Mâlik bin Dinar anlatır:
Bir gün Râbia'nın yanına gittim. Abdest almış ve kalan sudan birkaç yudum alıyordu. Testisi kırık ve kerpiçten bir yastığı vardı. Bu hâline çok üzüldüm ve ona:
Tanıdığım zengin arkadaşlarım var. İstersen onlardan bir şey alabilirim dedim.
O ise şöyle dedi:
Allâh fakirleri fakir olduğu için unutup da zenginleri de zengin oldukları için mi hatırlıyor sanıyorsun?
Ben de hayır hiç öyle olur mu dedim. O da şöyle dedi:
Rabbim benim hâlimi biliyor. Öyleyse hatırlatmama ne lüzum var? O öyle istiyor. Biz de onun istediğini istiyoruz.
