-9ปีที่แล้ว-
"เซย์ฮายยยยย จีมินนนนนนนน" เสียงใสของแทฮยองเอ่ยทักร่างบางของเพื่อนสนิท ที่นั่งอยู่บนม้าหินอ่อน
"อือ มีไร"
"โหยยยยย ไรว้าาา เพื่อนกัน จะทักกันไม่ได้อ่อ?"
"ได้"
"จีมิน มึงเป็นไรเนี่ย ทำไมกูเล่นกับมึงหน่อยเดียว มึงต้องโมโหกูด้วยวะ?"
"ป่าว ไม่ได้เป็นไร ละก็ไม่ได้โมโหมึงด้วย"
"ทะเลาะกับแฟนมาอีกแล้วสิ?"
"อือ"
"นั่นไง กูว่าละ มีไรก็เล่าให้เพื่อนฟังได้นะเว้ย กูรับฟังปัญหามึงเสมอแหละ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"
"เออๆ ให้มันจิงเหอะ อ่อ มึง กูมีอะไรจะให้มึงดู"ร่างโป่งของแทฮยองบอกกับเพื่อนสนิทของตน ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือ ที่มีรูปของใครบางคนอยู่ ให้เพื่อนสนิทอย่างจีมินดู
"ใครวะ หล่อโคตรๆ"ร่างบางของจีมิน ทำหน้าสงสัยและเอ่ยถามออกไป
"คิม ซอกจิน รุ่นพี่เราปีนึง ม.ปลาย ปี3 ห้อง1 ลูกเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ หล่อ รวย เรียนเก่ง นิสัยดี คือเพอร์เฟ็กต์มากมึง"
"เหยยยยย คนนี้กูจอง"จีมินเอ่ยขึ้นอย่างสนใจ
"ไม่ได้นะ เพื่อนจะมาแย่งเพื่อนแบบนี้ไม่ได้นะ คนนี้กูเห็นก่อน"
"ของอย่างงี้ใครดีใครได้เว้ย"
"อ่าว แล้วแฟนมึงอ่ะ"
"อะไร ใครแฟน แฟนใคร กูไม่มีแฟน กูโสด"
"หราาาาาาาาา มึงนี่แม่ง สตอเบอร์รี่ทั้งสวนยังน้อยกว่ามึงเลยจิงๆ"
"ขอบคุณ"
"กูด่า"
"กูรู้ แต่กูอยากพูดขอบคุณ มีไรป๊ะ?"
"เออๆ งั้นมาแข่งกัน ใครจีบพี่จินติดก่อน คนนั้นชนะ"
"ละคนแพ้อ่า ให้ทำไร?"
"คิดก่อนนนน อืมมมมม???????? กูคิดออกละ ตอนนี้มีกระแสการปลูกฝังมดลูกให้กับผู้ชาย งั้นถ้าใครแพ้ ต้องไปปลูกฝังมดลูก"
"เห้ย ทำไมมันโหดจังวะ อย่างงี้ก็มีโอกาสท้องได้อ่ะดิ่"
"ก็ถ้ามึงเอากับผู้หญิงอ่ะ มึงไม่ท้องหรอก เว้นแต่มึงจะไปเอากับผู้ชาย ละมึงก็รับให้เขานั่นแหละ โอกาสท้องก็จะ50/50"
"เดี๋ยวๆ มึงพูดเหมือนไม่รู้จักกู มึงก็รู้ว่าแฟนกูเป็นผู้ชาย และกูก็รับ"
"ถ้าไม่อยากแข่งก็ไม่ต้องแข่งละก็ห้ามยุ่งกับว่าที่แฟนกูด้วยครับ"
"เออๆ ก็ได้ กูแข่ง ละมึงเตรียมตัวแพ้ได้เลยไอดำ"
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือ "ปาร์ค จีมิน"
คิดแล้วก็แค้น พี่จินนะพี่จิน นิยมของดำก็ไม่บอก ดูสิ ตอนนี้ไอแทก็กลายเป็นว่าที่สะใภ้เจ้าของอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ไปแล้ว ชีวิตดี๊ดี ละดูจีมินคนนี้สิ ต้องมาเลี้งลูกงกๆ แต่ชั่งเหอะ แบบนี้ก็มีความสุขดี
.
.
.
.
.
.
.
.
