Chapter Three:
Do It
"Everose... do it," narinig ko ang boses ni Lorgan.
Nasa isang madilim na lugar ako. Hindi pala madilim kundi isang black place na walang kahit na ano, it's a total black in here.
"Lorgan? Nasaan ka? Magpakita ka Lorgan, natatakot nako dito," sabi ko habang hinahanap ko siya sa kawalan.
"I can't, and I will not until you do it." She replied.
"D-do what? I'm afraid I don't understand you. P-please Lorgan, nasaan ka?" mangiyak-ngiyak kong sagot.
"Everose, please Everose. Do it. Everose."
Nag-e-echo na sa utak ko ang boses ni Lorgan na tinatawag ang pangalan ko. Lorgan! Ano bang gagawin ko? Bakit di mo sakin sabihin, naguguluhan ako.
Everose...
Everose...
Everose...
"Everose, Everose" Nagulat ako at Nagising dahil sa pagtawag sa pangalan ko. "Sorry for waking you up."
Tita Maureen's back. "N-no it's fine, really." Ginising ko nang husto ang sarili ko and I rub my eyes to remove blurriness then I look at Lorgan again. The Lorgan I saw earlier is still the Lorgan I am looking right now.
May times na napapaisip talaga ako kung gaano kalala ang nangyari kay Lorgan at hanggang ngayon comatose parin siya. As far as I know wala namang report ang doctors tungkol sa lagay niya, okay ang health niya as well as yung paghinga niya. Lahat normal, except wala siyang malay at walang makapag-explain kung bakit.
"I am sorry for being back this late," sabi ni tita habang may ginagawa sa table, "may pinuntahan pa kasi ako eh." Then may inabot siya sakin na bowl na may pagkain.
"No tita, I'm not hungry." I said smiling to her.
"No, you eat it. its dinner time now, okay, kaya kumain kana dahil alam kong wala ka pang kinakain since when you arrive," pag-pipilit niya. Kinuha ko nalang yung bowl at kumain na. Natatawa na natutuwa ako kay tita, ang caring niya kasi. She really like a mother to me. She is the reason why I know how to have a mother.
