Günlerini sürekli ibâdetle geçirirdi, geceleri de ibadet ederdi.Kefenini daima yanında taşır,namazını üzerinde kılardı.Kefenini yanına almadan gezdiğini,konuştuğunu kimse görmedi.Çok oruç tutardı.Bir defasında bir hafta yiyecek bulamadı,sekizinci gece açlığı iyice şiddetlendi,nefsine eziyet ettiğini düşünürken kapı çaldı.Bir tabak yemek getirdi,mum almaya gitmiştiki döndüğünde kedinin yemeğini döktüğünü gördü.Su bardağını almaya gitti mum söndü içmek isterken bardak düştü,kırıldı.O da ‘Ya Rabbi,bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun,fakat acizliğimden sabredemiyorum!’diyerek ah çekti.Bu ahtan neredeyse ev yanacaktı.Bir ses duyuldu.’Ey Rabia,istersen dünya nimetlerini üstüne saçayım fakat gamımı alayım.Çünkü benim gamım ile dünya birarada bulunmaz!Bu sözü işitince şöyle dua etti; ‘Ya Rabbi, beni seninle meşgul eyle ve senden alıkoyacak işlere beni bulaştırma!’
