IRENE

Drie

Diana en ik zaten in de trein, opweg naar Antwerpen.
Diana's oma woonde daar en die was nogal op leeftijd dus  boezekte Diana haar vaak, ze was immers de enige familie die ze nog had

We zaten in een vierzit.
Diana zat naast mij en de twee plaatsen tegenover ons waren leeg.

Op dit rijdstip waren er niet heel veel mensen in de trein.

Diana sliep op mijn schouder, terwijl ik versuft uit het raam keek.

Ik was minstens net zo moe als Diana maar ik kon niet zomaar overal als een blok in slaap vallen zoals zij dat kon.

Ik deed toch mijn ogen dicht in een poging, maar nee.

Toen ik mijn ogen open deed zat Thomas voor mij.
Huh?
Ik knipperde. Toen was hij weg.
Een hallucinatie, had ik vaak.
Maar nog nooit over hém.
Gelukkig kon Diana mijn hallucinaties niet zien, dan zou ze me vermoorden.

Toen stopte de train plots met een leuks gepiep en een schok.
We waren nog niet aangekomen.
We stonden op het spoor midden in een boeren gat.
Wat was er aan de hand?
Ik schudde Diana wakker.

Mensen rondom ons stonden op om uit het raam te kijken.

En toen kwam er een conductrice langs en zij dat iedereen uit de trein moest geëvacueerd worden omdat er brand was.

Ik liet mijn instinct mij overnemen en pakte mijn en Diana's rugzak en sleurde haar mee naar buiten.

Een maal buiten gaf ik haar een klap in het gezicht, ze moest nu wel even wakker worden.

Ze had nu pas door wat er aan de hand was.
Toen ze de gebeurtenissen zag begon ze te schreeuwen en te huilen.
Ze drukte zichzelf tegen mij aan en maakte mijn tshirt nat met haar tranen.

Diana en ik hadden had een trauma aan brand.
Toen we acht waren was ik bij haar blijven slapen en hadden buren iets van  vuur gestoken en was haar huis in vlam gevat.
alleen wij en Diana's broertje hadden het overleeft.
Ik hield echt niet van brand, maar voor Diana was het een marteling.

Ik voelde mijn voeten ons zo ver mogelijk het veld in brengen, ver van die trein.
Ik knuffelde haar en maakte haar rustig. Ik begon ook te huilen, zachtjes.

Er stroomden meer en meer mensen uit de trein.
We ploften neer tussen het graan.
Ik voelde tranen over mijn wangen stromen.
Ik streelde Diana zachtjes.
Ik gaf haar een zoen op haar voorhoofd.

Deze keer kwam het goed, toch?

Meer en meer mensen liepen onze kant op terwijl de conductrices met de brandblussers aan het prutsen waren en een man de brandweer belde.

Ik pakte water uit mijn tas en gaf het aan Diana.
Ze dronk als een hondje dat de Sahara had over gestoken.
Toen viel ze flauw.
Ik begon te schreeuwen.
Er kwamen mensen naar ons toe
Iedereen stond rond ons, en zij andere dingen in het Frans en Nederlands en dat ik moest rustig blijven en dat het goed kwam.
En toen werd alles zwart.