Be The Future

"Νέες γνωριμίες"

Προχωρώντας αμέρημνη στους διαδρόμους του Πανεπιστημίου,διακρίνω πολλούς ανθρώπους σε εγρήγορση.Μπορεί να είναι καθηγητές που έχουν καθυστερήσει στην δουλειά τους,αλλά και ανεύθυνοι φρεσκοενηλικιωμένοι μαθητές που έχουν αργήσει στην ώρα της τάξης τους.

Κοιτάω το χαρτί που μου έδωσαν στην είσοδο του κτιρίου και προσπαθώ να προσανατολιστώ.Σύμφωνα με τον χάρτη του Πανεπιστημίου,βρίσκομαι έξω από τα γυμναστήρια.Ψάχνω να βρω την αίθουσα που είναι δηλωμένη στην πάνω γωνία του χαρτιού μου και δεν την βρίσκω πουθενά.Κρυφτό θα παίζουμε κυρία αίθουσα;

Καθώς είμαι χαμένη στα ασήμαντα προβλήματά μου,νιώθω ένα σκούντηγμα στον δεξί μου ώμο.Γυρνάω απότομα και έρχομαι σε οπτική επαφή με έναν νέο άντρα.Κοιτάζω τα μάτια του και μου θυμίζουν της μητέρας μου.

Ξυπνάω από τον βαθύ λύθαργό μου και συνηδητοποιώ πως με κοιτάζει με ένα ύφος βουτηγμένο σε έναν ερωτηματικό χείμαρο.Του ανταπωδίδω με ένα ψεύτικο βλέμμα και του χαμογελάω.

"Θέλετε κάτι,παρακαλώ;"Τον ρωτάω ευγενικά.

"Ήθελα να δω αν θέλεις κάποια βοήθεια,διότι φαινόσουν λιγάκι χαμένη."Μου απαντάει γρήγορα και μου χαμογελάει.

"Θα ήθελα,αν μπορούσατε,να μου δείξετε ποια κατεύθυνση παίρνω για την αίθουσα λογοτεχνίας,παρακαλώ."Τον ρωτάω με όση ευγένεια κατέχω.

"Αρχικά,θα προτημούσα οι συνομιλίες μας να γίνονται στον ενικό.Δεν είμαι δα και τόσο μεγαλύτερος σου."Μου απευθύνεται και ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του,μετά από την τελευταία του πρόταση.

"Ω,συγχωρέστε με.Δεν σας γνωρίζω,και ως αποτέλεσμα σας μιλάω στον πληθυντικό."Του απαντώ και είμαι σίγουρη πως ένα κόκκινο χρώμα στολίζει τα φουσκωτά μου μάγουλα.

"Ναι αυγγνώμη που δεν σου συστήθηκα.Ονομάζομαι William.William Edwards.Το καθήκον μου είναι να μαθαίνω στους νέους την αξία της ζωής.Το δικό σου όμορφο πρόσωπο δεν το έχω δει εδώ γύρω.Είσαι καινούρια;"Πολυλογεί τις πληροφορίες που πρέπει να ξέρω γι'αυτόν και εντυπωσιάζομαι με το επάγγελμά του.

"Μάλιστα.Το δικό μου όνομα είναι Rosallene Zurita.Είστε σωστός.Είμαι νέα σε αυτό το Πανεπιστήμιο."Του απαντάω με ένα χαμόγελο,που βαθιά μέσα του κρύβει την λύπη μου για την αποχώρηση από την οικογένεια που μεγάλωσα.

"Ωραίο όνομα,Rosallene.Μπορείς να μου πεις τι σκεφτόσουν πριν και σε παρατήρησα προβληματισμένη;"Με ρωτάει σύντομα.

"Ευχαριστώ πολύ,κύριε Edwards.Απλώς έψαχνα για την αίθουσα μου,μα είναι άφαντη."Του απαντάω λυπημένα και γελάει με την αντίδρασή μου.

"Θα σε βοηθήσω εγώ για να την βρείς.Μην στενοχωριέσαι.Απλώς θα ήθελα να με αποκαλείς William και όχι κύριο Edwards,παρακαλώ."Με διορθώνει για το πως τον αποκάλεσα.

"Συγχωρέστε με,απλώς η άποψη μου είναι πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός ανάμεσα σε μια μαθήτρια κι έναν καθηγητή,αμφισβητώντας την ηλικία του καθενός."Του απολογούμαι και με κοιτάει με ένα στραβό χαμόγελο.

"Εντάξει τότε.Δεν μπορώ να σου αλλάξω τα 'πιστεύω'.Το θεωρώ κι εγώ σωστό αυτό."

"Ευχαριστώ που συμφωνείς μαζί μου κύριε Edwards."Του απαντάω και σκύβω το κεφάλι μου.Χαμογελάω πλατιά,μόλις συνηδιτοποιώ πως δεν αντικρίζει το πρόσωπό μου.

"Ακολούθησέ με,Rosallene."Με παροτρύνει και τον ακολουθώ με μεγάλα βήματα,αφού έχει προχωρήσει ήδη μπροστά.Επίσης,το ύψος και το μέγεθος των δύο ποδιών μου,δεν βοηθούν την κατάσταση.Το τελικό αποτέλεσμα είναι να του φωνάζω πισώπλατα να μην πηγαίνει με τόσο γρήγορο ρυθμό περπατήματος.