ağrı. Kafandaki sesler başlıyor beynini kemirmeye. Kendini saklıyorsun. Aynada yıpranmış vücut,kızarık gözler dikkatini çekiyor. Umudunu kaybetmiş bir insan...Kalbin yok gibi. Hissettiğin tek şey "nefret". "Umursamıyorum" dediğin şeyler kalbini paramparça yapıyor.Tabi o "kalp" denilen şey kaldıysa...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İç Çöküş
PoesíaÇürüyen kelimelerimle sardığım ruhumu özgür bırakmaya karar verdiğim saattir huzura ermem. Gülüşüme sakladığım kırgınlıklar batmaya başlayınca anladım vaktin geldiğini. Huzuru istiyordu ruhum. Delik deşik,paramparça fısıldıyordu içime doğru "Huzuru...
