ကလင္~~~~~~~~~~~~
စူးခနဲ နားေဘးက ျမည္သည့္ Alarm ေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္မိတယ္။
၄ နာရီခြဲ
မ်က္နွာ ခပ္သြက္သြက္ သစ္ၿပီး ပ်င္းေၾကာေတာင္ မဆြဲနိုင္ဘဲ
ကြၽန္ေတာ္ ေျမေအာက္ခန္းကေလးကေန အိမ္ေပၚကို တက္လိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
ေရခဲေသတၲာမွာ ကပ္ထားတာက ဟင္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ။
ဒါေတြအကုန္ကို ကြၽန္ေတာ္ မနက္ ၈ နာရီအမွီခ်က္ေပးရမွာပါ။
သူတို႔ မနက္စာစားခ်ိန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေအာင္လို႔။
သူတို႔ဆိုတာ
ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလး နဲ႔ သူ႔ဇနီး ၿပီးေတာ့ သူတို႔ သားေလး။
ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၁ နွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ညီဝမ္းကြဲေလးေပါ့ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔ ၃ ေယာက္နဲ႔ အတူတူေနတယ္ေလ။
ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဆံုးသြားၿပီးကတည္းက သူတို႔ မိသားစုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးစားခဲ့ၾကတာ အခုဆိုရင္ ၁၇ နွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္ ဟင္းခ်က္ေနရင္း ဧည့္ခန္းထဲက အသံေတြၾကားရတယ္။ သူတို႔ မိသားစု နိုးေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ စားပြဲေပၚမွာ အကုန္ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဝင္လာၾကတယ္။
" Wu Yi Fan ငါ့ဖိနပ္သြားတိုက္ထား"
ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးက အမိန္႔ေပးလိုက္တာပါ။
Hak။
ကြၽန္ေတာ္ကသာ ညီေလးလို သေဘာထားတာပါ။ သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္သာသာ သေဘာထားတယ္ေလ။
" Chanyeol'a ထမင္းစားပါေစဦး ေတာ္ၾကာ ေနမေကာင္းမွ ေဆးဖိုးကုန္ေနဦးမယ္"
အေဒၚက ဖိနပ္တိုက္ခိုင္းတဲ့ Chanyeol ကို လွမ္းဟန္႔လိုက္ေပမယ့္ သေဘာေကာင္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ေဆးဖိုးကုန္မွာ စိုးလို႔ေလ။
ဦးေလးကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာ။
သူတို႔ေျပာတာ ကြၽန္ေတာ္က ၿဂိဳလ္ဆိုးတဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္တိုင္း တိုက္တဲ့ ေန႔မွာ ေမြးတာတဲ့။