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ป้าแม่บ้านประจำบ้านก็รีบออกไปดูว่าใครมา ทันทีที่เห็นแขกผู้มาเยือน ป้าแม่บ้านก็ยิ้มแย้มออกมาทันที เพราะแขกคนนี้มาบ่อยเสียเหลือเกิน จะเป็นใครได้ล่ะ ก็ คุณหมอจอน จองกุก ขาปะจำยังไงล่ะ
"สวัสดีค่ะคุณจองกุก มาแต่เช้าเลยนะคะ"ป้าแม่บ้านเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง
"สวัสดีครับคุณป้า มินจีอยู่มั้ยครับ พอดีผมว่าจะพามินจีไปเที่ยวน่ะครับ"
"คุณมินจีอยู่ค่ะ ตอนนี้คงนอนเล่นอยู่บนห้องกับคุณแม่อยู่ เชิญคุณจองกุกเข้าไปข้างในก่อนนะคะ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
ทันทีที่เข้าไป ร่างสูงของคุณหมอก็นั่งรออยู่ในห้องรับแขก ไม่นานก็มีร่างเล็กๆของหลานสาวสุดสวยวิ่งลงมาจากบันได แต่ก็ได้ยินเสียงใสของคนที่เป็นแม่ดุร่างเล็กที่วิ่งลงบันได"
"มินจี อย่าวิ่งค่ะ เดี๋ยวล้ม"
"ค่ะ"
"อากุก สวัสดีค่ะ มาหามินจีใช่มั้ยคะ^^มินจีคิดถึงอากุกจังเลย"
"อากุกก็คิดถึงมินจีนะครับ อาจะพามินจีไปเที่ยว ไม่รู้ว่ามินจีจะไปกับอาได้มั้ย"เอ่ยออกไปหวังให้คนเป็นแม่ได้ยิน
"มามี๊คะ มินจีอยากไปเที่ยวกับอากุกจังเลยค่ะ มามี๊ให้มินจีไปนะคะ"ร่างเล็กหันไปพูดอ้อนขออนุญาติแม่ของตน
"ก็ได้ค่ะ แต่ใครจะคอยดูแลมินจีคะ ถ้ามินจีตากแดดจนป่วยมามี๊จะทำโทษมินจีนะคะ"
"งั้นมามี๊ก็ไปกับมินจีด้วยสิคะ"
"นั่นสิครับ ไปด้วยกันก็ได้"ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ เพราะมันเป็นไปตามแผนที่วางไว้ว่าจะให้จีมินไปด้วย จะได้เคลียร์กันให้รู้เรื่อง เรื่องระหว่างเขากับจีมิน
"ก็ได้ มามี๊ไปด้วย"
"เย้ๆๆๆๆ มามี๊ไปด้วย มินจีดีใจจังค่ะ มามี๊ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเลย ทำแต่งาน มินจีอยากให้มามี๊ไปเที่ยวบ้าง"
"ป่ะ ไปเก็บของกันนะคะ"ร่างบางจูงมือลูกสาวขึ้นไปข้างบน ปล่อยให้อีกคนรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นเช่นเดิม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นี่น่ะหรอ สวนน้ำ มันเป็นแบบนี้เองหรอ เกิดมาจีมินคนนี้เพิ่งจะเคยเห็น วันๆทำแต่งาน ไม่ทำก็ไม่ได้ ไม่ทำก็ไม่มีเงินเลี้ยงลูก
"มินจีครับ เดี๋ยวมินจีไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำนะครับ เดี๋ยวอากับมามี๊จะไปรออยู่ตรงโต๊ะนู้นนะครับ"ร่างสูงพูดกับหลานสาวก่อนจะถือขนมนมเนยที่ซื้อมา เดินไปที่โต๊ะริมสระน้ำ
"ค่ะอากุก^^"
"มินจี รีบเปลี่ยนแล้วก็รีบไปหามามี๊ที่โต๊ะนะลูก"ร่างบางพูดขึ้น
"ค่ะมามี๊"
.
.
.
.
.
ผ่านไปสักพัก ร่างเล็กของมินจีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำเสร้จแล้ว ก็วิ่งลงไปในสระน้ำใกล้ๆกับโต๊ะที่ร่างสูงกับร่างบางนั่ง
"จีมิน"เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบของคนทั้งสอง
"......."
"ทำไมต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน"
"........"
"ทำไมต้องทำเป็นไม่เคยรักกัน ทำไมต้องหนีไป หายไปไหนมา"
"........"
"ขอร้องล่ะจีมิน พูดอะไรบ้างเหอะ"
"นี่จำอะไรไม่ได้จิงๆสินะ"
"......."
"ใครล่ะ ที่พร่ำบอกว่ารักฉัน"
"......"
"ใครล่ะที่บอกว่าจะดูแลฉัน"
"......"
"และใครกันแน่ ที่ทิ้งฉัน จอน จองกุก"
.
.
.
.
.
.
.
.
. . . . . . . .
-คุยกันๆ-
เป็นไงบ้างงงงง พอจะกระจ่างมาบางรึยางงงงงง
ตอนต่อไปรู้แน่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น คอมเม้นกันเยอะๆนะคะ ละก็ไรท์ต่อตอนที่4ให้ครับ 100%แล้วน้าา อย่าลืมกลับไปอ่านกันนะคะ
#ฟิคลูกสาวผม
