'Till we reach the infinity

Show me who you are

Μετα απο περίπου 10 λεπτά ήμουν σπίτι.Ανοιγω την πόρτα πετάω τα κλειδιά και ψάχνω τη γιαγιά μου.
-Γιαγια,ήρθε ;;,ρωτάω πανικοβλημενη.
Πρωτη φορά αργεί τοσο πολυ.
-Οχι,δυστυχώς.Δεν ξέρω Amy εχω ανησυχήσει παρα πολυ,ειπε η γιαγιά μου κλαίγοντας.
-Σε παρακαλώ γιαγιά ηρέμησε και πήγαινε πάνω θα τον ξαναπάρω εγω τηλεφωνώ και αν χρειαστεί θα βγω εγω να τον ψάξω,είπα μην ξέροντας τι να κανω.
-Ενταξει κοριτςι μου σε ευχαριστω πολυ.Και σε παρακαλώ πρόσεχε και εσυ τον εαυτό σου,μου ειπε και ανέβηκε πάνω.

Του έκανα 10 κλήσεις συνεχόμενα,αλλα μάταια.Ανεβηκα επάνω να δω πως ήταν η γιαγιά μου.Ειχε αποκοιμηθεί στον ξενώνα όπου κοιμόταν.Πηρα μια κουβέρτα και την σκέπασα και αφού τη φίλησα πήγα να κανω μπάνιο και να αλλάξω.
Αφού έβαλα ένα μποξεράκι μαύρο και ενα τιραντε μαύρο φανελάκι,άνοιξα το λαπτοπ μου να χαζέψω λίγο.Μπηκα στο Facebook και είχα ενα μήνυμα.Ηταν απο αυτόν.Το ήξερα οτι ειναι αληθινό το προφίλ,είπα απο μέσα μου.
[Γεια] μου εστειλε.
[Γεια] του εστειλα.Ηταν μέσα και το διάβασε κατευθείαν.
[Πως εισαι;Έμαθα οτι χάθηκε ο αδερφός σου.Λυπαμαι :(]
Έμεινα κόκαλο να κοιτάω αυτο που μόλις είχε στείλει.Δεν μπορούσα να το πιστέψω.Ποιος ήταν αυτός και που το ήξερε;Που ξέρει για μενα;
[Σε ξέρω απο κάπου;]
[Οχι]
[τοτε πως ξέρεις για αυτο]
[οποιος ενδιαφέρεται,μαθαίνει ;)]
[Μμμ..ναι λοιπόν χάθηκε ο αδερφός μου]
[Λυπαμαι.Αν θες μπορω να βοηθήσω παντως]
[Αληθεια;Ξέρεις που ειναι;]
Περίμενα με αγωνία την απάντηση του.Κρεμομουν απο αυτο το μήνυμα που θα έστελνε.
[Αν μου πεις οτι θες τη βοήθεια μου θα μάθω]
[Ναι.Σε παρακαλώ βρες τον]
[Φαινεσαι πολυ απελπισμένη μικρή. :)]
Κανει και πλάκα τωρα.
[Δεν ειναι αστείο.Αδερφος μου ειναι λογικό ειναι να ανησυχώ]
[Αραξε μικρή και πήγαινε άνοιξε την κεντρική πορτα]
Τρομοκρατήθηκα.Τι μπορούσε να κρύβει με το που άνοιγα.
[1ον δεν χτυπάει για να ανοίξω και 2ον γιατι να ακούσω έναν ξένο;]
[Γιατι εισαι τοσο αφελής;Αν νοιάζεσαι τοσο για τον αδερφό σου άνοιξε του γιατι κοντεύει να ξεπαγιάσει έξω ;)]
Δεν μπορεί.Ειναι τρελό.Ή με παρακολουθεί ή μπλοφάρει.Και μαλλον ειναι και τα δυο.Μπορει να θέλει να του ανοίξω και να ειναι κανένας δολοφόνος.Η περιέργεια μου όμως μεγάλωνε με το δευτερόλεπτο. Θα παω.Δεν γινεται να μην παω.Θα πεθάνω απο την περιέργεια.

Κατέβηκα γρήγορα τα σκαλιά και στάθηκα πισω απο την πόρτα να ακούσω αν υπηρχε τίποτα.Ησυχια επικρατούσε.Το μονο που ακουγοταν ήταν ο μανιακός αέρας που λυσσομανούσε έξω.Εκανε αρκετό κρύο έξω.
Κράτησα την αναπνοή μου και κλείνοντας τα μάτια μου,άνοιξα την πόρτα.Με το που άνοιξα τα ματια μου δεν πίστευα αυτο που έβλεπα.
-Caleb; φώναξα αλλα ήταν λιπόθυμος.
Γιαγιά κατέβα γρήγορα.Γιαγια,φώναζα υστερικά και κλαίγοντας. Ο Caleb ήταν λιπόθυμος και χτυπημένος άσχημα.Ποιος ξέρει που έμπλεξε παλι;
Η γιαγιά μου κατέβηκε οσο πιο γρήγορα μπορούσε τη σκάλα και ήρθε.Με πολλή προσπάθεια και υπομονή τον ξαπλωσαμε στον μεγαλο καναπέ και του αλλάξαμε τα ρούχα μιας και αυτά ήταν σκισμένα και γεμάτα αίματα.
-Παω να φτιάξω μερικές κομπρέσες για τα τραύματα στο στομάχι του.Εσυ πάρε το γιατρό γρήγορα.
Ο γιατρός ήρθε αρκετά γρήγορα και μας ειπε οτι δέχτηκε πολυ βίαιο ξυλοδαρμό και οτι έχουν σπάσει μερικά πλευρά αλλα θα γίνουν με τον καιρό.Επισης για ενα μήνα δεν θα παει σχολείο.