Tijdelijke Psychose

hoe het verder ging

Het huis waar mijn man naar binnen sprong behoorde toe aan een vrouw van in de 80, die dan ook boos voor hem stond, maar natuurlijk ook geschrokken het was natuurlijk dan ook heel wat als je buurman ineens snachts rond een uur of half 4 bij jou boven aan de trap stond. Ze wist natuurlijk niet wat er aan de hand, nadat mijn man tegen haar had gezegd dat hij de politie al had gebeld, en dat ze er aan kwamen, dacht hij dat ze hem dus ook daar achterna kwamen, terwijl ik radeloos in de woonkamer zat, is hij dus uit het raam van de eerste verdieping gesprongen, op zijn blote voeten, godzijdank heeft hij er niets aan overgehouden, op het moment dat mijn man dus weer ons huis binnenkwam lopen, kwamen dus ook de 3 politie wagens met kogelvrije vesten de straat in met sirenes. Ik wist niet dat hij de politie had gebeld en het was ook aan de ene kan een schok en aan de andere kant wist ik niet hoe dit zou aflopen, Justin was inmiddels wakker geworden, dus ik had de tv maar aangezet. Om hem een beetje af te leiden met wat gaande was.

Toen de politie binnen was en mijn man weer heel overtuigend zijn verhaal deed wat hij dacht, herkende ik 1 van de agenten. Nou zal je wel denken hoezo dat, mijn ex had nogal de neiging om vroeger in aanraking te komen met de politie in die 2,5 jaar dat wij hebben gehad ben ik meerdere keren naar het bureau geweest om hem daar op te halen. En die agent die ik herkende konden we een soort van persoonlijk tussen 2 aanhaling tekens… die agent had namelijk hem al een paar keer een boete gegeven maar dus nooit opgestuurd. Dus toen ik de naam van mijn ex zei en we hadden gelukkig bewijs dat hij mijn man had bedreigd dat was namelijk via hyves, hadden verteld en laten zien heeft hij dat in ieder geval meegenomen, de agenten probeerde tevergeefs door te dringen tot mijn man dat het er niet was wat die zag hebben zelfs de buurt nog uitgezocht en zelfs het weiland wat naast ons huis lag nog onderzocht.

Hij kreeg toen de kans om vrijwillig mee te gaan met de politie, dat wou die niet want hij wou mij en Justin niet alleen laten, doodsbang dat ons wat zou overkomen. En ja ik wist niet meer hoe ik mij moest voelen, ik durfde niet meer tegen hem in te gaan na de woede aanvallen van de afgelopen nacht, het brak mij ook op net als hem. Nadat ik nog even met de politie had gepraat en dat mijn man nog een keer de keus had om vrijwillig mee te gaan, nadat hij het nog een keer had afgewezen. Gingen ze weg met de mededeling als je hier weggaat bel op. Ik had Justin ondertussen een boterham gegeven en wat drinken, en begon langzaam weer met het opruimen van de woonkamer en de boven verdieping. De spanningen en de emoties kon ik al helemaal niet meer thuis krijgen, moest ik het nou wel tegen hem zeggen dat het niet goed was, of moet ik juist met hem mee praten zodat hij niet doorslaat. Die tegenstrijd , brak me nog meer op dan dat ik al was na 2 nachten met misschien 2 uur slaap die we hebben gehad.

En net zoals de vorige dag werd het wat minder konden we weer wat slapen. en gebeurde er niet zoveel, rond etenstijd  heb ik maar weer wat eten gemaakt, daarna Justin weer op bed gelegd maar zoals het in de winter gaat word het natuurlijk vroeg donker. En de lantarenpaal voor ons huis werkte niet echt mee, het regende die zondag avond, en als je dan een lantarenpaal voor je huis heb staan reflecteert natuurlijk en toen begon het hele verhaal weer op nieuw. Justin was inmiddels naar bed. En wij probeerde wat te ontspannen die avond ook door gewoon op bed te gaan liggen, maar dat heeft helaas niet zo geholpen. En voor je het weet word je weer helemaal meegesleurd in zijn verhaal, zijn verbeelding.

