BMI:ACIMASIZ

2. Bölüm: "Siyahlar İçindeki Adam"

Multimedya: 5 Seconds Of Summer- Jet Black Heart

Yaşadığımız hayatın bir rüya olmasını kaç defa istemiştik? Kaç defa hayal kırıklığına uğrayıp gerçeklerle karşılaşmıştık? Milyonlarca belki daha fazlası.
Dünyanın gerçeklerinden kaçmak için ölüm varken neden kendimizi öldürmeye cesaret edemiyorduk? Yaşamak zor geliyordu ama ölümü seçecek kadar da cesaretimiz yoktu. Belki güzel günler bize gelir diye yerimizde sayıyorduk. Yanılıyoruz. Güzel günler asla bize gelmeyecek, bizim onlara doğru gitmemiz lazım fakat yolumuzdaki engeller bizi umutsuz bir hale getiriyor. Gerçek mutluluk neydi ve yaşadığımız şeyler neden bize hiçbir şekilde doğru gelmiyordu?

Şuanda yaşadığım şeyleri nasıl anlatabilirdim. Aklımdan şuan ki durumumu analiz ettim. Bir kağıt parçası, elinde en sevdiğim pasta türünden olan bir abi, arkasında hediye paketleri tutan ebeveynlerim ve onların arkasında duran henüz adları dışında haklarında bir şey bilmediğim iki kız. Peki onlar neden buradaydı ve neden bana hediye almışlardı? Ayrıca bugünün doğum günüm olduğunu nerden biliyorlardı?

Kafamın içinde milyonlarca neden kelimesi kol geziyordu ve kendimi toparlamam lazımdı. Hiçbir tepki vermemem karşısında her birinin yüzündeki o alışık olmadığım gülümseme soldu. Kendime gelerek yüzüme aptalca bir sırıtış yerleştirdim ve elimdeki kağıt parçasını avcumun içinde saklamaya çalışarak pastamın yanına gittim. Bana on yaşımdaki doğum günlerimi hatırlatacak bir sesle "İyi ki doğdun Madison." diye söylenmeye başladılar. Sırasıyla dizilerek 18 sayısını oluşturan mumların üzerindeki ateşi kuvvetli nefesimle üfleyince odanın içinde alkış sesleri yankılanmaya başladı. Boğazımı temizleyerek yapmam gereken konuşmaya hazırlandım.

"Öncelikle bu sürpriz doğum günü için teşekkür ederim. Yemek yemeyeli uzun süre oldu ve bu pastayı yemek için sabırsızlanıyorum. Ayrıca hediyeler için de teşekkür ederim. Ardı ardına teşekkür ettirdiğiniz için de teşekkür ederim."

Abim kısa bir gülüşten sonra "Bu pastanın tamamını yiyebilecek potansiyele sahip olduğun için önceden pastayı kesip anneme, babama ve kendime ayırdım." dedi. Sanki bir şeye çekinirmiş gibi gibi gözlerini kaçırdı ve boğazını temizledi. "Seni kumsalda birlikte iki kız ile birlikte olduğunu görmüştüm. Onların senin arkadaşın olduğunu düşündüm ve onlara doğum günümden bahsettim. Onların senin arkadaşın olduğunu düşüncesi beni hala şaşırtıyor ama..." devam etmedi, sadece gözlerimin içine baktı.

"Asosyal ve iletişim kurmakta zorlanan kız kardeşinin bugün gördüğü iki kızı doğum günüme çağırdın. Genelde onlar gibi güzel ve mükemmel fiziğe sahip kızlardan pek hoşlanmam fakat nedense içimde onlara karşı bir kötü bir his yok. Bu çok garip." fazla açık sözlü konuşmuştum ve onları tanımadan bunları söylemek hataydı. Bu sözlerim onlara kendilerini seviyormuşum hissi yaratacaktı ve onlar her ne kadar iyi biri gözükse de dış görünüş her zaman yanıltıcıydı.

Abim "Bunu duyduğuma sevindim"  Kate, Violet ve bana gülümsedikten sonra devam etti "Siz kızları yalnız bırakalım. İyi eğlenceler!" dedi. Ardından annem ve babama işaret verdikten sonra odadan çıktılar.

Kate o sıcak gülümsemesiyle "Hadi bakalım hediyelerimizi aç." dedi.

Ona yorgun bir ifadeyle bakarak "Hediye açma işini sonraya planlıyorum." dedim. Boğulma olayının ardından dinlenmem gerekiyordu ama içimdeki bir taraf dinlenme işini de sonraya bırakmamı söylüyordu. Kafamda bir ampul parladı ve cevabını aradığım soruya ışık tutup cevabını öğrenmeme yardımcı olduğunda gözlerim kocaman açıldı.

"Dur bakalım her şeyi iyi anlamış mıyım? Abim sizin benim arkadaşım olduğunu söyleyerek size doğum günümden bahsetti. Sizde bunu bir fırsat olarak değerlendirerek bana hediye aldınız. Aslında aldığınız hediyeler Kate'in intikam oyununda yer almam için bir rüşvet." dedim. Bunları söyledikten sonra içimden kendime zekiliğim hakkında övgüler saydım.