" Chanyeol ထမင္းစားမေကာင္းဘူးလား သား ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?"
ထမင္း တစ္စိခ်င္းစားကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပာက်မတတ္ၾကည့္ေနသည့္ Chanyeol ကို သူ႔ေမေမက လွမ္းေမးလိုက္တယ္။
" ေမေမ သား အဲဒါေလး လိုခ်င္တယ္ "
ကြၽန္ေတာ့္ဆြဲႀကိဳးကို လက္ညိဳးထိုးကာေျပာလိုက္တယ္။
ကေလးဆန္လိုက္တာ Chanyeol ရယ္။
သူေျပာေတာ့ သူေမေမက လွမ္းၾကည့္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းသာ ငံု႔ထားမိတယ္။
မေပးနိုင္ဘူး။
ဒါေလးပါ ေပးလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာက်န္ ဦးမွာလဲ။
" ဟဲ့ ကိုယ့္ညီေလး လိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ ေပးလိုက္ေလ"
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဒၚေလး ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေပးထားတာ မို႔လို႔ပါ"
ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ ဦးေလးက ထမင္းစားေနရင္း မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခါမွ မခံေျပာဖူးဘူးေလ။
ထူးဆန္းမွာေပါ့။
" သူငယ္ခ်င္း နင္လိုလူမွာ သူငယ္ခ်င္းရွိတယ္ ဘယ္သူလဲ?"
" Yi....Yixing ေပးထားတာ မို႔လို႔ပါ"
" Yixing အာ မင္းေၾကာင့္ ေသမလို ျဖစ္သြားတဲ့ ေကာင္ေလး"
ဟုတ္ပါတယ္
ကြၽန္ေတာ္ေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ပါ။
" Chanyeol'a လိုခ်င္ရင္ အသစ္ဝယ္ေပးမယ္ ဘယ္နွယ့္ နမိတ္မရွိ အဲလို လူေတြရဲ႕ ပစၥည္းကိုမွ လိုခ်င္ေနတာလဲ? ဟိုက ေသၿပီလားေတာင္ မသိဘူး"
Chanyeol ကေတာ့ ဇြန္းကို ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ခ်ရင္း အေပၚတက္သြားတယ္။
သူ႔ေမေမကေတာ့ သူ႔ေနာက္ ေျပးလိုက္သြားတယ္။
ဦးေလးကေတာ့ ထမင္းဆက္စားဆဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ဦးေလး စားၿပီးထထြက္သြားေတာ့မွ ပန္းကန္ေတြ ေဆးကာ အိပ္ရာ ဝင္ခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ဒုန္းခနဲ တံခါးဖြင့္ဝင္လာလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ Chanyeol