Toen die avond en nacht ook weer voorbij was. Heeft hij zijn bazin opgebeld en gezegt dat hij niet kon komen werken, hij was natuurlijk uit het raam gesproken en had toch wel pijn aan zijn voet. Zo heeft hij dat niet aan zijn bazin verteld natuurlijk. Kwam de politie rond een uur of 17:00 een verklaring afnemen. Toen hun wegwaren gingen we normaal , voor zover alles het toe laatte te eten. En daarna justin weer opbed gelegd. Die avond is zijn vader langsgekomen en de politie ook nog een keer en heeft zijn vader de politie bijgepraat om het zo maar is te noemen. Mijn man kon vroeger nogal opvliegerig zijn, hiermee bedoel ik dat hij helemaal gek werd als je hem vast had. Daar kon hij absoluut niet tegen, en zijn vader had de politie gewaarschuwd als ze dat deden dat het nog wel is vreselijk uit de hand kon lopen. Toen de politie nog een keer gevraagd had of hij zich wilde laten opnemen of niet, en aan mij gevraagd hadden of ik het wel aandurfde gingen ze weer weg.

Toen mijn man nog steeds niet gekalmeerd was vroeg ik aan hem of hij misschien liever naar zijn ouders toe wou. Ik en hij dacht ook wel dat misschien een andere omgeving hem wel goed zou doen. Maar toen ging het helemaal mis. Hij moest natuurlijk de politie bellen als die wegging en dat had hij ook netjes gedaan, toen heb ik snel een tas gepakt en justin in de auto gezet, en toen zijn we weggereden.

Maar onderweg naar de pont, waar we overheen moeten om naar zijn ouders te gaan. dacht mijn man dat hij achtervolgd werd, hij reed echt ontzettend hard tussen de smalle straatjes die we door moesten en heel hard over de dijk. Toen we bij de pond waren was hij bijna het water ingereden. En ik kan niet omschrijven hoe dat op dat moment voelde als je een kind achter in de auto heb zitten, er gaat van alles door je heen dat kan ik je wel vertellen. Ik probeerde hem ondertussen toe te praten dat die dat niet had moeten doen. Je wilt niet het water in rijden wat haal je wel niet in je hoofd. Hij besefte geloof ik even wat hij had gedaan, en reed gelukkig weer naar achter tot grote opluchting van mij.

We moesten even wachten tot de pond er aan kwam. En toen het eenmaal zover was dat we op de pond stonden hoorden we sirenes. Mijn man werd nog meer gestrest dan die al was. De pond stond ondertussen helemaal vol en hij wou net wegvaren toen er een politie man aan zijn kant stond. Mijn man wou natuurlijk nog steeds niet mee. En toen hebben ze iets gedaan van wat ze later zeiden dat het niet op een andere manier kon. Je weet maar nooit je denkt altijd anders op zo’n moment. Maar toen hebben ze hem aan zijn polsen gepakt. En zo geprobeerd de auto uit te trekken. Maar je begrijpt natuurlijk wel hoe moeilijk dat voor mij is geweest en voor justin al helemaal want die zat natuurlijk achter in de auto. En ik kon maar niet stoppen met huilen. En justin ook niet ik had voor de rest geen rijbewijs dus ik kon niet verder.ik was inmiddels de auto uitgestapt, en heb gezien hoe die in het politiebusje werd gezegt zonder dat hij ook nog maar iets tegen me mocht zeggen. Dat heeft me toen helemaal opgebroken, iedereen moest de pond af omdat wij redelijk voor aan zaten. En een andere politievrouw zette de auto uit de weg. En justin en ik konden alleen nog maar kijken hoe papa werd afgevoerd zonder dat justin of ik hem ook maar even hebben mogen omhelsen.