Chapter 15 Hope

384 26 2
                                    

15

Dominic's part (Short)

*เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว

ผมตื่นขึ้นมาในยามเช้าสายตามองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตานี่ก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียง ผมกัดฟันเมื่อความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ท้องทำพิษ แต่แล้วจู่ๆประตูห้องนอนก็เปิดออก ชายคนหนึ่งเข้ามา

"ตื่นสักทีนะพ่อหนุ่ม"

"เอ่อ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?"ชายคนนั้นเดินมาหาผมที่เตียงเหมือนพร้อมที่จะตอบคำถาม

"นายจำอะไรได้บ้างพ่อหนุ่ม?"ด้วยอาการมึนหัวจากการหลับเป็นเวลานาน ผมเลยพยายามนึกเท่าที่พอจะจำได้ก่อน

"ผม...ผมโดนแทงและพวกเขา...โยนผมลงมาจากน้ำตก...ผมจำได้แค่นี้"

"ตอนนั้นฉันไปเก็บของป่า เจอนายนอนหมดสติอยู่ริมธารน้ำตกและตอนนั้นสภาพนายแย่มาก ฉันเลยพานายมาพักที่บ้าน ไม่ต้องเกรงใจนะ อยู่จนกว่าจะหายดีก็ได้"

"เอ่อ คุณ..."

"อ้อ! จริงสิ ฉันชื่อแซม คัตเตอร์ แต่เรียกว่าแซมเถอะ"

"ผมโดมินิค เวส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"ผมยื่นมือไปหวังจะเช็คแฮนด์แต่แซมกลับมองผมนิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง

"เวสงั้นเหรอ?"

"ครับ มีอะไรรึเปล่า?"

"อาจเป็นเรื่องบังเอิญที่เราเจอกัน"เขาพูดกับตัวเองเบาๆแต่ผมก็ยังคงได้ยินมัน

"เรื่องบังเอิญอะไรครับ?"แซมมองผมอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้พลางส่ายหน้า

"พักผ่อนก่อนเถอะ ดูเหมือนจะมีอีกหลายเรื่องให้เราต้องคุยกัน แต่ไม่ใช่เวลานี้"...




แรกๆผมนอนไม่ค่อยหลับเพราะใจเอาแต่ห่วงลีแอน ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง เบนคงพาเธอกลับบ้านอย่างปลอดภัย ถึงเขาจะโรคจิตแต่ยังไงมันก็ชอบลีแอน ถ้าให้พูดจริงๆผมยังคงไม่ไว้วางใจ แต่จะให้โทรไปหาผมกลัวว่าเบนกับพรรคพวกจะรู้เข้าว่าผมยังมีชีวิตอยู่และเรื่องจะวุ่นวาย ผมได้แต่ภาวนาว่าเธอจะปลอดภัย ผมอยู่ไม่เป็นสุขเลย จนทุกวันนี้ผมก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

Battle ScarsOnde histórias criam vida. Descubra agora