Be The Future

"Ανανδρομή"

Τρίτη 13 Ιουνίου 1997

Για όλους είμαι ένα συνηθισμένο κορίτσι.Ένα εικοσάχρονο κορίτσι,που μόνη έμπνευσή της για την ζωή είναι η μιζέρια.

Θυμόμουν μικρή είχα στο δωμάτιό μου μια τεράστια και πλατιά βιβλιοθήκη με εκατομμύρια βιβλία.Διάβαζα κλασσική λογοτεχνία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Αυτό το λαμπρό χάρισμα,μου το είχε παραχωρήσει η μητέρα μου,μέσα από τα γονίδιά της.Το άλλοτε χάρισμα γίνεται αφορμή για δεκάδες χιλιάδες σχόλια,ακόμη και τώρα στα φοιτητικά μου χρόνια.

Νιώθω ευτυχισμένη που έφυγα επιτέλους από το πατρικό μου,αλλά το πεσιμιστικό υποσυνείδητό μου οργιάζει.Με προηδεάζει για κάτι φοβερό.Θα γίνει η καταστροφή του κόσμου,μάλλον, και θέλει να με προετοιμάσει για το ποιά βιβλία χρειάζεται να κουβαλάω μαζί μου,μιας και θα βαριέμαι στην διαδρομή προς τον παράδεισο.

Ο κάθε άνθρωπος έχει άλλη γνώμη για το τί σημαίνει 'παράδεισος'.Εγώ από πάντα τον φανταζόμουν σαν έναν τεράστιο κήπο.Όσες ψυχές τον επισκέπτονται,μετά από τη σύντομη ζωή τους πάνω στη Γη,επιλέγουν ένα από τα πολλά λουλούδια που υπάρχουν στο αριστερό κομμάτι του κήπου.Εκεί βρίσκονται τα γέρηκα λουλούδια που είναι έτοιμα να κερδίσουν μια θέση σε μία φουσκωτή κοιλίτσα.Όταν αναφέρομαι στις φουσκωτές κοιλίτσες,εννοώ των μητέρων και όχι αυτών που τρώνε πολύ.

Οι νεοφερμένες ψυχές τρώνε τους σπόρους από τα παλιά λουλούδια και γίνονται αυτά τα καινούρια που θα στολίσουν τον κήπο του Παραδείσου.Οι γέρηκες ψυχές του κήπου φεύγουν και πέρνουν την μορφή σπερματοζωαρίων στο ανδρικό οργανισμό που θα επιλέξει ο Θεός,και ιδιοκτήτης του πιο όμορφου κήπου.

Έτσι θα γίνει και με την δικιά μου ψυχή,που θα αποχωρήσει κάποια στιγμή από την σάρκα μου.
Δεν χάνω ευκαιρία να κοιτώ πίσω στο παρελθόν και να βάζω το μυαλό μου σε μια βαθιά σκέψη.Μιλάω με το ίδιο μου το υποσεινύδιτο,διότι κανένας δεν τολμά να ανοίξει συζήτηση με εμένα.Δεν θέλω να το πενευτώ,μα έχω πιο εμπλουτισμένο λεξιλόγιο και από το καλύτερο λεξικό όλου του κόσμου.Κανείς δεν κάθεται να μου μιλήσει,οπότε δεν κατεφέρνω να βάλω τις λέξεις σε μια πρόταση.Κυριαρχούν όλες μέσα στο μυαλό μου και τις χρησιμοποιώ συνέχεια όταν θέλω να μιλήσω με τον εαυτό μου.

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου μέχρι τώρα,θεωρούμαι ο πιο ντροπαλός και ανίκανος να μιλήσει άνθρωπος σε όλη τη χώρα.Αυτό αποδίδεται από πολλούς κλειστόμυαλους συνανθρώπους μου,ακόμα και από την ίδια μου την οικογένεια.Η μητέρα μου ποτέ δεν το πίστεψε αυτό όσο ζούσε.Αντίθετα με ενθάρρυνε για μεγαλύτερα κατορθώματα,χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου.

