Just Perfect

Een perfect jongen

Ik stap in de bus opweg naar mijn curcus. Ik geef mijn kaartje aan de buschauffeur en ga achterin de bus zitten. Naast mij komt een knappe jongen zitten met golvend blond haar dat perfect valt voor zijn hemelsblauwe ogen. Zonder dat ik het door heb staar ik al voor een paar minuten naar de mysterieuze perfecte jongen. Om mijn staar probleem wat onopvallender te maken probeer ik een gesprek aan te gaan. Ik ben nog maar 17 dus dan kan het best akward zijn om met een perfecte jongen te praten die je niet eens kent. Maar toch doe ik het. De perfecte jongen lacht naar mij met zijn perfecte rechte en felwitte tanden. En hij antwoord vriendelijk. En zo praten we de hele buurt verder en ik vergeet mijn curcus schilderen helemaal. Maar dat was op dat moment niet erg. Op dat moment was alles perfect. De perfect jongen vraagt naar mijn naam en ik antwoord "Louisa. Louisa van berghuizen" ook vraagt hij naar mijn nummer. Ik probeer een perfecte lach terug te geven die hij me eerder al had laten zien maar dat mislukt. Inplaats daarvan lijk ik op een boer met kiespijn maar dat maakt mij niet uit. Ik schrijf mijn nummer met zijn pen op een papiertje. Hij voegt me meteen aan zijn contacten toe. Hij pakt mijn mobiel uit mijn handen en voegt hem ook meteen toe. Ik lach een beetje. Ik wil hem zij pen terug geven maar hij zegt "hou maar. Dan kun je mij herdenken." Ik lach op een minderjarige manier dan net en ik stap.uit bij de eerstvolgende bushalte en ik neem afscheid van mijn perfecte jongen. En ik zoek naar een taxi op weg naar huis.