Chapter One:
Strange Town
It's been hours and I am still in this crappy old place. I can't help myself from being frustrated. I swear, kapag ako bumalik pa sa part ng lugar na'to hihimatayin na'ko sa sakit ng ulo. Hindi ko na alam ang gagawin ko, lahat ng street at lahat ng pwedeng daanan dinaanan ko na but still I keep ending up here.
This is strange, really strange.
This town is creepy pero hindi ako natatakot eh, naiinis ako. My eyes are hurt sa pare-parehong style ng bahay, sa langit na hindi man lang mabigyan ng way ang araw para lumiwanag ang paligid and this creepy yet irritating fountain sa gitna ng circular road.
I decided to take rest. Kahit ano namang lakad ang gawin ko ay dito parin ang uwi ko. Maybe this is the town's center. Town with no other people except me, isolated, foggy, dark, I don't even know why I'm here or how.
Naupo ako sa may fountain na walang tubig. Kinapa ko ang bulsa ng pantalon ko in hope na may makapa ako, but then again wala. What am I suppose to do now, I've no phone, no contact, and no food. Ugh!
I massage my temple. Honestly, ayoko na. I think it's better to suicide rather than to be crazy staying in here.
Tumungo ako sa mga tuhod ko at niyakap and sarili. Gusto ko nang matulog sa sobrang pagod. Seconds after napaangat ako ng ulo ko sa gulat. For hours wala akong narinig na kahit ano but now, the total silence broke nang may ibon akong narinig.
Sinundan ko ng tingin yung ibon who pass above me and it seems like a crow. And I was right, it's a crow. At first natuwa ako pero ngayon hindi na. Its heading towards me and I don't like it, it seems... it seems... ANGRY.
"Kraaa!"
Yumuko ako para makailag sa ibon. Nang malagpasan niya ako hinanap ko siya. Nakita ko siya, pero hindi lang siya. May... may figure ng isang babae akong nakita at lumipad papunta sa kanya yung uwak. Nakatayo lang ko ng tulala at naguguluhan.
An hour ago I was a lone stranger of this town, ngayon may kasama na akong uwak at isang babae.
Weird.
Tinitigan kong mabuti yung figure nung babae pero wala akong maaninag na kahit anong features sa kanya. A total blackness. A silhouette. Napatingin naman ako dun sa uwak na nasa balikat na niya at may napansin ako. I can its beak and its feathers, as in may nakikita akong uwak but how come na wala akong makita sa figure?
"Are you okay?" Biglang sabi nung babae.
Kinikilabutan ako sa narinig ko. Hindi ko alam kung nahahallucinate na ba ako or what. She speaks with Lorgan's voice and it cannot be. Nanlalaki lang mga mata kong nakatitig sa kanya. Naparalize ang buo kong katawan dahil sa gulat. Maybe namimiss ko lang siya or what kaya boses niya ang naririnig ko.
"I said, are you okay? You look so frightened. Nakakita ka ba ng multo? Hahaha." Sabi niya pa ulit. This time, lalo akong kinilabutan. It is... it is really Lorgan's voice. How?
"P-p-probably." Nangangatog kong sagot. "T-tell me, sino ka? N-nasaan ako? Bakit ako nandito?"
"My, my. Everose, one question at a time, please. Let's see, uhm." Bahagyang umangat yung ulo niya at iniilagay sa baba ang isa niyang kamay. Well, not sure kung sa baba nga. "I'm Lorgan, your best friend of course. You're in... uhh... I don't know exactly and you're here because of a purpose, a purpose to seal a destiny you're about to have."