Που να ήξεραν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.Δεν ξέρουν πως το μυαλό μου εκτοξεύει ιδέες,λέξεις και πληροφορίες γρηγορότερα και από το γρηγορότερο και αποτελεσματικότερο όπλο που υπάρχει σε όλον τον πλανήτη.

Στο μυαλό μου έχει ήδη πραγματοποιειθεί ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος και ακολούθησαν ακόμη χίλιοι τέτοιοι από ιδέες και σκέψεις της στιγμής.Τα κανόνια,που είναι οι γνώσεις,αποτελούν το κυριότερο αγαθό για την επιτυχία της μάχης.
Δεν πρέπει να τα σκέφτομαι όλα αυτά.Δεν είναι το ότι έχω πολλά στο μυαλό μου.Αντίθετα,το μυαλό μου δεν υπήρξε πιο αδειανό.Είναι η δεύτερη εβδόμαδα της ενηλικίωσής μου,και η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο.
Περίμενα τόσα πολλά χρόνια γι' αυτήν την ημέρα,μαμά.
Περίμενα,αν όχι να διπλασιάσω,να πολλαπλασιάσω τις γνώσεις μου.Μα οι γνώσεις μου έχουν ήδη ολοκληρωθεί.Πάντοτε ήμουν κατά κάποιο τρόπο 'το φυτό' της τάξης.Όλοι μου οι φίλοι,που γνώρισα σε μικρότερες τάξεις,στο λύκειο με κορόιδευαν γι' αυτό που ήμουν και αυτό που πρόκειταν να γίνω.

Δεν ήταν συγγραφέας,ούτε δικηγόρος.Το όνειρό μου ήταν,και θα είναι πάντα, να γράψω ψαλμούς που εξιστορούν την νεκρή μητέρα μου.

Τα λόγια της πριν ξεψυχήσει ήταν τρεις απλές,καθημερινές λέξεις.Το νόημά τους μου απέδιδε χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα.

'Μην με ξεχάσεις"

Πως μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου,μητέρα.Δεν ήσουν απλώς ο άνθρωπος που με έφερε στη ζωή,αλλά και αυτός που μου ανέφερε τα πάντα γι' αυτή.Εσύ,μαμάκα,είσαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που νοιάζομαι περισσότερο.

Μπορεί να έχεις πάρει την θέση ενός καινούριου μέλους σε κάποια άλλη οικογένεια,μα αυτό δεν θα με εμποδίσει από το να προσεύχομαι για μια θέση δίπλα σου.Αυτή,η θέση,μπορεί να βρίσκεται στον όμορφο κήπο του Παραδείσου,σύντομα.Αυτό θα ήταν καλό.Μακριά από όλους και τα αγενή,ακατέργαστα σχόλιά τους,μαμά.

Μέχρι και στην Πανεπιστημιούπολη,ήρθα μόνη μου.Όλοι στο σπίτι έδειχναν να στενοχωριούνται για την απώλεια μου,σύμφωνα με τα δάκρυα στα μάτια τους.Αλλά μάλλον αυτά τα δάκρυα ήταν χαράς και όχι λύπης.Ειδικότερα από την γυναίκα που αντικατέστησε την μητέρα μου στο σπίτι.

Εγώ ποτέ δεν την αποδέχτηκα ως έναν άνθρωπο,διότι όλοι οι άνθρωποι παρουσιάζονται με αγγελική μορφή.Ψυχή και σώμα βρίσκονται σε αρμονεία με τις σκέψεις ενός αγγέλου.Στο δικό της πρόσωπο μπορούσες να δείς μόνο ψεύτικα συναισθήματα.Όσο και να έψαξα μέσα της,κάτι καλό δεν βρέθηκε.Ας μην ξεχνάμε,όμως,πως και ο διάβολος,αρχικά ήταν ένας άγγελος.Αυτό γίνεται όταν φεύγεις από τον δρόμο της ζωής.

Σταματάω το αμάξι μου έξω από το μεγάλο κτίριο.Παίρνω βαθιές ανάσες και ανοίγω την πόρτα,για να πατήσω σε φοιτητικά εδάφη.